რა უნდა ერქვათ დღეებს,

ძალაუნებურად არსებულს,

როცა რომელიღაც კუთხეში

ხმას დაგუბებულს ინახავ,

რადგან ერთი ბგერის წარმოთქმასაც კი,

სწორედ ის ძალა სჭირდება,

რომელმაც უკანასკნელ წამს

ზურგი გაქცია და თვალები მილულა...

როცა შენი სუნთქვა შენს ყურებს კი არა,

ფილტვებსაც აღარ ესმით...

როცა საკუთარი ხელები

იმ ტოტებს გაგონებს

სველი თოვლით დამძიმებულნი

უღონოდ რომ დახრილან...

ლურჯი ვენებით დასერილს აკვირდები

სხეულს საკუთარს და გულისცემით

ატკივებულ ძვლებსაც ინახავ...

სინათლესა და სიბნელეს,

'დედამიწაზე ყოფნასა' და 'დედამიწაზე ნამყოფს' შორის

დგახარ...

და დგახარ...

და დგახარ...

....

რა უნდა ერქვათ ასეთ დღეებს,

ძალაუნებურად არსებულს,

თუ არა სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის გავლებული

უბრალო დეფისი...