ძველი ტაძრის გაციებულ კედლებს როცა ვეხები, მთელი ჩემი დარდი, ტკივილი, ცოდვა, სიკეთე, თუ სიხარული, ერთგან იყრის თავს, სადაც ძალიან ხშირად უსიამოვნოდ მტკივა, ჩემი ცოდვების გამო გული მქნეჯნის, სინანულის ცრემლები თვალებს რომ მოაწვება და დედა ღვთისას ხატის დანახვის დროს, როგორ თბილად მომეგებებიან, შემომეხვევიან თბილი ხელები და ღვთისმშობელთან მისვლისთანავე, როგორ უმალ, მოსიყვარულედ ჩამიკრავს გულში, ხელები მეფერებიან და მეფერებიან... დედობრივი მზრუნველობა რომ მომაკლდა, თითქოს ახლა ჩემზედ ასმაგად გადმოემთხვია, მაშინ უკვე ვეღარ იკავებს თვალის გუგები თან სიყვარულით, თან სინანულით, თან მონატრებით, თან ტკივილით გაჯერებულ ცრემლებს... ცივი კედლები და სიძველის სუნი მაგრძნობინებენ, რომ ისევ აქ ვარ, ისევ დედა ღვთისას მადლია ჩემზედ. ღვთისმშობლის ხატთან უფალს ვევედრები, ვიცი, ღვთისმშობლის გვერდით უფალია და გულმოდგინედ მისმენს ჩემი ცოდვების მონანიებისთვის, თუ მადლობისთვის, ამის შემდეგ დედა ღვთისას მოთმინებას, სიბრძნეს, მეტ რწმენასა და ბიწირებისგან განწმენდას შევთხოვ, ვთხოვ გონებას განსჯის და არა განკითხვის... ღვთისმშობელთან ორ სანთელს ვანთებ, ერთს ჩემი ცოდვების მონანიებისთვის, მეორეს კი-დედაჩემისთვის.