"უპატრონო ბავშვები როდი ემუქრებიან საზოგადოებას, საზოგადოება ემუქრება მათ უპატრონობით." ბავშვობიდან ჩარჩენილი ფრაზა დავიწყებული მოთხრობიდან.

      ბექა უპატრონოდ იყო, მიუსაფარი. ვინ დაარქვა ეს სახელი, არ იცოდა. თავისთავს ცნობდა მხოლოდ და ქაოსურად დაეხეტებოდა. დაღამდებოდა და მოიკუნტებოდა დასაძინებლად. მისი ფიქრი შიმშილის მოკვლა იყო. ღვთისნიერი ვინმე თუ წააძლევდა რამეს ან ვინმეს ხილს წაატანდა. ერთხელაც ხის პატრონმა ყურში ჩაავლო ხელი.…

გოგო: ძალიან გთხოვ წავიდეთ :(

ბიჭი: დაღლილი ვარ, სულ ვმუშაობ, შენს სახეზე კი ისევ უკმაყოფილებას ვხედავ :/

გოგო: მინდა სულ ჩემს გვერდით იყო :(

ბიჭი: სულ შენს გვერდით ვარ როცა სამსახურიდან მოვდივარ, მაშინაც კი, როცა მუშაობის დროს შენზე ვფიქრობ :/

გოგო: იცი, ბედნიერი არ ვარ :(

ბიჭი: ჩემით უკმაყოფილო ხარ? რაც გინდა ის გაქვს, სადაც გინდა იქ დადიხარ, რასაც გინდა იმას აკეთებ :/

გოგო: ფული ბედნიერებას ვერ მანიჭებს,…

      მათე ბიჭი მშობლებთან, პაპა-ბებოსთან ერთად, მაღალი მთის ძირას, ერთ მყუდრო, პატარა სახლში ცხოვრობდა. პატარა ეზო, რამდენიმე სული საქონელი, ქათამი, ცხვარი ჰყავდათ. მიწას ამუშავებდნენ და ასე გაჰქონდათ თავი.

      მათე მოსუვენარი, ჯიუტი ბიჭი იყო, რომელსაც ბევრი შეკითხვების დასმა უყვარდა. ვერ იტანდა, როცა შეკითხვაზე პასუხს არ ან ვერ იღებდა. განსაკუთრებით პაპამისი, ანდრო უყვარდა. მხოლოდ მას უჯერებდა და სულ…

და აი მეგობრებო, გათენდა დღე და დაჯდა წერად ანდერძისა, საბრალოსა საუბრისად. ამბობენ, გაბრაზებულ გულზე თუ გაბრაზებულ სულზე, უფრო რომ სულზე, ბევრ უაზრო რამეს იტყვი, წამოგცდება ან ჩვენს საუკუნეს თუ გავითვალისწინებთ "დაპოსტავთ" გააზიარებთ, გაუზიარებთ, "დააკომენტარებთ", "დაგიკომენტერებენ" და "დაალაიქებ" (ვიცი, რომ მოუწონებთ არის სწორი ფორმა და ა.შ) ჰო, რას ვამბობდი ?! "დაულაიქებ" და ერთით მეტი ბედნიერი ან ერთით მეტი ნაწყენი ან სულაც, ერთით მეტი…