ვფიქრობ, ზოგჯერ ცხოვრება წვიმასაც უნდა შეადარო, სადაც წვიმის წვეთები ადამიანები არიან, რომლებიც ქმნიან ეპოქას... ეპოქას, სადაც წვიმის ერთმა წვეთმაც კი შეიძლება გამოიწვიოს ულმობელი წარღვნა. ზოგი წვიმის წვეთი კი იმდენად სუსტია, რომ თვითმკვლელობით ასრულებს თავის ყოფას დედამიწაზე , რადგან ვერ უძლებს სამყაროს კანონებს , არ შესწევს ძალა დიდხანს იყოს იმ წვიმის წევრი, რომელშიც წვეთები ერთმანეთს ებრძვიან , პირველობისთვის ქმნიან ქაოსს, ვერ ეგუებიან ჰარმონიას და გამუდმებით მიისწრაფვიან "წყალდიდობის" შექმნისკენ. ხომ იციან წვიმის წვეთებმა, რომ მათი არსებობა ძალიან მცირე დროს მოიცავს, თუმცა ისინი ადამიანთა მსგავსად არ ფიქრობენ სიკვდილზე, ვერ წარმოუდგენიათ, რომ სიკვდილის ფენომენი მათაც დაისაკუთრებს ან იციან თავად აღსასრულის მოვლენა, თუმცა ქვეცნობიერად მაინც ვერ აქვთ გააზრებული სიკვდილი, როგორც ფაქტი და მაინც აგრძელებენ მოქმედებას, მუდამ აქვთ იმის იმედი, რომ მეორე დღე უთუოდ გათენდება, კვლავ ახალი მიზნებით გააგრძელებენ ყოფას და შფოთავენ, წყრებიან მზის გამოჩენის დროს... უნდათ მუდამ აჩრდილებს უყურონ ღრუბლების მეშვეობით, არ სურთ მზის სხივის სიკეთე შეიგრძნონ, კვდებიან და კვლავ იბადებიან წარღვნის შექმნის სურვილით.