პაულო უჩელოს იდეები გიჟად "მონათლეს",

რადგან ნორმალურობა ყელში ამოუვიდა

და თავის მიერ მოხატულ საათს

ისრები 'უკუღმა' დაატრიალებინა...

ხანდახან, ჩემნაირებს ჩამოვთვლი ხოლმე,

თითებზე, ჩემთვის,

სულ რაღაც ორი ათეულიც ჰყოფნის ნაცნობებს,

და მეფიქრება -

არ შეიძლება აქედან წასულებს

მანძილი,

სინათლის წელიწადი,

გალაქტიკები გვაშორებდნენ ერთმანეთს...

მარტოვარსკვლავებად ვცხოვრობდეთ,

და მერე,

ცას ვწყდებოდეთ არსებობაატკივებულნი...

მე მგონია, თანავარსკვლავედები

ნათესავი სულებისგან შედგებიან...

წუხელ ვუყურე, "ნამგალა" მთვარეზე

ცალი ვარსკვლავი

შვილმკვდარი დედასავით როგორ მოიცელა

ადგილიდან...

მერე ვერცხლისფრად თენდებოდა

სახლებს, ტოტებს,

ფოთლებს შორის და ჩემს ოთახში

ისევ ყვაოდა

სიცარიელის სუნით გაჟღენთილი

სიბნელე...

ჩემს სხეულში ტანაყრილი

მარადმწვანე ნაძვები

უცბად გაყვითლდნენ,

ჩამოხმნენ და ფილტვებს

უკანასკნელად ამონასუნთქი ჟანგბადი შეატოვეს...

....

სადღაც, მესამე ნეკნთან,

მაინც ფეთქავს ძვლებატკივებული,

არანორმალური სიცოცხლე...

პაულო უჩელოს საათი ფლორენციის კათედრალური ტაძრის წინა ფასადზე