ჩვენი უბედურების ერთ-ერთი მიზეზი გადაჭარბებული მოლოდინებიაო - რამდენიმე დღის წინ წავაწყდი ინტერნეტში მოგზაურობისას. რა თქმა უნდა ეს ასეა, ადრეც არაერთხელ გვისაუბრია ამაზე, რომ ყალბი მოლოდინები უარესი შედეგებით გვიბრუნდება, ყალბი მესიანიზმი ჯერ ედუარდთან, შემდეგ მიშიკოსთან, ბიძინასთან და ა.შ. მაგრამ მხოლოდ სახელმწიფო და პოლიტიკურ დონეზე როდია ეს უბედურება. ყოველდღიურ ცხოვრებაშიც ყალბი მოლოდინები შობს მუდმივ დაუკმაყოფილებლობის გრძნობას.

      ასე მაგალითად, ერთნაირად წუწუნებს დოლარის კურსსა და ლარის გაუფასურებაზე დიდი და პატარა, ბედს ერთნაირად უჩივის კლიენტის არ ყოლას გლდანის რომელიმე მიკროში, კორპუსის პირველ სართულზე, ნახევარ ოთახში პატარა მარკეტის მფლობელი და ასევე დიდი სუპერმარკეტების ქსელის მეპატრონე; ერთნაირად წუწუნებენ გაჭირვებაზე ადამიანები, რომლებიც დღეში მხოლოდ ერთ მაკარონშერეულ (თუმცა ეგეც გაძვირდა, უბრალოდ მარილიანწყალში მოზეზილ გამომცხვარ ცომს) ხაჭაპურს მიირთმევენ და ასატრინის მწვადი და 75 წლის დაძველებული ღვინის ბოთლი რომ უდგას ცხივრწინ ისინიც. ერთნაირად წუხან საწოლიდან რომ ვერ დგებიან ისინიც და ბილიარდის სათამაშოდ დრო რომ არ რჩება ისინიც. ადამიანის გაუმაძღარ ბუნებაზე კი არ ვწერ ჩემო მეგობრებო, ერთ საერთო სენზე ვწერ სადღაც ჩვენში რომ დალექილა და იქიდან გვიღიტინებს - უკეთესი გვეკუთვნისო. რატომ? რა დამსახურებით?

      ბავშვობიდან გვესმის, რომ უკეთეს საქართველოში უნდა ვიცხოვროთ და ეს უკეთესი საქართველო აუცილებლად დადგება და კარზეა მოსული (უკეთესი საქართველო 10-დან 9 შემთხვევაში ეკონომიკურ კეთილდღეობას უკავშირდება), რომ ჩვენ დიადი ხალხი ვართ, რომ ჩვენ გვკუთვნის. მაგრამ მე არ მესმის რატომ? /წარსულით, გმირებით, წინაპრებით მოსაუბრეთ აქვე ვუპასუხებ. მეგობრებო, როგორც პიროვნული ცოდვა არ გადადის მშობლიდან შვილზე, ასევე პიროვნული დამსახურება შემოქმედებაში, პატრიოტიზმში და ა.შ. არ გადადის მშობლიდან შვილზე და მითუმეტეს შვილთაშვილის შვილთაშვილზე/.

      დამსახურებების ერთი მიზეზი კვლავ ჩვენს რელიგიურობაშია. იცით, სრულიად სამართლიანად და გააზრებულად ვეთანხმები იმ მოსაზრებას, რომ ქრისტიანობა უკვე გამარჯვებაა. საჭიროა მხოლოდ ამ გამარჯვებულთა რიგებში ჩადგე. დაახლოებით იმას ჰგავს, ბრაზილიის საფეხბურთო ნაკრები, რომ ეთამაშოს უგანდის საფეხბურთო ნაკრებს და შენ ასარჩევი გქონდეს რომელ გუნდში ითამაშო. გამარჯვება თუ გინდა, აუცილებლად ჩადგები ბრაზილიის გუნდში, რომელსაც გამარჯვების 99%_იანი შანსი აქვს, (განსხვავება ესაა, ქრისტიანობაში მოწინააღმდეგის შანსები არ არსებობს - აქ ყველა ვარიანტში გამარჯვებული ხარ), მაგრამ რატომღაც წლები გადის და დღითიდღე უარესდება სიტუაცია და ვერც გავიაზრეთ, რომ - კი გაარჯვებულთა გუნდში ვდგავართ, მაგრამ მხოლოდ ნათლისღება (მაისურის მორგება) არ გვიშველის ბრაზილიელი იყო, საჭიროა ხანდახან ვარჯიშიც (წრთვნაც), თორემ უგანდელები მონდომებული ხალხია და შეიძლება მაისური წამისყოფით შეგვიცვალონ და ერთხელაც ისე გაგვაპამპულავებენ, მერე გამოსწორების შანსიც რომ არ დაგვრჩება.

      უკეთესის მოლოდინის ნაცვლად, რაც გვაქვს იმაზე მადლიერება... და წუწუნის მაგიერ, გაფუჭებულის კეთება მგონია მე გამოსავალი.