დედამიწასა და სხვა პლანეტებს შორის

მანძილზე აღარ უნდა ფიქრობდე,

როცა შენსა და დედამიწას შორის მანძილიც კი

ვერ გაგირკვევია...

როცა შენი ქვეყანა ხუთი კონტინენტიდან

არც ერთ მათგანს არ მიეკუთვნება და

ერთ-ერთ პირობით ქალაქში ცხოვრობ,

რომელიღაც წლის მეხუთე სეზონზე დაბადებული...

როცა დღეები ცარიელი

ვაგონებივით რელსებზე დაგან,

მერე ნერვებიც ეშაფოტზე

დგანან და დგანან...

გაბზარულ ლავიწს რომ…

Good night, Elioz.!!

ყოველი დღის გადაფურცვლისას ხვდები,

რომ შენი ცხოვრების ბოლო გვერდამდე

კიდევ ერთით ნაკლები დარჩა...

რამდენიმე კვირაა,

რაც ყოველდღე ელიოზი მახსენდება...

ჰო, ის…

რა უნდა ერქვათ დღეებს,

ძალაუნებურად არსებულს,

როცა რომელიღაც კუთხეში

ხმას დაგუბებულს ინახავ,

რადგან ერთი ბგერის წარმოთქმასაც კი,

სწორედ ის ძალა სჭირდება,

რომელმაც უკანასკნელ წამს

ზურგი გაქცია და თვალები მილულა...

როცა შენი სუნთქვა შენს ყურებს კი არა,

ფილტვებსაც აღარ ესმით...

როცა საკუთარი ხელები

იმ ტოტებს გაგონებს

სველი თოვლით დამძიმებულნი

უღონოდ რომ დახრილან...

ლურჯი ვენებით დასერილს…

შენ რომ აქ იყო,

ახლა ვიქნებოდით წვიმის ქვეშ,

ახლა ვიქნებოდით სველი ერთმანეთი...

დავიმახსოვრებდი შენი პერანგიდან

ჩემს თითებში მოხვედრილ

სითბოს სუნს,

წვეთებს,

ნეკნებს...

შენი ზურგის ყველა ხაზს...

დავიმახსოვრებდი ჩემს თვალებში

შენით აციმციმებულ ვარსკვლავებს,

რადგან შენ ხარ სინათლე,

რომელიც ათენებს ჩემს ღამეებს...

შენ დაიმახსოვრებდი

ჩემს თმაში წვიმისგან შეტოვებულ სუნს,

ჩემს…

ხანდახან, იქ გრძნობ თავს

ყველაზე უცხოდ, სადაც წესით,

ყველაზე შინაურად უნდა გრძნობდე...

ან უნდა დადუმდე და იყო ის,

ვინც ხარ, ან ილაპარაკო

ათასი სისულელე,

"დაემსგავსო" სხვებს

და მათ…

ვზივარ ჩემთვის, "არა-ნორმალურად"

(იმიტომ, რომ ჩემნაირებისთვის

"ნორმალურობა" მოსაბეზრებელია)

ფანჯარაზე ფეხებშემოწყობილი,

და რომელიღაც წერტილში

ჩემს ცხოვრებას ვუყურებ...

ოთახში ყველა სხივი იმარხება...…

ხდება ხოლმე ასეც...

განვლილი ცხოვრება სიზმარში ნანახი

კადრებივით რომ გიტრიალებს თავში...

....

წუხელ,

ისევ არ ამინთია შუქი ოთახში,

საწოლზე ვიდევი და უხმოდ ვსუნთქავდი

მისი თვალების-ფერ…

ჩემი სულის ჯგუფს

ჰქვია არაამქვეყნიური...

ვენებში

სისხლის მაგივრად, მოძრაობს

აბსურდი სიგიჟის დანამატებით...

ანუ, მივეკუთვნები

ადამიანების ცალეულ სახეობას...

ჩვენ,…

      სსრკ - საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკათა კავშირი. სწორედ ეს რეჟიმი იყო რკინის ფარდა, რომელიც "დიადმა" რუსეთის იმპერიამ ჩამოაფარა პატარა ერებსა და დასავლურ განვითარებულ ქვეყნებს შორის, ვითომდა ჩვენს საკეთილდღეოდ. გვიცავდნენ. რისგან?. ვისგან?. - "გვიცავდნენ" დამოუკიდებლობისგან, თავისუფლებისგან.. გვიცავდნენ "სამშობლოს მოღალატე" გენიალური ადამიანებისგან, გვიცავდნენ ჯინსებისგან, გვიცავდნენ... როგორ "გვიცავდნენ"!..

      ეს ხომ კარგი და კარგი, მაგრამ ახლა, დღეს, ვისმენ როგორ მისტირიან…

დღეს,

მოვდიოდი ქუჩაში,

და დავინახე,

ისევ ის სურათი იყო...

პატარა გოგონა ასფალტზე იწვა,

მძინარი.

მრავალჯერადი იმედგაცრუებით დაღლილი,

ოცნებების ნამსხვრევებზე

დასერილი ყოფით...

გვერდით უჯდა თავისი ძმაც,

იგივე განცდით,

ხელგაწვდილი...

მიბრუნდა და

პატარა ნაჭერი დააფარა მძინარს

ბეჭებზე.

უყვარდა...

ზრუნავდა...

გული შემეკუმშა,

ჯიბეები მოვიჩხრიკე გონებით

და…

ჩვენ,

ვცხოვრობთ ადამიანებს შორის,

რომლებიც ოცნებებს

არაფრად ჩაგითვლიან,

სიცილს დააყრიან

და შემდეგ,

ცეცხლშიც შეგიყრიან...

"გულუბყრვილოდ" შემოგცინებენ,

ზურგიდან ტალახს გესვრიან,

გადაგივლიან,

გასვრილ ხელებს შეგაწმენდენ,

გაგყიდიან,

ან გიყიდიან,

სულერთია...

პიროვნულობას გაგხდიან,

მონობას შემოგაცმევენ,

სულს ამოგართმევენ,

კუბოსთან გულიანად გაიცინებენ,

და…

ჩვეულებრიობისგან დაღლილი მოვდიოდი

სახლისკენ. სადარბაზოში შემოსულს,

ჰამლეტი გამახსენდა

და კიბეებზე

"ყოფნა-არყოფნა" გავითვალე...

დავიწყე "ყოფნით",

და ჩემი კარის წინ,

კიბის…

როცა გულის ხმაური არ გაძინებს,

როცა თითებს შორის ნაპრალებში

მთვარის შუქიც ვეღარ აღწევს..

როცა ოთახი მონატრებით ვეღარ სუნთქავს..

როცა სისხლში გარეული ფიქრები

ვენიდან ვენაში ინაცვლებენ..

მოგონებები პულსში ფეთქავენ და

ისევ ხედავ გადამფრენ ფრინველებს,

მიუხედავად იმისა, რომ ღამეა..

მიფრინავენ სადღაც..

-მდე -ს გარეშე...

აკვირდები ფარდას და იცი,

რომ ქუჩაში გამვლელმა

შეიძლება შენი სილუეტი მაინც…

მე გავიქცევი...

დავტოვებ ჩემს უსულო სახლს

ჩემებურად მოუწესრიგებელი წესრიგით,

იატაკზე მიმობნეულ პურის ნამცეცებს,

და ჩიტებისთვის ღია ფანჯარას...

კიბეზე დავეშვები

მოგონებებით სავსე ზურგჩანთით,

restless-ობის აღმატებული შეგრძნებით,

სიცივისგან დასერილი სხეულით...

მაინც მივაღწევ,

ბევრჯერ ნახსენებ,

სიშორისკენ მიმავალ ძველ მატარებელს,

დაგლეჯილი ერთფეროვნებითა და

სულში გადაშლილი…

ჩემს ოთახში

ისევ არ ანთია შუქი...

ფარდები სრულად ფარავს ფანჯრებს...

საათი ჩამოვხსენი...

აღარ ისმის დროის მექანიკური ხმაური...

შეციებული ვწევარ საწოლზე...

ვუსმენ მხოლოდ წვიმის,

სიჩუმისა და

გულისცემის აკომპანიმენტს...

ახლა,

ყველაზე მეტად მინდა,

გიყურებდე ბავშვურად მძინარს...…