ახალ, 2015 წელს გილოცავთ, მეგობრებო! სასწაულების მომტანი თუ არა, ამ წელზე ბევრად კარგი ყოფილიყოს! პირველად ვხვდები ახალ წელს მარტო, თანაც სამსახურში, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მაინც მშვენიერ განწყობაზე ვარ! ასეთი ჩუმი ახალი წელი ჯერ არ მინახავს. ცოტა არ იყოს გული დამწყდა, უძრაობა რომ შევნიშნე ჩვენს დედაქალაქში ამ დღესასწაულს, ლამის ჩვენს ახალ მთავრობას ვუსაყვედურე და უცებ, გავხედე განათებულ მეტეხს, რა დიდებულია, ღმერთო! როგორ ამაყად აუწვდენია თავისი გრძელი კისერი ზეცისკენ და ისე უშიშრად გადმოჰყურებს დედამდინარესა, თითქოს აღარც ახსოვს მის თავზე გადამტყდარი ათასი ცეცხლი და მახვილი და არც არასდროს უნახავს იმ ათას ბევრთა ქართველთა ტანჯვა - წამება და მათი სისხლით შეფერილი მტკვარი! _ მაგრამ, რა შეაშინებს, როცა გვერდით ასეთი დიდეული ვაჟკაცი დარაჯობს? - ბეჭებმაღალი, ძლიერი მკლავისა და გულის პატრონი. ისიც ამაყად გადმოჰყურებს მტკვარს, მის განუყრელ მეგობართან ერთად. ქართველსა და არაქართველს, ყველას ერთნაირად, სალამს უძღვნის და უმასპინძლებს თავის ციხე-ქალაქში.

     დრონი მეფობენ და არა მეფენიო ტყუილად უთქვამთ, ვუყურებ და მიკვირს, განა ასეთი ვინ იყო ეს დალოცვილი მეთქი, ეს ამხელა უგრძნობი ქვაც რომ გააცოცხლა და გული და ქართველობა შეინარჩუნა და მთელი ეს დრო და ალბათ კიდევ ბევრი წელი, მამაშვილური სიყვარულითა და მზრუნველობით, მეფური სიამაყითა და სიმტკიცით დარაჯობს და კიდევ მრავალ წელს უდარაჯებს ჩვენს მშვიდ ძილს?! თავად მუდამ ფხიზელი, არვის უთმობს გარიჟრაჟს ტფილისის გაღვიძებას, ჯერ თავის რაშს შემოსძახებს - შეკაზმავს უცებ და მეტეხს, ჯვრის მამასა და ბრძენთაბრძენ ნარიყალას: თავის დიდი ხნის მეგობრებს გამოაფხიზლებს ფრთხილად, მშვიდობიან დილას უსურვებს და სიონისკენ გაემართება ქვეითად - მათი ნახვით გახარებული და გულსავსე ტფილისის დილის გრილი და ტკბილი ჰაერით, მასაც მიუალერსებს ნაზად, შენი ტკბილხმიანი ზარების წკრიალს ნუ მომაკლებო - დაუბარებს და გამობრუნდება უკან, თავის სამყოფელზე, ამხედრდება ისევ თავის რაშზე, სანამ ვინმე გაიღვიძებს ადამიანის ნაშიერთაგან, მანამ უნდა მიაწსროს, რადგან არ უნდა, თურმე, ამ უცნაურად ძლიერსა და დიდებულს, ვინმემ დაინახოს, ან გაიგონოს მისი ფეხის ხმა, ყოველი ქცევა თუ ფიქრი მისი; არც სურვებია ვინმე მიუხვდეს, როგორ უყვარს თავისი სახლი, ქალაქი მისი, როგორ ზრუნავს და როგორ ეალერსება ყოველ ღამითა და გარიჟრაჟს და რატომ უბრუნდება ისევ ძველ ალაგს და ქვად იქცევახოლმე. უცნაურია, ღმერთმანი! მაგრამ თან მესმის მისი: ყველაზე დიდებული ხომ სწორედ ესაა, შეინარჩუნო დიადი სული გულით უბრალომ!

     მრავალჟამიერ მეფევ ბატონო! - ვინ იფიქრებდა, რომ ერთად შევხვდებოდით ახალ წელს მე და თქვენ? - მიხარია და ვღელავ კიდეც: ეგებ არ გინდა სიმარტოვე დამითმო, თანაც ამ დღესასწაულს? ფიქრი გაგტკბობია ნისლად დაღვენთილი, ვხედავ. თანაც რად გიღირს ჩემთან მარტოობა, რომელი კარგი მოსაუბრე მე ვარ, ანდა პოეტი ვინმე, შენი საკადრისი ლექსი რომ მოგიძღვნა, არც მასხრობა შემიძლია შენ გასართობად, თუმც კი, არა მგონია, ამის სურვილი გქონდეს ფიქრით დაღლილს, მაგრამ, მეფეო, მომიტევე რომ არ გშორდები, მეც ვერვინ ვნახე ამ საზეიმო ღამეს ჩემი თანამგზავრი, ვერც ფიქრთა თანაზიარი. აღარც მეფე - დედოფალთა დარბაზებიდან ისმის საზეიმო

     ხმაური, არ ჩანან სახლში, წავიდნენ მგონი, ოღონდ არ ვიცი სად, ან რამდენ ხანს არ დაბრუნდებიან. - ეგებ იცოდე? აუკეციათ ლამაზ - ლამაზი სპარსული ხალიჩებიც, ასე რომ ამშვენებდა მათ დიდებულ კედელ - აივნებს.

     მომნატრებია ასეთი ღამე, მშვიდი, ფიქრით და ვარსკვლავით სავსე! სიჩუმის ჰანგზე მომენატრა ჩემი ბავშვობა, დედა, ბებია, მამა,ძმა, ჩემი ოჯახი, ჩემი ყვარელი, ჩემი სოფელი და საქანელა - დაუღალავი, ჩემთან ერთად ფრენის მსურველი! - და თქვენ როგორი ბავშვობა გქონდათ, მეფევ ბატონო? - რა გენატრებათ ყველაზე მეტად წარსულ დროიდან? ან ვის ინატრებთ ახლა, ამ ღამით, თქვენ გვერდით იყოს? სასწაულების ღამე არის, თქვენ ხომ გწამთ მისი?..... - ოჰ, კარგი! ამის მეტად აღარ მოგაცდენთ!

მრავალჟამიერ, მეფევ ბატონო, მრავალჟამიერ!

მზია ხუციშვილი

14 იანვარი, 2015 წელი. ღამის 0:20 სთ. მეტეხის ქუჩა.