ვრცელი და ნათელი სივრცეა. ადგილ-ადგილ თეთრი მასა მოკრიალებული და მოსწორებულია, ზოგიერთ ადგილას შეგროვებული და ბორცვივით ამაღლებული. იქით რომ გაიხედავთ საითაც ყიჟინა წავიდა, დაინახავთ მათ მარცხნივ და მარჯვნივ თეთრი მასა როგორ იყრება და გორას აკეთებს. დგას ერთ ადგილას და მხოლოდ თავს ატრიალებს, თვალებს აცეცებს. კარგად უნდა გაერკვეს სად არის და რა ხდებოდა მის გარშემო. მზე მართლაც თბილი გამოდგა და ხელებსა და ფეხებში უკვე სითბოსაც გრძნობს.

 - რა გაკვირვებული იყურები, რა იყო, პირველად ხარ აქ?

      უცბად საიდანღაც მოესმა მისთვის სრულიად გასაგები სიტყვები. ვიღაც გამოელაპარაკა, მაგრამ არც ჩანდან საიდან და არც ის ჩანდა ვინ.

      დატრიალდა, ციბრუტივით ტრიალებს, ცდილობს დაინახოს ვინ ელაპარაკება.

- აუხ, რა მაგარი ვინმე ხარ, მართლა პირველად ხარ მგონი აქ. კეთილი იყოს შენი მოსვლა ჩვენთან. - ეს სიტყვები გაიგონა და მის წინ მაღალი, ყავისფერი და სანდომიანთვალებიანი უფროსი წარსდგა. - როგორი თეთრი ხარ, თოვლივით.

      დაბნეულია, არ იცის რა ქნას, გაიქცეს და დაემალოს ამ უცნობს, თუ გამოელაპარაკოს. ის ხომ პირველია ვინც მისთვის სრულიად გასაგებად საუბრობს? ან ეს თოვლი რაღაა.

 - ენა არ გაქვს, რატომ არ მელაპარაკები? შენ იმ თოვლიდან გადმოვარდი?

      გაქცევის დროა, კი, უნდა გაიქცეს და ასეც იქცევა, მირბის, მირბის მაგრამ უმისამართოთ, შემდეგ გაჩერებას ცდილობს, ფეხები არ ემორჩილება, ვერ ჩერდება და ...

      ისევ ეს დიდი თეთრი მასა. დაბნელდა.