და წვიმდა ისე როგორც უნდა ეწვიმა... სველდებოდა დედამიწა ისე როგორც უნდა დასველებულიყო და ქროდა ქარი ისე როგორც უნდა ექროლა... მხოლოდ მე ვიჯექი მარტო და ვერ ვწერდი ისე როგორც უნდა დამეწერა, რადგანაც ასოებს შორის დედის სახელი ირეკლებოდა და არ მინდოდა რამე სტკენოდა... გარეთ წვიმს და მასთან ერთად ჩემი გულიც ტირის... "იწვიმებს" ალბათ ჩემი გულიც აჰყვება წვიმას... რაღაცნაირად სევდიანი, მოწყენილი და ამაღელვებელი დღეა... უფრო სევდიანი ვარ მე...…

       დედამ იწამა,დედამ დაგბადა,ცხრა თვე ლამაზი მუცლით გატარა,არ დაიშურა შენთვის ტკივილი და სიხარულიც გულით ატარა...-მერე შენ გაჩნდი,კიდევ ატკინე,კიდევ დატანჯე,კიდევ ატირე,შენ შენი მოსვლით ზეცას აწიე,დედა გახადე,ცხოვრება ასწავლე.დედის ინსტიქტი შენით იპოვა,შენით იპოვა-ხო სწორედ შენით!-შენ კი დაკარაგე,არ დაუჯერე,კვლავაც აყვირე,კვლავაც ატირე,ვერ დაუფასე დედას სიკეთე,კვლავაც წამების ჯვარი აჰკიდე.შენ მისი გრძნობა ობლად დატოვე,ეს მოთმინება ცამდე აგორე...-დედას…