"უპატრონო ბავშვები როდი ემუქრებიან საზოგადოებას, საზოგადოება ემუქრება მათ უპატრონობით." ბავშვობიდან ჩარჩენილი ფრაზა დავიწყებული მოთხრობიდან.

      ბექა უპატრონოდ იყო, მიუსაფარი. ვინ დაარქვა ეს სახელი, არ იცოდა. თავისთავს ცნობდა მხოლოდ და ქაოსურად დაეხეტებოდა. დაღამდებოდა და მოიკუნტებოდა დასაძინებლად. მისი ფიქრი შიმშილის მოკვლა იყო. ღვთისნიერი ვინმე თუ წააძლევდა რამეს ან ვინმეს ხილს წაატანდა. ერთხელაც ხის პატრონმა ყურში ჩაავლო ხელი. ბექას უკვირდა, რა უნდოდა ამ კაცს, რას ითხოვდა მისგან, ცოტათი გააცნობიერა მაშინ, როცა უბიძგა ამ კაცმა და აწითლებული ყურით მიწაზე დაეცა... და ჩაესმა ყურში, მეორედ რომ დაგიჭირო, მაგ ხელებს წაგამტვრევ და ყურებს დაგაჭრიო. ბექა შეშინებული წამოდგა ფეხზე და ჩქარი ნაბიჯით გაეცალა იქაურობას. გულს უფორიაქებდა ერთი გაუგებრობა: რა უნდოდა იმ კაცს ჩემგან? რა დავაშავე? ხე და მისი ნაყოფი რა შუაშია? ამ კითხვებით ერთი ეზოს ღობესთან აღმოჩნდა... და ხედავს, ქალი ჩამოდის კიბეზე, მიდის სახლის კუთხეში და იხრება. გამოჩნდა ვეება ძაღლი, რომელიც კუდის ქიცინით მივიდა იმ ადგილას და რაღაცის ჭამა დაიწყო. ბექას ნერწყვი მოადგა, ძალიან შიოდა. მივიდე? - გაუარა კითხვამ გულში. რომ ამანაც წამატანოს ხელი? ძაღლს აჭამა, მე დამიშლის კი? - დიდხანს წონიდა ფიქრებს ბიჭი, ნერწყვი კი არ ასვენებდა; მისი ფართო თვალები თითქოს ჭამდნენ იმ ძაღლთან ერთად.

      ქალი შევიდა სახლში. ძაღლი აგრძელებდა ჭამას. ბიჭმა ვერ სძლია შიმშილს და შევიდა ეზოში. გადადგა ნაბიჯი, კიდევ გადადგა და გაუბედავად გააგრძელა გზა ძაღლისკენ. ძაღლი ჩქარჩქარა სანსლავდა სამელს და ლითონის თეფშს რაკუნი გაჰქონდა. ბოლოს კმაყოფილი, ენის იქით-აქით ლოკვით გვერდზე დაწვა. უკვე მაძღარი თვალებს ავლებდა არემარეს. დაინახა თუარა ბიჭუნა, შეუყეფა და ყურებდაცქვეტილი ფეხზე წამოდგა. ძაღლს ფეხები განზე გაექაჩა და დაძაგრული კუნთები ემჩნეოდა. ბავშვი შეჩერდა. შიმშილისაგან შიშის თავი არ ჰქონდა, თუმცა არ იცოდა, აქ რის იმედით შემოვიდა. უცებ თავი ამ ძაღლად წარმოუდგა და ბავშვური ოცნების წკიპურტი ფანტაზიას შეეტწყა. მისთვის მთავარი იყო ეხლა, ამ წუთას რაღაც ეჭამა და მოელანდა, რომ ქალი მოდიოდა კიბეზე საჭმლით. ძლიერმა შიმშილმა სინამდვილეს მოწყვიტა და ფანტაზიამ კიბისკენ წაიყვანა. ძაღლის ყეფაზე კარი გაიღო და შუახნის კაცმა გამოიხედა. ბიჭი წუთით სინამდვილეში დაბრუნდა და უგონოდ დავარდა. მას დახეული სამოსიდან დაუბანელი სხეული უჩანდა.

      კაცი ჩამოვიდა კიბეზე, დაიხარა და ხმამაღლა ჩასძახა. ბექა ხმას ვერ იღებდა. ისევ მოეგო გონს, კაცი ისევ ჩაეკითხა ვინაობას. "მშია," - წაილუღლუღა მან. შიმშილი იყო მისი ვინაობა.

      ბიჭი საავადმყოფოში მოვიდა გონს. ვიღაც თეთრხალათიანი თერმომეტრს ჩრიდა იღლიაში. ცოტა ხანს ასე გეჭიროსო, უთხრა და უღიმილოდ გავიდა. ბიჭი - ბაქა აზრზე ვერ მოსულიყო. არც ვინმე უხსნიდა რამეს. ვიღაცები მოვიდნენ ორი დღის შემდეგ და წაიყვანეს ერთ სახლში, სადაც ბავშვები ნაირისნაირად ირეოდნენ: მასზე პატარები, დიდები და ტოლებიც. მთელი დღე იჯდა გაუბედავად, გამოლაპარაკების გარეშე, გაოგნებული. ისევ შიში. ის გაურკვეველი მოლოდინით იყო შეპყრობილი. შიმშილს კი დაევიწყებინა და ეს იყო. ისევ ვინმე ბექად ითვლებოდა.