სწორედ ასე დავასათაურებდი იმ ლექსს, რომელსაც ერთ-ერთ სოც. ქსელზე წავაწყდი.

      საღვთისმეტყველოს სტუდენტმა გამოაქვეყნე და ისე აღმაფრთოვანა მისმა სიტყვებმა, იმ სიყვარულმა, რომელზეც ის წერდა, რომ ვიფიქრე მოგეწონებათ:

მაშ ასე:

ავტორი: გოგონა სახელად სიყვარული

ხარ მიზეზი ჩემი არსებობის,
სიყვარულო ჩემო და სიცოცხლევ ჩემო.
მე კი შენზე ფიქრის და დარდის მონა ვერ,
ბატონო ჩემო და უბრალოდ "ჩემო".
შენა ხარ მიზეზი თეთრი ღამეების,
დაუნდობელო და უგულოვ ჩემო,
მე კი მონა ვარ ცრემლიან დღეების,
ოცნებავ ჩემო და უბრალოდ "ჩემო".
შენა ხარ მიზეზი ჩემი გულისცემის,
მიუწვდომელო და სანატრელო ჩემო.
მე კი ვსუნთქავ შენთვის და მხოლოდ შენთვის,
უტკბილესო და უბრალოდ "ჩემო".
შენა ხარ მიზეზი ჩემი აღსარების,
მიუკარებელო და უხილავო ჩემო.
მე კი დაგეძებ ნისლიან ფიქრებში,
გიხმობ და გეძახი:"სადა ხარ ჩემო?"
ჩუმად გეფერები ოცნების კოშკებში,
ნუთუ ვერაფერს გრძნობ სიცოცხლევ ჩემო?
კივილამდე და ტკივილამდე გნატრობ,
ხელები მომხვიე უბრალოდ "ჩემო"

ნინუცა ახალკაცი