"– რა ვქნა, გენაცვალე, – ჩამომართვა სიტყვა ღმერთმა, – იაკუშინი მთხოვეთ? ჩამოგიყვანეთ. მეტრეველს მეხვეწებოდით? მაგასაც შეგისრულებთ. კარგი ბიჭები გინდოდათ? ეს სიჭინავები და ხურცილავები ვისი გაჩენილი გგონიათ თქვენ? ჰოდა, ცოტა თქვენც გაანძრიეთ ფეხი. ისღა მაკლია, ამ ხნის კაცი გამოვვარდე მინდორში საცვლის ამარა და თქვენ მაგივრად ვითამაშო, – ანერვიულდა ღმერთი.
– მაგას ვინ გკადრებთ, ბატონო ღმერთო! ოღონდ წელს პირველი ადგილი გვაჩუქე და ქაშვეთში ჩემს სიგრძე სანთელს დაგინთებთ, – გამოვიგლიჯე ყელი მე.
– თუ ძმა ხარ, თავი დამანებე! მასე იცით თქვენ: ჯერ მთხოვთ, მერე გადიხართ ტრიბუნებზე, გადმოაგდებთ ცხრა მეტრო ენას და დედ–მამის სულს მიტრიალებთ.
– შეგვიბრალე, ღმერთო! არ გეცოდებით, დასაკლავი ხარებივით რომ ვბღავით სტადიონზე? – მთლად მოვიმკდარუნე თავი.
– უნდა ითმინოთ. მოთმინებითა შენითაო, წერია სახარებაში. სახარებას ხომ კითხულობ? – მკითხა ღმერთმა.
– არა, ბატონო!
– აბა რას კითხულობ, შე უბედურო?! – გაუკვირდა მამაზეციერს.
– მე რა უნდა წავიკითხო, თვითონ ვწერ, – ამაყად გადავხედე ღმერთს.
– აბა, წერე და იკითხე! – ცალყბად მომიგდო მან.
– ერთი თხოვნა კიდევ… – შევევედრე უფალს.
– მალე თქვი და მორჩი, მეძინება! – თქვა ღმერთმა და დაამთქნარა.
– თუ შეიძლება, აქედან რომ დავბრუნდები ჩემს ქვეყანაში, მოვყვები რა, ღმერთს ველაპარაკე მეთქი.
– სადაც გინდა მოყევი, სულ ერთია, არავინ დაგიჯერებს და…
– რას ბრძანებთ, მე ვინ არ დამიჯერებს?!
– გეყოფა ახლა ტლიკინი, წადი! – მითხრა ღმერთმა და თვალები დახუჭა."
ნოდარ დუმბაძე-''პირველი საუბარი ღმერთთან''