საპყარს!

      გწერს შენი ბაყდარი

      ვწერ ახლა ამ წერილს და თითეულ ასოს ვეფერები, მინდა ყველა ასო ლამაზად დავწერო.

      რა კარგია, რომ ჩვენი საკუთარი ანბანი გვაქვს ქართველებს, საპყარ. ასე მგონია, ჩვენი ერის ღმერთთან მისასვლელი გზა ჩვენი ანბანია.

      რა დიდებული განცდაა, რომ დედამიწაზე არსებობს ქართული ანბანი - ჩვენს გულისნადებს ანბანში ვდებთ, ჩვენს საგალობლებს ანბანში ვდებთ, ყველაფერი, რაც კი ქართველებს გაგვაჩნია, ჩვენს ანბანშია გათვისებული.

      გამიგია: ებრაელთა მოსე რომ ღმერთთან ავიდა მთაზე, ღმერთმა ორ ქვის სიპზე ანბანით დაუწერა ათი მცნება.

      არ დაფიქრებულხარ ამაზე, საპყარ?

      განა მოსეს ზეპირად არ შეეძლო იმ ათი მცნების დამახსოვრება?

      შეეძლო, როგორ არ შეეძლო.

      ღმერთმა სიპებზე დაწერილი მცნებებით ანბანს მიანიჭა ღვთიური ბეჭედი, ანბანი დადო ერსა და ღმერთს შორის. როცა მოსემ ეს ორი სიპი ხალხთან ჩამოიტანა და ნახა, ერი ღმერთს გასდგომია, დაამსხვრია ის ქვის ფიცრები - ამით ანბანი დაამსხვრია, ანბანი დაარღვია, დამსხვრეული ანბანით ისრაელს ღმერთთან მისასვლელი გზა მიმოუფანტა თვალწინ გაბრაზებულმა.

      და ქართველებსაც გვაქვს ღმერთთან მისასვლელი გზა - ანბანი ქართული!

      დღეს საშინელ ბრძოლაში მოვყევი. ოცამდე კაცი გადავრჩით ცოცხალი ჩვენი ასეულიდან და იცი, როგორ? ბედად იქვე ახლოს მყოფ ეკლესიას შევაფარეთ თავი. ეკლესიას ვამბობ, თორემ ეკლესიის ნანგრევიც კი აღარ ეთქმოდა, ერთი კედელიღა იდგა ფეხზე, საკურთხევლის მცირე კუთხეთი. სწორედ იქ შევიყუჟეთ და ვერც კი იფიქრეს გერმანელებმა, თუ იმ ნანგრევში შეიძლებოდა კაცის დამალვა, ყაყანით ჩაგვიქროლეს გვერდზე.

      ახლა, ამ წერილს რომ გწერ, ჩვენი დანგრეული ეკლესიები მახსენდება: რო დგანან და ზოგს კედელი აქვს ჩამონგრეული და გუმბათი არა აქვს. შეხვალ შიგნით, აიხედავ და ცას დაინახავ. იმ კედლებზე, რომლებიც ფეხზე დგას, ხეებია ამოსული. ჩამონგრეული კედლების ქვები აშამბებულ ეზოშია მიმოფანტული და ხავსი ეკიდება.

      იცი, საპყარ, აი, ასეთ ეკლესიას მაგონებს ჩვენი დღევანდელი საქართველო. ზოგი კედელი ჩამონგრეული აქვს, უგუმბათოა, ჩამოშლილი კედლის ქვები კი ის ქართველებია, სატანამ რომ მიმოფანტა აქეთ-იქით. მე ხომ დიდი მესიზმრე ვარ; ამას წინათ იცი, როგორი ფორმის ეკლესია ვნახე სიზმარში, საქართველოს რუკას რომ ფორმა აქვს, აი ეგეთი. თითქოს მთელი საქართველო იყო ეკლესია და ქართველბი შიგნით კი არ ვიდექით, გარეთ ვიყავით დ ველოდებოდით. არ ვიცოდით, რას ველოდებოდით. ვხედავდით მხოლოდ ჩვენ წინ მდგარ ეკლესიას რომელსაც საქართველოს რუკის ფორმა ჰქონდა.

      უცებ ატყდა ზარების რეკვა. გაიღო იმ დიდი ეკლესიის კარი და სამღვდელო პირნი გამობრძანდნენ იქიდან ხატებით და დროშებით. ხალხი მათ გავყევით გალობით და ასე გალობით ვუვლიდით გარშემო იმ საოცარ ეკლესიას, საქართველოს ფორმა რომ ჰქონდა.

      ნეტავ როდესმე თუ დადგება ისეთი დრო, რომ საქართველოში დანგრეული ეკლესია აღარ იქნება. აღარ იქნება უგუმბათო ეკლესია. ჩამონგრეული ქვებით ისევ ამოშენდება ჩამონგრეული მხარე ეკლესიისა, ხოლო იმ კედელზე, რომელიც ჯერ კიდევ ფეზე დგას და ზედ ტყეა ამოსული, ლამაზი ჩუქურთმები გამოჩნდება.

      შევალთ მერე ქართველები აშენებულ ეკლესიაში, ჩვენი წინაპრების ანბანით დაწერილ საგალობელს ვიგალობებთ და ღმერთიც შეგვისმენს.

      რა ვიგალობოთ, საპყარ?

      შენ ხარ ვენახი?

      კარგია!

      აბა, მე აქ ვმღერი, ბიჭო! შენ მანდ ამყევი, ამ წერილს რომ წაიკითხავ, დროში განსხვავებას რა მნიშვნელობა აქვს. მთავარია, რომ ვმღერით. კი არ ვმღერით, ვგალობთ, ქართველების გალობა ქართველების ლოცვაა ღმერთის წინაშე.

      აბა, დავიწყე:

      - შეენ ხაარ ვეენაახიიიი

      - ახლაად აყვავეეეეეებულიიიი,

      - მორჩი კეთიილიიიი...

      ამყევი, ბიჭო, ამყევი, საპყარ, იქნებ მთელი საქართველო აგვყვეს და მთელი საქართველოს ერთად გალობას რომ გაიგონებს ღმერთი, გადმოგვხედავს, მა რა იქნება!

შენი ბაყდარი
ფრონტის ხაზი
1944

"ღმერთის შვილები", გოდერძი ჩოხელი

შენიშვნა: პოსტის სათაური არ შეესაბამება მოთხრობის ავტორისეულ სათაურს. პოსტის სათაური არის პოსტის ავტორის მიერ თემატურად შერჩეული სათაური