კვირის თემები პარასკევს კიდევ ერთხელ მოიყრიან ხოლმე თავს. დღეს, როგორც მთელი კვირის განმავლობაში განსაკუთრებით აქტუალური იყო სკოლების, მოსწავლე-ახალგაზრდობის საკითხი. გასულ კვირას მომხდარი საშინელი დანაშაულებების შემდეგ, ეს თემა დღის წესრიგში ყველაზე მეტად დომინირებს, ასევე დედაქალაქის მუშაობას განიხილავდნენ აქტიურად და რაც მსოფლიო თემაა - ტრამპის და ისრაელის ინტერესები. ბოლოს, ამინდის პროგნოზიც - ხვალიდან საქართველოში უნალექო ამინდია…

      ფესტივალებს და დღესასწაულებს რა გამოლევს, ყოველი დღე შეგიძლია სასურველი მოვლენის, გრძნობის, მოქმედების, საგნების და ა.შ. დღედ გამოაცხადო. ზოგჯერ გლობალურად, მაგალითად ჩაის საერთაშორისო დღე, რომელის სულ მალე, 15 დეკემბერს აღინიშნება ან ლოკალურად, მაგალითად ავსტრალიაში ყოველწლიურად ზეიმობენ ბურგერის დღეს 28 მაისს, ან კიდევ უფრო დაავიწროვო და კონკრეტული კომპანიის დღესასწაულად აქციო - მაგალითად, ფასდაკლებები ფირმა „იყიდე, რაიცი რაში…

      ახლა, როცა ღამის სიჩუმეში უფრო ადვილია წარსულში ხეტიალია, მეც ავიღებ ვიზას ღრმა სარდაფებისთვის. ბავშვობის მოგონებებში პირველად მაშინ ჩნდება - ბნელ 90_იანებში, ე.წ. „ლახანკაში” რომ მაბანავებდა და „დათვი მჭლე და შენ მსუქანიო“ მლოცავდა. მერე მახსოვს საწოლი მის ოთახში, უფრო სწორედ ჩემი თავი მახსოვს მის საწოლში, მის გვერდით ბედნიერად წამოწოლილი და გარინდული ზღაპრების მოლოდინით (ცივ ზამთარში, ორთქლით გამთბარი ლოგინიც მახსოვს). როგორც წესი…

      ერთგვარი სიამოვნებაა, როედსაც ახალი სეზონის პირველი თვის პირველი დღე ქველინიუსის დღეებიდან რომელიმეს ემთხვევა. ასეთ დროს შანსი მაქვს მოგილოცოთ - დეკემბრის დადგომას, ზამთრის მოსვლას გილოცავთ ერთგულო მკითხველებო. დღევანდელი დღის სიახლეები რამდენიმე მიმართულებით წარმოდგინდა: სპეცოპერაციის შემაჯამაბელი განცხადებები, ბიუჯეტი და სამთავრობო ცვლილებები, დედაქალაქის მომავალი და დღის მთავარი, მაგრამ ტრაგიკული ამბავი - 16 წლის მოზარდების ჩხუბი, ჩხუბში…

      მარხვა დაიწყო და მარხვას თეთრი დეკემბერი მოჰყვა. ორივე ერთად კი იმ განწყობას ქმნის, რასაც გაუაზრებელი სიხარულის მოლოდინი ჰქვია. ჰოდა, ამ ცივ ზამთარსა და თბილ ბუხართან, როცა სიკეთის განკაცებას ელოდები და სიკეთის რაობის შესახებ კითხულობ, არ შეიძლება არ მოგინდეს სხვისთვისაც მისი გაზიარება.

      რატომ დაკარგა სამყარომ ეს ორიენტირი? ან იქნებ არც ჰქონდა და სწორედ, ამ არქონის გამო წერდა ავტორი ასე გატაცებით?…