წელს ჩემი ოცდამეხუთე წელი დაიწყო. კიდევ ერთი ჭაღარა შეემატა ჩემს თმებს. ასე ამბობენ, თორემ ჯერ მე ჭაღარა არ შემინიშნავს თმებში. კიდევ იმასაც ამბობენ ცხრამეტი წლისას გავხარო და ბავშვი ხარო. ამ უკანასკნელს კი ძირითადად ჩემი ტინგიცურ-მაიმუნური ხასიათის გამო მაბრალებენ. ასე იყო პოლონეთშიც, "გოგო"(მე) იყო ყველას ბავშვი და ყველა იყო ჩემი აღმზრდელი, დედა, დეიდა, მამა, უფროსი მეგობარი და ა.შ. ასეა ახლაც, სამსახურში, ყველანი ჩემი დეიდები, მამიდები, ბებიები და დედიკოები არიან. ამ დროს ოცდაოთხი წლის ვარ და ჩემი ზოგი "დეიდა" და "დედიკო" ჩემზე უმცროსია. ვიღაცისთვის სალომე/"გოგო" ბავშვია, აი იმ ბავშვობაში ჩარჩენილი, სადაც ყველანი უდარდელები და ჭკუამხიარულები ვიყავით, სადაც დღისით, მინდვრად სირბილი და ფერადი პეპლების დევნა, ღამე კი ციცინათელებით განათებულ ეზოში სირბილი გვიყვარდა და ეგოიზმი უფრო გვეძალებოდა მშობლების, სათამაშოების თუ ტკბილეულის სიყვარულში, სადაც დაბრუნება თუნდაც წამით მაინც გვინატრია "დიდობის" პასუხისმგებლობის მძიმე ტვირთისგან გასათავისუფლებლად...

      ბავშვობის ნოსტალგია? ნოსტალგია... ჩემი ცხოვრების რამდენიმე ზღაპრული მოვლენის დასასრულით გამოწვეული სევდა... ბავშვობის ფერადი სიზრის დასასრული, შესანიშნავი ოთხეულის ყოველდღიურობის რადიკალური ცვლილება , "ვიკვადების" და "ფშერვების" არარსებობა, "ოვოშად" შერაცხული ოჯახის დაფანტვა, ყველაზე მტკივნეული ცივი ზამთარი და უმზეობა....

      როგორც ყოველთვის ბევრი რამ მინდოდა მეთქვა, მაგარამ ყელში რაღაც გამეჩხირა...

იყო ერთი თამაში ჩემს ბავშვობაში. მე და ჩემმა დეიდაშვილმა მოვიგონეთ, სახელი არ ჰქონდა. თამაშის წესების თანახმად თუ თვალებს მაგრად დახუჭავდი, ძალიან ძალიან მაგრად და მთელი გულით ინატრებდი რაღაცას ის აუცილებლად გამოვიდოდა. ასე შემოვიარეთ მსოფლიო და ასე ვიხილეთ ყველა ის პერსონაჟი, რომელიც მაგ დროისთვის იყო ჩვენთვის ნაცნობი.

      რეალობისგან გაქცევას კარგი არაფერი მოსდევს, მაგრამ მასთან თამაში შეიძლება. აი, მაგალითად დავხუჭავ თვალებს მაგრად და შუქს ვხედავ, კაშკაშას, ცივი ზამთრისგან გაყინულ ხელებს მისი თბილი ხელები მითბობს, მისი ღიმილისგან კი გულში სითბო მეღვრება და მეღიმება ჩემთვის. აი დარბის მწვანე მინდორში და პეპლებს დასდევს, მის ოქროსფერ დალალებს ქარი ათამაშებს, თვითონ კი წარამარა გადაიყრის ამ თმებს უკან, ქარივით ჩქარა დარბის, ვერ დაეწევი, თითქოს მთელი ცხოვრება ამ მომენტს ელოდა....

      ეს ის თამაშია მე რომ მიყვარს და მწარე რეალობის ცოტა ხნით დავიწყების საშუალებას მაძლევს.

- შალო გიჭეეერ!
- მაინც დაგიჭერ!