მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი.

მე ახლა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები და სინანულის ჟრუანტელი მივლის.

თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი.

წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ.

მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი…

ნუ გეშინია, არა ვართ გველები. ამ მაღალს მთაზე გველს რა უნდა? ტყუილად შეკრთი, ჩვენ კაცს არაფერს ვავნებთ, არ მოვსწამლავთ. გარედან რომ დაჭმუჭნილი, ხმელი ტყავი გვაკრავს, იმან შეგაშინა? ერთს დროს ჩვენ სხვა ფერი და იერი გვედო. დრომ, ჟამთა ვითარებამ შეგვიცვალა სახე და ახლა, მწყემსი წამოგვაწყდება ზედ თუ მონადირე, უნდა შეკრთეს, მანამ ახლოს გვნახავს, სანამ შეიგნებს, რომ ჩვენ ერთის მუხის ხმელი ფესვები ვართ და სხვა არა-რა. ერთს დროს ჩვენ უზარმაზარ მუხას ვკვებდით, საზრდოს ვაწვდიდით, ძუძუს ვაწოვებდით.…

ერთი რუხი მგელი დაბერდა, დაჩაჩანაკდა, მუხლმა უსუსტა, კბილებიც კი დაუცვდა

და გადაწყვიტა: მეყო მგლობა, ბოროტებას დავანებებ თავს და სიკეთის გზით ვივლი: ვიმარხულებ, მოვინანიებ, ვინძლო გატეხილი სახელი მოვიშორო და ზნეკეთილისა დავიმკვიდროო.

უნდა ტყის ბინადარი ამცნოს, მგლობას თავი დავანებე,ნურაფრის შიში გექნებათ, ცა ქუდადაც თქვენი იყოს და დედამიწა ქალამნადო. გაიგეთ, დაიჯერეთ, რომ…

დაღამდა...ირგვლივ სამარისებური სიჩუმეა,ცაზე უამრავი ვარსკვლავი ციმციმებს...ვზივარ ოთახში და შენზე ვფიქრობ,მინდა დაგივიწყო და სამუდამოდ ამოგიღო გულიდან,მაგრამ რა ვქნა, რომ არ შემიძლია...არ შემიძლია იმიტომ,რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ,ვიცი ერთად არასდროს ვიქნებით,მაგრამ ვგრძნობ,რომ უფროდაუფრო მიყვარდები და მენატრები...მახსენდება ის ბედნიერი წუთები,როცა ერთად ვიყავით და…

მეგონა რომ ვეეერ.. არ.. და საერთოდ წარმოუდგენელი იყო ჩემი იდეის ხალხში თქმაც კი... )) რა ცუდი გოგო ვყოფილვარ, მეგონა ვერავინ გაიგებდა... გაიცინებდა... ერთხელ წამომცდა და... 1.. 2.. 3.. 5.. 10.. 15.. ჩემი ჯგუფიც შეიქმნა.. მერე მეგონა რომ ასე ვიქნებოდით ჯგუფი და მერე გავქრებოდით )) ლიდერიც "ასეთი" უნდა. იმაზე ბევრი კეთილი ადამიანი ყოფილა ვიდრე მეგონა... )) მასწავლეს... დამარიგეეს... გამამხნევეს და ახლაა... ახლააა ყველაფერიიი კარგადააა... მეგონა მაგრამ…

ისევ ფიქრები... რა ვქნა არ შემიძლია არ ვიფიქრო, როცა მენატრები, ვფიქრობ და ვხვდები, რომ ისევ მიყვარხარ, შორიდან მიყვარხარ და მენატრები, უშენობა ძალიან ძალიან ძნელია, ფიქრი კი უსაზღვროა... უსაზღვროა სევდა და ცრემლებიც... საშინელ მარტოობასა და სიცარიელეს ვგრძნობ, გულში ისევ მიყვარხარ, ძველებურად მიყვარხარ და გელოდები, მაგრამ სასაცილოა ლოდინი, როცა ვიცი რომ სამუდამოდ წახვედი ჩემი ცხოვრებიდან... ვოცნებობ შენს დანახვას, მინდა წამით…

  შუა ღამეა...თვალს ძილი არაფრით ეკარება...მინდა დავიძინო,რომ დავივიწყო ის საშინელი გულისტკივილი რასაც ახლა განვიცდი...ჩემს გულში უნდობლობამ დაისადგურა,ძნელია ამდენი იმედგაცრუებისა და ღალატის შემეგ ადამიანის ნდობა შეგეძლოს...ყველას ეჭვისთვალით ვუყურებ,მეშინია იგივე არ განმეორდეს,განმეორდეს ის ბოროტება,რამაც ჩემს გულს სამუამოდ დაასვა დაღი და ვეჭვობ რომ ეს ცხოვრების ბოლომდე…

პირველი ნაწილი

ერთადერთობით.. ♥გული ხელის გულებს ათბობს..........................

1. ეკრძალენით ქველის საქმესა თქუენსა, რაითა არა ჰყოთ წინაშე კაცთა სახილველად მათა; უკუეთუ არა, სასყიდელი არა გაქუს მამისა თქუენისაგან ზეცათაისა.

2. ხოლო რაჟამს იქმოდე ქველის საქმესა, ნუ ჰქადაგებ წინაშე შენსა, ვითარცა - იგი ორგულთა ყვიან შესაკრებელთა მათთა და უბანთა ზედა, რაითა იდიდნენ კაცთაგან. ამინ გეტყვი თქუენ, მიუღებიეს სასყიდელი მათი.

3. ხოლო შენ რაჟამს ჰყოფდე ქველის საქმესა,…

Когда я начал любить себя, я понял, что при любых обстоятельствах я нахожусь в правильном месте в правильное время, и все происходит исключительно в нужный момент, поэтому я могу быть спокоен. Теперь я называю это «Уверенность в себе».
 

 სიყვარულზე რატომ არ სწერ, ბალღო, ჰა?! - მეკითხება თანდილა და დაკოჟრებულ ხელისგულს ისვამს ჭაღარა წვერზე.

- რასაც კი ვწერ, განა ყველაფერს სიყვარულზე არა ვწერ?!

- მე ქალისა და ვაჟის სიყვარულზე გეუბნები.

- რომ არავინ მიყვარს?

- რა?!

- ამქვეყნად ყველა და ყველაფერი მიყვარს, კონკრეტულად ჯერ არავინ მყვარებია გამორჩევით.

- ეეხ, შენ დროთაი რომ ვიყავ!

- გიყვარდა ვინმე, პაპა…

" მგონი ისიც შეყვარებულია ხო იცი , ვარსკვლავებს უყურებს " :)))

   სერენადა არის  სატრფოსადმი მიძღვნილი სიმღერა, რომელსაც მისი ფანჯრის წინ ასრულებს  მამაკაცი გიტარის ან სხვა სიმებიანი საკრავის აკომპანემენტით

აი ასე უყვართ საქართველოში ! :) :) …

წმ.ტიხონ ზადონელი ფიცხი ხასიათის იყო. ხშირად მრისხანებდა. რასაც განიცდიდა. უფალს სთხოვდა დაეხსნა განსაცდელისაგან.

ერთხელ ღმერთს ბევრი ევედრა მომივლინე ავადმყოფობა, რისხვისაგან რომ განვიკურნოო. ამ დროს ჩაეძინა და ძილში იხილა:

ვითომ ტაძარში დგას, მღვდელს კი საკურთხევლიდან…

რა გატირებს?

– რაღაც გამახსენდა.

– მაინც?

– აი, ეხლა ორმა კაცმა ჩამოიარა და რატომღაც გამახსენდა, რომ ამ კაცებმა ოდესღაც

ზუსტად აქ ჩამოიარეს.

– მერე რა გატირებს?

– ხშირად მემართება ესეთი რაღაცები. ხშირად ვაკეთებ რაღაცას და რატომღაც მგონია, რომ ოდესღაც ეს უკვე იყო.

– ეგ მეც მემართება, რა არის მანდ სატირალი?

– რა და, მეშინია როდესმე კიდევ ასე რომ…

ხშირად ადამიანებს წარმატების მიღწევა ადვილი ჰგონიათ: ავიწყდებათ მწვერვალამდე მისაღწევი უსწორმასწორო გზა... მათ ამ გზაზე შეხვედრილი გაუთვალისწინებელი უსიამოვნებანი და სირთულეები ხშირად მოტივაციისა და შემართების გრძნობას უქვეითებენ და თავს ანებებენ დასახული მიზნის შესრულებას... უმრავლესობამ არ იცის, რომ იმ ადამიანებსაც კი, რომლებსაც დღეს ჩვენ ვიცნობთ, როგორც ძალიან წარმატებულ პიროვნებაბად, ჰქონდათ მათი წარუმატებლობებიც... მინდა გაგაცნოთ…