უბრალო ყუთი, წელვადი, ტევადი, ვიწრო, ფართო ან სულაც ქრებადი. ეს ყუთია, სადაც ადამიანები მოგონებებს, ფოტოებზე დაბეჭდილს, სათუთად ინახავენ; ფიქრებს, გარკვეული  მიმდევრობით  დაკეცილს, ერთმანეთზე ალაგებენ. შეგრძნებებს  ინახავენ, რომლებმაც გულის გავლით მიაღწიეს იმ ყუთამდე და უკვე ზოგიერთი მტვრის რამოდენიმე ფენამ ჩაიხუტა. მე დამეკარგა ეს ყუთი, ან იქნებ არც თავიდან მქონია?!

მე მეწყება ყველაფერი ხელისგულებიდან. ხელის შეხებით  მეხილება თვალები, მეწყება ფიქრების სამყაროს შენება, მეწყება მთავარი- შეგრძნების უნარი კარს აღებს და... აი მანდ ვიჭედები, ვიღუპები.

ვიჭედები მე, რადგან ჩიხში შევდივარ, შეგრძნებები კი მიექანებიან თავისთვის, მიემართებიან იქ, სადაც მე ვერ ვაღწევ. მე ვიღუპები, შეგრძნებები კი გრძნობებად აგრძელებენ სიცოცხლეს. ღმერთმა უწყის რამდენგვარი გრძნობა ელოდებათ მათ. ვიღუპები, ვიკარგები ამ გრძნობებში.

არა, მაინც რამოდენა მეხსიერება ქონიათ ამ ხელისგულებს! საკუთარი თავის მოტყუება შეიძლება, თვალებიც გატყუებენ, გულმაც შეიძლება არასწორად დანახული სხვანაირად  აღიქვამს, მაგრამ ხელისგულები? ხელისგულები არასდროს იტყუებიან, მე არ მატყუებენ, არასდროს გაუბედავთ ცრუ ინფორმაციის  გულისთვის მიწოდება. "ყუთის"  გარეშე ვარ, მაგრამ ხელისგულები ხომ არასდროს დამტოვებენ. ხელისგულები გულწრფელად ცნობენ, გრძნობენ, გეუბნებიან, გულებამდე ღრმად აღწევენ. ხელისგულები მათბობენ- მღუპავენ!

ხელისგულები მაინც გულია!