როცა პირველად დაგინახე, მივხვდი, რომ მალე ჩემს ვენებში აღმოჩნდებოდი. თუმცა მაშინ ამაზე ფიქრი არ მინდოდა, ვბრაზობდი შენზე და საკუთარ თავზე, არჩევანზე, ღვინის დამსხვრეულ ბოთლზე დახლთან. ვბრაზობდი უდროოდ წასულ ძმაზე, მშობლებზე.

     იცი რატომ ვბრაზობდი შენზე? მეც არ ვიცი. მაინც ვფიქრობ, რომ ღვინის ბოთლი მენანებოდა. სხვა არაფერზე არ შემეძლო ფიქრი, არცერთ საგანზე, არცერთ ადამიანზე. მხოლოდ სასმელზე და ოპიუმზე. მხოლოდ სისხლში ხსნადი…

     ამ თემაზე არასდროს მილაპარაკია ხმამაღლა.. ეხლაც დილიდან ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა, საჯაროდ მელაპარაკა ჩემთვის ასეთ პირადულ და მტკივნეულ თემაზე, მითუმეტეს სოციალურ ქსელში, პირველ ჩანაწერში, სადაც ყველას შეუძლია ისე გაგაკრიტიკოს, როგორც ჩვენ ყველა ვაკრიტიკებთ ერთმანეთს.. მაგრამ ჩემი მიზანი არ არის რაიმე სხვა (შემოქმედებითი) კუთხით თავის წარმოჩენა, უბრალოდ მინდა ერთი პატარა და მტკივნეული თემის მოყოლა ჩემს მეგობარზე..

     პირველი, რისი…