- აქეთ! აქეთ, აქ შევძლებთ დამალვას. - მიოდი თოვლით გათეთრებულ ჩხირებში შეძვრა.

      ტარაკანმა გადაწია ჩხირები და ჯერ მარია გაატარა, შემდეგ კოლომბო შეხტა. სამივე გაიყუსენ და თვალები დიდზე გააფართოვეს. თოვლის ქულას ჯერ ვერ გაიგო რა ხდებოდა. ტარაკანმა ხელი გაუშვა თოვლიან ჩხირებს და იქით წავიდა, საიდანაც მორბოდნენ, გზაზე ავიდა და მოსახვევამდე ირბინა, შემდეგ უკუსვლით უკან დაბრუნდა და იმ ადგილამდე ასე იარე, საიდანაც გადმოიხვიეს. შემდეგ მანაც გადმოუხვია და ადგილ-ადგილ ჩაიცუცქებოდა, გასწორდებოდა. როდესაც მიუახლოვდა სამალავს მის უკან ნაფეხურების კვალი გამქრალიყო.

      სწრაფად გადაწია ჩხირები და ისიც კოლომბოს გვერდით აღმოჩნდა.

- რას ვაპირებთ? - შეშინებულმა იკითხე მარიამ.

- არაფერს, დაველოდოთ როდის ჩამოივლიან, ალბათ ჯერ ახალ სამოსახლოს ათვალეირებენ - კბილებში გაცრა კოლომბოს.

- შეგეშინდა ონავარო? - ჩაიხითხითა ტარაკანმა.

- ხმა ჩაიკმინდე, რა დროს თამაშია.

      ამასობაში მდევნელთა გუნდიც გამოჩნდა. სიხარულით და ყიჟინით გარბოდნენ გზაზე.

- ჩემი მოსახვევი თან წაუღიათ.

- ახალს გიშოვით საყვარელო - გაეარშიყა მიოდი. მაგრამ როგორც კი კოლომბოს მზერას მოკრა თვალი, ხმა გაკმინდა და კუთხეში მიყუჩდა.

- ესენი ვინ იყვნენ? - საბოლოოდ თოვლის ქულამაც ამოიღო ხმა.

- ესენი მტრები არიან თოვლის ქულა.

      არ იცის თოვლის ქულმა მტერი რა არის, მაგრამ ის უკვე იცის რომ მტერი საშიშია და უნდა დაემალოს.