შეცივნებული

თოვს... ო, რა ლამაზად თოვს... ციდან ფიფქები ცვივა... თოვლი მახსენებს წარსულს... და თვალზე ცრემლი მცვივა. ოდესღაც ასე თოვდა... სულში სიცივე ჩადგა... გარეთ ბობოქრობს ქარი, რაღაცას ბრაზობს ალბად. თოვლი კი ისევ მოდის, ნაზად ეცემა მიწას... ისევ მრისხანებს ქარი ვინ იცის მას რა სტკივა. თოვლის ფიფქები ნაზი... ეხეთქებიან მინას... შველას ითხოვენ თითქოს ქარმა გზა აუბნიათ. უმწეო თოვლის ფიფქო... რითი გიშველო მითხარ, მე თუ გავაღებ სარკმელს... გწამდეთს იქნება გვიან. თოვლი კი ისევ მოდის, ისევ ფიფქები…

   მარტო მე  შემოვრჩი ცივსა და გაყინულ ზამთარს... ასეა, ყველა მაღალი, ოდესღაც მარტო რჩება! ყველამ თავისი გზა მონახა, მე კიდევ... მეღა შემოვრჩი გაშიშვლებულ ბროწეულის ხეს და ვფიქრობ, რა კარგი იყო ყვავილობა, კვირტობა, შემდეგ ჩვენ ნაყოფად ვიქეცით, გვიხაროდა ერთად ყოფნა, მე და, ჩემს და-ძმებს. ისინი წავიდნენ მე დავრჩი. ახლა სრულიად, უსარგებლო…

სირცხვილდაკარგულივით მივშტერებივარ ყველა~

მგონია დრო უსასრულობით ფეთქავს... 

გაგიღიმებდი მაგრამ სიყვარულისგან სიცოცხისუნარიანობა მაქვს მომატებული და მეშინია ჩემით არ დაიწყო ფეთქვა

მგონია რომ დროით თუ არ შეგწყვიტე შენ შემწყვეტ

და მთვარით არეკლილი სამყაროს ნაკუწებით შეწეპებულ დიაპაზონში  ჩავეშვებით მხოლოდ მე და შენ

აფექტის მდგომარეობაში გული ხარობს სულს სტკივა

სიცილისგან გაყრუებული ბრბო კი გიჟად მნათლავს

ხანდახან ეჭვი მეპარება ჩემს სიგიჟეში და…