ვზივარ ჩემთვის, "არა-ნორმალურად"

(იმიტომ, რომ ჩემნაირებისთვის

"ნორმალურობა" მოსაბეზრებელია)

ფანჯარაზე ფეხებშემოწყობილი,

და რომელიღაც წერტილში

ჩემს ცხოვრებას ვუყურებ...

ოთახში ყველა სხივი იმარხება...

ამ პროცესიის მოწმენი მხოლოდ

მე და სიჩუმე ვართ...

ბნელა...

იქნებ მეც იმ სხივებთან ერთად

დავიმარხე...

იქნებ ყოველ ღამით ვიმარხები,

როცა ასე ვარ...

კოშმარებს უკვე სიზმარში კი არა,

ცხადში ვხედავ...

ქაღალდის თვითმფრინავი გავაკეთე,

მივაწერე ჩემი ინიციალები და

ფანჯრიდან გავუშვი...

იქნებ ჯობდა,

მარტო ინიციალები კი არა,

მეც გავყოლოდი...

ჰაჰ.!

ქალბატონებო და ბატონებო,

რაებს ფიქრობთ ახლა.!

როგორც გენებოთ.!

....

მე ყოველდღე,

მისთვის სათქმელ სიტყვებს

ჩემს ფანჯარასთან

ჩიტის ბუდეში ვალაგებ...