ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი გაუგებრობაა, მაგრამ ამას ჩემ გარდა ვერავინ ხვდება, რადგან მე სულ ვიღიმი. ვიღიმი, რადგან მგონია, თუ ჩემს უბედურებას დავმალავ, იგი გაქრება. ეს გარკვეულწილად ასეცაა: რაც არ ჩანს, ის არც არსებობს, იმიტომ რომ ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში, სადაც ყველაფერი ხილული და მატერიალურია,სადაც ყველაფერს შეგიძლია ხელით შეეხო. ჩემი ტკივილი კი უხილავია

არასდროს გაწირო ადამიანი, არცერთი ადამიანი!

ყველაზე მდაბიო სულის ადამიანსაც კი აქვს სული , რომლის ხათრით ის შეწყალებას ყოველთვის იმსახურებს , რადგან სულის გადარჩენა, სულ შეიძლება!



ადამიანის ტვინი ძალიან პატარაა იმისთვის , რომ მუდამმთელს მსოფლიოზე იფიქროს !

თუმცა ადამიანის გულია იმდენად დიდი , რომ შიგ მთელი მსოფლიოს ჩატევა შეუძლია!



გახსოვდეს!

სიყვარული არის შენი…

დიახ, უნდა იტანჯო, ადამიანო!

უნდა იტანჯო!

ყველა როგორ გაურბის ცხოვრების მარწუხებს, ყველა როგორ ცდილობს სიმდიდრის მოპოვებით კომფორტის მოწყობას... და ამით რა? დაიფერფლებიან და ჩაიფშვნებიან მიწაში... რა სარკაზმია, რა დაცინვაა მთელი ცხოვრება!

წვალობ, წვალობ და ბოლოს მიწაში გდებენ... ალბათ, ყველას ცხოვრებაში დგება დრო, ღმერთის დაშვებით, რომ მსგავს რამეზე დაფიქრდეს! 

გადარჩენის ერთადერთი გზა არსებობს და ყველა გზაზე მივდივართ…

ერთხელ ვკითხე ყვავილს, ჩიტს და ადამიანს, რა არის სიყვარულითქო?! ..... ყვავილი აყვავდა , ჩიტი აჭიკჭიკდა და ადამიანი ატირდა!... გ ი ყ ვ ა რ დ ე თ ! თუ გსურთ შეხედოთ სამყაროს ბედნიერებით აღსავსე ცრემლიანი თვალებით!!

ერთ-ერთ ლიტერატურულ ბლოგზე ვიპოვე, მომეწონა და მინდა გაგიზიაროთ.

       "სიყვარული ჩვენი ცხოვრების ხატია: ერთიც და მეორეც ერთნაირად ემორჩილებიან ბედის ორომტრიალს, გარდატეხებსა და ცვალებადობას. მათი ახალგაზრდობა სიხარულით და იმედითაა აღსავსე: სიყმაწვილის ბედნიერება სიყვარულის ბედნიერების ტოლფასია (სიყმაწვილე ისეთსავე ბედნიერებს გვანიჭებს, როგორსაც სიყვარული). ესოდენ სასიამოვნო…

"სიყვარულს არ შეუძლია არავის სიძულვილი, არავის განსჯა, დაჩაგვრა, წყევლა, არც ზიზღი და წყენა. ეს ეხება, როგორც მართალთ ასევე ცოდვილთ, უცხოს და თვისტომს, უწმინდურსა და გარყვნილს. პირიქით მას სწორედ ცოდვილთა, უძლურთა და დაცემულთა სულების წყლულები უფრო ადარდებს და სტკივა, იგლოვს და განიცდის მათთვის, თანაუგრძნობს მათ ბევრად უფრო მეტად ვიდრე კეთილთა და მართალთ. ამის მაგალითი თავად ქრისტეა, რომელიც თავადპოულობდა ცოდვილსა და დაცემულს, შედიოდა მის სახლში, ჭამდა და სვამდა მასთან ერთად. გვიჩვენებდა რა,…

რა გესაქმება, სიყვარულო, დედამიწაზე?! დროსა და სივრცეს შენს ლაჟვარდთან, თქვი, რა ხელი აქვთ?! შენი უღელი პეპლების ფრთებს უჭირავთ ცაზე, შენი ტვირთები გულუბრყვილო თეთრ კრავებს მიაქვთ. შენ აქ რა გინდა?! შენი ბინდა ზეცაში უთქვამთ! ადამიანებს რას გვასწავლი, რას გამოგვრჩები? საკუთარ თავის სიყვარულში გველევა სუნთქვა, მერე გვიკვირს, რომ უსაშველოდ მძიმდება ჯვრები. რა გესაქმება, სიყვარულო, დედამიწაზე, სამ-სამჯერ გგმობენ პეტრესავით როცა მსახურნი, ამოგათრევენ ახლადგახსნილ…

"-იცით რა: ვთქვათ, ვინმემ დუელში გამოგიწვიათ, რას იზამდით? წეღანაც მინდოდა მეკითხა. _მე... მე დუელში არავინ გამომიწვევს. _მაგრამ რომ გამოგიწვიონ? შეგეშინდებათ? _მგონი...შემეშინდება. _მართლა? მაშ ლაჩარი ხართ? _არა, მგონი, არა. ლაჩარი გარბის, ხოლო ვისაც ეშინია და მაინც არ გარბის, ის ლაჩარი არ არის,_მცირე ფიქრის შემდეგ შეჰღიმა თავადმა. _თქვენ არ გაიქცევით?_უთხრა აგლაიამ. _მე მგონი, არა,_ახლა კი სიცილი ვეღარ შეიკავა თავადმა."

გიყურებ ბნელ თვალებში. მეშინია ჩემი წარსულის. შორით მოდიხარ ვით ავესტას მოხუცი მოგვი. წელში მოხრილი როგორც მშვილდი ჩემი ბავშვობის. გინდა ვიტირო, რომ მე ასე ახალგაზრდა ვარ. ასე ახალგაზრდა დედა ვარ. ასე მოხუცი დედა მყოლია. კითხულობ ჩემს ნაწერებს. გული მტკივა: ჩემი არ გესმის.

ია თუ დაგიყნოსავს როდისმე? - ჰკითხა ზოსიმე მღვდელმა და თვითონ უყნოსა იის კონას.

- რაო? - საკუთარ ყურებს არ ენდო პეტრე.

- აი ია. - თქვა ზოსიმე მღდელმა და ის ხელი ასწია, რომელშიაც იის კონა და ლოცვანი ერთად ეჭირა, პეტრეს დაანახვა. - აქედან იწყება ადამიანი.

- მამაჩემი კვდება. უზიარებლად ნუ გამიშვებსო. - თქვა ზოსიმე…

"ვიდრე იმარჯვებდნენ, ყველაფერი რიგზე იყო, და თუ რამე არ იყო რიგზე, ამაზე თვალს ხუჭავდნენ, ანდა დიადი მიზნით ამართლებდნენ. მაგრამ რა დიადი მიზანი იყო ეს? განა ამ მიზანს ყოველთვის ორი მხარე არ ჰქონდა? და განა ერთ-ერთი მათგანი მუდამ ბნელი და არაადამიანური არ იყო?"

" - ეშინია, - თქვა გრებერმა.

- ჰო, რა თქმა უნდა. მაგრამ კარგი ძაღლია.

- და…

შორს ცის კამარას მიწიერთაგან

ალი ეკიდა მზის ცხელ სხივებში

ცეცხლს ასდიოდა კვამლი ქათქათა

და იხრჩობოდა მაღალ მორევში

რკინის ღრუბლებად ამოჭედილი

ცხრა საფეხური ამაღლებულა

მაღლა ღვთის ტახტი იდგა მოქნილი

დროში ქცეული უკვდავ სხეულად

იქ ღმერთი იჯდა, ამაყი…