არაფერი.

უბრალოდ მახსენდება და ახლაც მავსებს რაღაცნარად...

მზიურში ვიყავი საქანელებზე... ამაში გასაკვირი და გასაოცარი არაფერია, მაგრამ იქ, საქანელის პირდაპირ, სკამზე იჯდა ერთი ხანში შესული კაცი და მასთან მიდიოდნენ მტრედები... კეთილი სახით მიყურებდა და მიღიმოდა... მგონი ორივემ ერთად წარმოვიდგინეთ ის ჩემს ადგილას, საქანელაზე... როგორ არ გამეღიმებოდა... ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ვივსებოდი, როგორც ყოველთვის ყელში მწვდა ემოციები, თვალები ამიცრემლიანდა, ასე კარგი წიგნის კითხვისას მემართება ხოლმე... ვუყურებდი და საშინლად მომინდა მივსულიყავი, გვერდით დავჯდომოდი და გველაპარაკა დიდხანს, ერთმანეთის მოგვეყოლა, ცხოვრება "გაგვეჭორა"... ცოტა ხანში ადგა და ჩემთან ახლოს მოვიდა, ნელა დააბიჯებდა და მიწას უყურებდა, ვკითხე რას ეძებთ-მეთქი და იმანაც მიპასუხა, მე ნიგოზს ვეძებ, მაგრამ შენ რას ეძებო......

სუნთქვა შემეკრა. დაბნეულმა ხმა ვეღარ ამოვიღე...

კიდევ თქვა რამდენიმე წინადადება, რომელთაც ჩემთვის შემოვინახავ... ვიცი, რომ ეს დღე და ის ბაბუ მემახსოვრება, სანამ შემეძლება...

ჰოდა, ახლა, გვერდით რომ მეჯდეს და იგივე მკითხოს, ვეტყოდი, რომ დავიკარგე და ჩემს სახლს ვეძებ...