ადრე ხელიდან მტაცებდა ყველაფერს, რასაც კი თვალს მოჰკრავდა... ადამზე გეუბნებით, ახლა კი სულ სხვანაირად იქცევა. რას ვიფიქრებდი, თუ რაიმე ამის მსგავსი მოხდებოდა; ორივე ხელი აუვსია ნაირნაირი მწიფე ხილით და მორბის.

      - კარგად ვიცი, ხილი გიყვარს, - მეუბნება.

      გემრიელად მივირთმევ მართლაც მშვენივრად დამწიფებულ ხილს, თან ადამსაც ვაწოდებ. ასე უფრო მოსწონს, ჩემი ხელით მირთმეული. ციყვსაც კი შეშურდება, ისე ცქვიტად დაძვრება ადამი ხეზე, საუკეთესო ნაყოფებს წვდება და კრეფს ხოლმე ჩემთვის.

      შევყურებ ადამს, გუნებაში ძველ ადამს ვადარებ და მეცინება.

      - რაზე იცინი? - მეკითხება ადამი.

      - ძალიან მომწონს შენი დაკრეფილი ხილი და იმიტომ ვიცინი, - ვეუბნები. არ მინდა ძველი ადამი გავიხსენო.

      - თაფლსაც მივაგენი ამას წინათ, - თავმომწონედ მეუბნება ადამი.

      - კიდევ კარგი, რომ გამახსენე, რა ხანია, თაფლი არ მიჭამია.

      ერთად ვესტუმრეთ თაფლით სავსე სკას. ადამმა მითხრა, ცოტა მოიცადეო, სადღაც გაიქცა და ხელისგულივით ამოღრუტნული ხის ორი ჯოხი მოიტანა (ძალიან ხელმარჯვეა ეს ყმაწვილი). მართლა ძალიან დამეხმარა თაფლის ჭამაში. გემრიელად მივირთვი, რამდენიც მინდოდა. არც ადამმა დააკლო ხელი. ორივეს გული მოგვისუყდა, მეტის ჭამა აღარ შეგვეძლო. ჰოდა, მე ახალი გასართობი მოვიგონე: მისივე მოტანილი ხის ჯოხით მოვურიე თაფლი და ადამს გადავასხი. ტკბილი წვეთები სახეზე ჩამოეწუწა, ძალიან სასაცილო იყო. ადამმა იგივე გაიმეორა, მანაც გადამავლო თაფლი. თუმცა მე გაქცევა ვცადე, მაგრამ მიმიხვდა და დამასწრო, სულ ერთიანად ამომავლო თაფლში.

      მერე მე კვლავ დავუმატე ადამს თაფლი, მთელი სახე მოვუთხუპნე. არც ახლა ჩამორჩა ადამი, სახეც მომითხუპნა თაფლით და თმებიც. აი ასეთნაირად გავწუწეთ ერთმანეთი, სულ ერთიანად თაფლში ამოვიგანგლეთ.

      თაფლის მოსაცილებლად ყვავილოვან მდელოზე გავგორდით. თაფლი არა და არა მოგვცილდა, ყვავილები და ფოთლები კი სულ ზედ აგვეკრა. რა სანახავები ვიყავით... შევყურებდით ერთმანეთს, ვიცინოდით, ვიცინოდით, ვკვდებოდით სიცილით. მზეც იცინოდა ჩვენთან ერთად, მწვანე ტოტებს მიღმა მომზირალი.

      - თაფლობის თვე, თაფლობის თვე! - მომესმა უცბად სადღაც მაღლიდან. ავიხედე, ცისფერი ჩხიკვი შემომჯდარა ხის ტოტზე და გვითვალთვალებს. მშვენიერი ნათქვამია, ცისფერ ჩხიკვს ეხერხება ამისთანები...

მაფშალია განა მაბეზღარაა?

      მშვენიერების შესახებ ვლაპარაკობდით, ადამსაც აღმოაჩნდა თავისი სათქმელი.

      - მშვენიერია ის, რაც ძლიერია, - ამბობს ადამი და თან დაკუნთულ მკლავებზე იყურება.

      მე არ დავეთანხმე.

      - სამოთხის ბაღში ბევრი რამაა ისეთი, რასაც ძლიერს ვერ უწოდებ, მაგრამ მაინც მეტად ლამაზია. თუნდაც ეს პაწია, ჭიოტა ყვავილი, მის წვრილ ღეროებს ძლიერებასთან ნამდვილად არაფერი აქვს საერთო. განა მისი სილამაზეს ამით რაიმე აკლდება? აი მწვანე ბალახიც, მუდამ ჩუმად მყოფი და თავმდაბალი, მის მიერ დაფენილი მწვანე ხალიჩა თვალს და გულს ესალბუნება თავისი მშვენიერებით. და კიდევ... კიდევ რა ვთქვა?

      უცბად მაფშალია ამღერდა.

      - თუნდაც მაფშალია ვთქვათ, - ვამბობ გახარებული, - ერთი უღონო, პატარა ჩიტია, მაგრამ როგორ გალობს... მისი გალობა ყოველივეს აღემატება სიმშვენიერით.

      - ვიცი, ეს ადრეც მომისმენია, - გულგრილი სახით ამბობს ადამი.

      - ცუდად მოგისმენია, ამ საოცარ საგალობელს ხომ არაფერი შეედრება მთელ სამოთხის ბაღში. აი, ყური დაუგდე, როგორ მიიწევს მაფშალიას ხმა მაღლა, სულ მაღლა... თვით უფლის ბაგემდე აღწევს. მაფშალიას უფალთან მიაქვს ყველა ამბავი, რაც კი სამოთხის ბაღში ხდება.

      - განა მაფშალია მაბეზღარაა? - მეკითხება ადამი.

      მაოცებს ამ ყმაწვილის სიტყვები. თითქოს შეიცვალა, თქმა არ უნდა, მაგრამ ზოგიერთი უცნაურობანი მაინც შემორჩა.

      - რა შუაშია აქ მაბეზღარობა? - ვუსაყვედურე ადამს, - მაფშალია ყველაფერს უმღერის სამოთხის ბაღში, მერე კი უფალთან მიაქვს ეს ტკბილი საგალობლები. ყველაზე ლამაზად მაფშალია ჰყვება ჩვენს ამბავს, ეს უფლისთვის დიდად საამოა...

      ადამი მომეტებული ყურადღებით უსმენს მაფშალიას გალობას, სახეზე ცნობისმოყვარეობა ეტყობა.

      უსმინა, უსმინა და მერე ასეთი რამ მითხრა:

      - ასე მგონია, მე თვითონვე მივფრინავ მაღლა მაფშალიას საგალობელთან ერთად.

ადამის სიზმარი

      - სიზმარში ლეღვის ხე ვნახე, - მეუბნება ადამი.

      ესეც ახალი ამბავი. მე კი ვფიქრობდი, სამოთხის ბაღში ჩემს გარდა სხვა ვერავინ ხედავდა სიზმრებს.

      - არ მეგონა, თუ შენც გესიზმრებოდა რაიმე.

      - ჰო, ლეღვის ხე ვნახე, უხვად ესხა მხიარულად მოცინარი ნაყოფი. ხის ტანზე გველი შემოხვეულიყო, მისი კუდი ხის ფესვებთან იკლაკნებოდა, თავით ყველაზე დახუნძლულ ტოტს წვდებოდა. შენ მიხვედი ლეღვის ხესთან, ორი მწიფე ლეღვი მოწყვიტე იმ ტოტიდან, რომელზეც გველი ასავსავებდა ორკაპა ენას, ერთი ცალი თვითონ შეჭამე, მეორე კი მე მომიტანე.

      ადამის სიზმარი ძალიან მომეწონა.

      - გემრიელი იყო ლეღვი? - ვკითხე ადამს.

      - ძალიან, ძალიან გემრიელი იყო, მის გემოს ახლაც კი ვგრძნობ.

      - ჰოდა, ვინახულოთ ლეღვის ხე, სიზმარი ცხადად ვაქციოთ.

      ერთად გავწიეთ ლეღვის ხისკენ. გზადაგზა ადამს ვეუბნები, რომ სიზმარი და ცხადი ერთმანეთს ეჯიბრებიან. ხან სიზმარი დაასწრებს ცხადს, ხან კიდევ პირიქით. ახლა ვნახოთ, თუ რა მოხდება და როგორ...

      ამ ლაპარაკში არც კი გაგვიგია, ისე აღმოვჩნდით ლეღვის ხესთან. ესხა, მაგრამ რა ესხა მწიფე ნაყოფი, ფართო მწვანე ფოთლებს მიღმა ტუჩებგაპობილი ლეღვები იცინოდნენ... გველიც მაშინვე დავინახე. რგოლებით ხის ტანზე მჭიდროდ შემოხვეულიყო (როგორც ადამის სიზმარში). მისი კუდი ხის ფესვებთან იკლაკნებოდა, თავი ყველაზე დახუნძლულ ტოტზე დაენდო.

      მე მივუახლოვდი ლეღვის ხეს და ორი ცალი მოცინარი ლეღვი მოვწყვიტე... მოვწყვიტე სწორედ იმ ტოტიდან, რომელზეც გველი ორკაპა ენას ასავსავებდა. ერთი ლეღვი მაშინვე ჩავკბიჩე, მეორე მინდოდა ადამისთვის მიმეწოდებინა, მაგრამ... ხელი ჰაერში გამიშეშდა; ვიგრძენი, რომ ჩემს სხეულში რაღაცა გაფაჩუნდა.

      ადამის ხმა ჩამესმა, მგონი ლეღვს მთხოვდა. მე ყურადღება არ მივაქციე ადამის სიტყვებს, მთელი გულისყური საკუთარი სხეულის წიაღს მივაპყარი. იქ ნამდვილად ფართხალებს რაღაც... სუსტად, მაგრამ საეჭვო ნამდვილად არაფერია.

      - რაღას უყურებ, მომაწოდე ლეღვი, - ისევ ჩამესმა ადამის ხმა.

      მე გამოვერკვიე, ადამს ლეღვი მივაწოდე. მაშინვე ჩაკბიჩა და ძალიან გემრიელიაო, ამბობს.

      მე ისევ საკუთარ სხეულს ვუგდებ ყურს. კიდევ, აი კიდევ, იქ ნამდვილად ჩასახლდა ვიღაც...

სხეულში მზე ჩამისახლდა

      ლეღვის ჭამა არც კი გამხსენებია, ისევ საკუთარ სხეულს ვაყურადებდი. ნეტავი იქ ვინ უნდა იყოს-მეთქი, ვფიქრობდი.

      უცბად ერთმა აზრმა გამიელვა:

      - სხეულში მზე ჩამისახლდა, - ვამბობ ხმამაღლა.

      - რომელი მზე, რას ამბობ? - უკვირს ადამს.

      - მზე, რომელიც ერთად ვიხილეთ.

      ადამი გაოცებული მიყურებს. ასე დაბნეულს პირველად ვხედავ მას შემდეგ, რაც მზე ერთად აღმოვაჩინეთ.

      - უკვე რამდენჯერმე მამცნო, აქა ვარო, - ვამბობ და ხელს მუცელზე ვისვამ. მინდა ადამმა ყველაფერი კარგად გაიგოს, ასეთი დაბნეული იერი სულაც არ უხდება.

      - მაინც როდის ჩაგისახლდა... აი ის, მზე, - ეჭვიანად მეკითხება ადამი.

      - როდის და... - დავფიქრდი, - ახლავე გეტყვი; როდესაც ლეღვი მოგაწოდე, მასზე მზის სახე ეხატა, ლეღვი ხომ მზესავით იცინის... ჰოდა, სწორედ მაშინ რაღაც აფართხალდა ჩემს სხეულში. ის რაღაცა ნამდვილად მზეა.

      - ჰოო, - ამბობს ადამი.

      არ ვიცი, დამიჯერა თუ არა. ყოველ შემთხვევაში აღარაფერი უკითხავს.