"...თეთრი, ყვითელი, ვარდისფერი, ვარდისფრით გაწყობილი მწვანე ან, თუნდაც, ყვითლით გაწყობილი ცისფერი სამოსი..." ეს ვან გოგია მის შესახებ არაერთი პოსტია მაგრამ ახლა გთავაზობთ შედარებას რეალობასა და ნახატს შორის.. თავად შეაფასეთ.

+

ტულუზ ლოტრეკი და ვინსენტ ვან გოგი.- გრუმ გამოაცხადა, რომ თუკი დარბაზიდან არ გაიტანდნენ ვან გოგის ნაჯღაბნს, თავის სურათებს ჩამოხსნიდა. ტულუზ - ლოტრეკი წამოხტა: ”ეს აუტანელია, შეურაცხყოფას აყენებენ დიდ მხატვარს!”

„როცა არლში ჩავედი, ვინსენტი საკუთარი თავის ძიებაში იყო, მე გაცილებით უფროსი, უკვე მოწიფული კაცი ვიყავი. ვგრძნობდი, რომ ვჭირდებოდი, თუმცა სწორედ მას უნდა ვუმადლოდე ჩემი ძველი ფერწერული იდეების თავმოყრას. ამასთნ, მძიმე წუთებში ისიც შემეძლო მეფიქრა, რომ ჩემზე უბედური ადამიანიც არსებობს“ - პოლ გოგენი

ინგა მილორავა - "ვან გოგი - არლი"
ლურჯი ,რომელიც უფრო მეტია, ვიდრე სილურჯე
და ტკივილების ოქროსფერში დანთქმული გული.
ვინ მოიგონა ნეტავ ქვეყნად სიტყვა სიგიჟე,
რატომ არ ჰქვია მიუწვდომლის მას სიყვარული.
მიუწვდომელი აქ, ამ მიწაზე ,სადაც ყანებზე გადაივლის ოცნების ბინდი
და შორს, ზეცაში – ყვავები, როგორც წერილები,
მზა წერტილებით სავსე უკვე თურმე მაშინვე, როცა ტირილით
არარსებობას დააღწია თავი მხატვარმა – ეგონა იშვა,
მაგრამ მთლიანად ვერ დაიბადა, რაღაც ნაწილი,
უფრო თბილი, უფრო მფეთქავი,
შორეულ სივრცეს შეეხიზნა, ხელი ჩასჭიდა
და იმ ნაწილზე უძილო ფიქრმა შექმნა ფოთლები, ჩიბუხი, ქუდი...
აკივლებული მიწა, შეცბუნებული ქარი...უტყვი კედელი სატუსაღოში,
ტკივილისგან მბრუნავი ზეცა, ბედის ბორბალი,
სკამი რომელზეც აღარავინ აღარ დაჯდება...
ოთახი სადაც მარტოობის მწკლატე სუნი დგას.
ადამიანი... ოცნება იქით, უცხო კუნძულებს მიფარებულ მარადიულ მდუმარებაზე
და მისი ხელი, დიდი უშნო, მწითური ბალნით მოსილი, მფრთხალი,
რომ არ ეყოფა ამ ქვეყანას მისთვისაც სითბო, ალერსი, ცრემლი და სინანული.
და გაოგნება დაიღვრება ისევ ოქროფსფრად და სილურჯეში იტირებენ მწიფე მტევნები,
უკვე დაბრუნდა იქ, სადაც თურმე ფერი სულია, თუ ისევ ისე მოემჩვარა ხელის მტევნები,
როგორც აქ, ამ ჩვენს სისხლ-ხორცით ნაძერწ დაღლილ ჯოჯოხეთს შეეფერება?
იპოვე ,ჩემო შორეულო მეგობარო, ლურჯი სიზმარი?
როგორ გიპოვნო, მოგეხვიო დალეულ მხრებზე, მზერით შეგეხო ჩამქრალ თვალებზე,
ამდენი მწარე უარყოფით დაღლილ თითებზე და როგორ გითხრა,
შენი ფერები სიცოცხლეა ახლა ბევრისთვის, სავსე და ტკბილი...
შენი დრო ჩვენი შვებაა, ფიქრი, სევდის წამალი...
მაგრამ შენამდე როგორ მოვა ახლა ეს სითბო?
სად არის გზები, ანდა მაცნე ასე ფრთამალი?
მაშ სხვა რა გზაა, კიდევ ერთხელ გემშვიდოდბები,
მომავალ ნათელ შეხვედრამდე სიზმრების არლში...
კაფეს კარებთან გელოდები ოქროს ნაპერწკლად...

"მე მიწასთან არამიწიერი ძაფებით ვარ დაკავშირებული. ეს განცდა დიდი ნაღველის დროს დამეუფლა, განსაკუთრებით კი იმ პერიოდებში, რომელთაც ისინი სულით ავადმყოფობას უწოდებენ."