ახლა თუ როგორმე სახლამდე მივაღწიე არც გავიხდი ისე დავწვები და დავიძინებ, ვფიქრობ გაჩერებიდან სახლამდე. ვააა, არ წასულა!.. რა კარგია, შევეცოდები და საჭმელს მაჭმევს, ვფიქრობ ფანჯრებში, რომ შუქი შევნიშნე. ზარი ერთხელ, ორჯერ... უკვე გასაღებს ვეძებ და გააღო. ნაძალადევი ღიმილი :), აუუუ, აქ მოსულან :( ვბრაზობ გულში.

- გილოცააააააააააააააააააავ! ბოლომდე გაკრეჭილი ჩემი დის უკვე კარგად „ნაქეიფარი“ მეგობარი.

- რას? გაოცებული მე.

- ვალენტინობას გოგოოოოოოოოოო, აუ, შენ ეგეთებში ვერ ერკვევი ხოოო? :))))) ხუმრობით ან უფრო დაცინვით.

- ააა, და ჯერ 12-ს არ გადასცილებია. ვცადე გაღიმება.

- მოდი შემოგვიერთდი და მიხვდები რომ სიყვარულს დრო არ სჭირდება! :)))) მესმის „ღრმა ფილოსოფიური“ წამოძახილები შიგნიდან.

- მაგიდა გაშლილია, ვიცოდი მშიერი მოხვიდოდი და აღარ ავალაგე. მზრუნველი დაიკო, არადა ალაგება დაეზარა :).

- თქვენ უკვე მორჩით? და კითხვა აღარც უნდა, პლედებშემოხვეულები წვანან ერთმანეთზე მიწყობილები, ფილმს უყურებენ, რა თქმა უნდა, რამე „ლავსთორულს“, დღეს ხომ ვალენტინობაა :).

      საჭმლის დანახვა, სითბო და სულ მალე დაძინების პერსპექტივა კაი განწყობაზე მაყენებს, ვრთავ ტელევიზორს და ბავშვობის მელოდია, უეფას ლიგის ჰიმნი.

- ეეეეეეეეეეეე, ჩააწყვეტინე რა ხმა! აკივლდნენ ოთახიდან.

      კარს ვხურავ, ოდნავ კიდევ ვუმატებ ხმას და ვრწმუნდები, რომ სამოთხე ხანდახან დედამიწაზეც არსებობს :).

      იუვენტუსი: ტოტენჰემი აცხადებს კომენტატორი, ობოლაძის ხმა მერჩივნა, მაგრამ ამათაც ავიტან ისეთ კარგ განწყობაზე ვარ უკვე.

- წყალი გვინდაააა. შემოვარდა ერთი. კოკაკოლაც გამოაყოლე რაა! მოაყოლეს შიგნიდან.

- აუ, გოგო მართლა ფეხბურთს უყურეეებს?

- ეეე, აფრენს, მეთქი, რომ გეუბნებით არ გჯერათ.

- ეგ ვერ გათხოვდება ხო იცი?

- მაგ აზრს უკვე შევეჩვიეთ! დამწუხრებული ჩემი და :)))))))))

...........

      პირველი ტაიმი დასრულდა 2:1 (იუვენტუსი იგებს!!!) :) ვსარგებლობ შესვენებით და ფანებო, (განსაკუთრებით ბუფონის ფანებო) გილოცავთ!!! ჩემები შიგნიდან ვალენწინობას გილოცავენ ალათ :)))))))