იგი ფოთლებით მოფენილ ხეივანში მედიდურად დააბიჯებდა...

      გულში ჩაეხუტებინა გახუნებული, ძველი წიგნაკი და თავადაც ძველი წიგნის ჰარმონიული სურნელი ასდიოდა. სიძველისგან დაცრეცილი ფურცლების გადაკითხვას მოჰყვა და ვინ იცის მერამდენედ დასთამაშებდა მისი მზერა ათასგზის ჩაკითხულ გვერდებს.

      მის გვერდით არავინ…

გავხდი შენი გრძნობის ემიგრანტი,

სისხლი ადუღდა და შეფერადდა,

რადგან იმნაირად შემიყვარდი,

როგორც კვაზიმოდოს ესმერალდა.



მკრთალი ოცნებები შეიფერე,

დედის საოცარი სახელი გაქვს,

რადგან იმნაირად შემიყვარდი,

როგორც ყრმა ჟ’ოფრეის ანჟელიკა.



სრულად ამ ბოლო დროს ჩემი ხარ და

გულზე იმედები მომეფინა,

რადგან იმნაირად შემიყვარდი,

როგორც ნაპოლეონს ჟოზეფინა.



სულში დამწყვდეული ლეთარგია,

დროის სტრიქონებით მორიე და

იცნე ისეთივე…

დამარცხებული დეპრესია იგრძნობა ჩემში,

მიქუხს სიწყნარე მყუდროებით განამწარები.

ეს სიკვდილია, დამიჯერეთ, გულიდან ვერ ვშლი,

არადა დროა ამ სიკვდილის გარდაცვალების.

როდის წამსკდება თვალებიდან უაზროდ ცრემლი?

როდის გავხდები მატიანე საკუთარ თავის?

გაქრა ის ღმერთი ადრე პატივს რომელსაც…

სიმაღლეა განცდის ან სიმაღლეა აივნის,

ჰაიამის დოქები არასოდეს მეყოფა,

ძარღვებს სისხლი გასდის და სურდოსავით გამივლის,

ტყუილი და დოგმების უჩვეულო ეპოქა...



ოდესმე თუ მორეჩებით ამინდებზე საუბარს,

ყველაფერზე პასუხობთ, არაფერი ისე რა,

მე კი იმის ნაცვლად რომ დუმილს მხარი ავუბა,

ღამე მგლების ყმუილზე ეშვით მაჯებს ვისერავ...



კარებს წიხლით…

ისე ამეკეცა ფრთები ნაოცნებარს,

სულის ყველა კარი დამრჩა გაღებული.

მაინც ვერ შევძელი შენი გაოცება,

ჩემი ყველა განცდა შენ გაქვს წაღებული.



ისე ყველა სხივით ისე გაიპარა,

ცამ მზე ვეღარ ნახა ვერცერთ მოსახვევში.

ახლა მზერას ვაკლავ ქუჩებს გამომხმარს და

შენს დანახვას ვცდილობ ყოველ მოსახლეში.



ისე მომეყინა კანზე მიტოვება,

ცივი ქარი მაგლეჯს ღიმილს შედედებულს.

ვიცი ცხოვრებას რომ ვეღარ გადავახვევ,

ვეღარც კადრს დავიჭერ სადმე შენელებულს.



ღამე…

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!

მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,

სანდომიან ცის ელვა და ფერი

მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

აფეთქებული და მოცახცახე

იწვოდა ნათელ ალთა კრებული,

მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე

იყო იდუმალ გაფითრებული.

იწვოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა,

ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი.

მაგრამ ლოდინით დაღალულ…

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება,

სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება.



მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს,

სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.



ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი,

ისე არის სავსე გრძნებით, ვით რითმებით ეს წერილი.



საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული,

ისე სავსე უხვ…

"...შენ რატომ უნდა არსებობდე ამ ბინძურ დროში ?

რომ შეძლო ყველა სიმახინჯის გაბათილება,

ქვეყნის ცოდვები რომ დაფარო მშვენების დროშით,

ცამ შენი შექმნა ამისათვის ალბათ ინება.

ყალბი ყალამით რატომ ვხატო შენი მშვენება,

მკვდარ ხელოვნებას რა ხელი აქვს ცოცხალ ფერებთან,

ხელოვნურ ვარდებს არ სჭირდებათ დღეს გაშენება,

არ დაგტყობია ნამდვილ ყვავილს ჯერ დაბერება.

ვიცი,რატომაც გაგაჩინა ქვეყნად ზეცამან,

რომ იციაგონ კვლავ ფერებმა წარხოცილებმა,

რომ შენს შემყურე წუთისოფელს…

წუხელ თოვდა,

ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,

გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე...

მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში

და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.



დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე

თოვლი, თეთრად დასახული,

ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე

იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.



ჰყვავის ასე,

და განთიადს მიხალისებს

ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,

ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს…

მე არ ვისწორებ არც საყელოს და არც სახელოს,

მე არ ვშლი ქოლგას, წვიმას რომ არ გაუსკდეს გული.

ვიქნები ასე უპირსახო და უსახელო,

ქალაქის მტვერი, ანამც ღრუბლის პატარა ქულა..

არ მინდა მთვარე, მზეც კი არ ღირს ჩვენს შორის დავად,

ყველა მიგნება დღეს უბრალოდ სენტიმენტია,…

ზეცავ ჩვენს შორის საღამო ჩადგა,

ბინდის ბილიკით შეგვიწყო ხელი.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს

და ვგრძნობ, რომ მალე შამათი მელის!

ანგელოზს ფუჭსა, ლამაზს და ამაყს

მოაქვს ბჭე ფიქრთა, რომ გასცეს ველურს.

ნუ აკვირდებით დატენილ იარაღს,

მე თავს არ ვიკლავ, მე ვიკლავ სხეულს.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს,

სულ ერთი დღის ვარ, ბრმა, ყრუ და უქმი.

ჩემს თეთრ აკვანთან დემონი დადგა

და გაღიმებულ თოჯინას მჩუქნის.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს,…