ის ცა მენატრება, ის დიდი მინდვრები, სადაც ყვავილებს ვკრეფდი თაიგულად ვკრავდი და სახში დედასთან მივარბენინებდი. იები მენატრება, ტყის სურნელიი, გაზაფხულზე მზის სიხივები რომ ეცემა მიწას და ოხშივარი ასდის მთებს, ყანებს მინდვრებს და ჭალებს. მენატრებააა ყველაფერი, შენი გაზაფხული მენატრება, ცაზე კოპლებად დაყრილი ღრუბლები და ამ ღრუბლებიდან მზის სხივების გარდატეხაა.

      ეხლა მახსენდება დედის დღესთან დაკავშირებით, ბავშვები როგორ მივრბოდით…

      ჰო ასე იცის, გათენდება მერე ისევ დაღამდება, დღე დღეს მიყვება წყებად და წლებად, მერე კიდევ საუკუნეში გადადიან და უკან იტოვებენ ყველაფერს ადამიანებს, გრძნობებს, ემოციებს, ბუნებაც იცვლება. ფეხს კარგად უწყობს ბუნება დროის დინებას. იცვლება გარემოც, იცვლებიან ადამიანებიც. არა კი არ იცვლებიან ცვლიან დამოკიდებულებებს და შეხედულებებს, მიზნებს ერთმანეთში ანაცვლებენ და ......

      და მიისწრეფიან ამ მიზნისკენ! არ ვიც, არ ვიც, ვისი რა მიზანი იყო…