ჰოდა მიმატოვა. ხდება ხოლმე. ასე. ადგებიან. წავლენ.

ჰოდა ადგა. წავიდა. და წაიღო ყველა ბედნიერება. და წაიღო ყველა სიყვარული.

იციან ადამიანებმა ადამიანების მიტოვება.

ადგებიან. წავლენენ. თან არაფერს იტყვიან.

ცუდია ეს რომ შეგვიძლია ადამიანებს ადამიანების მიტოვება.

გვიყვარს, მაგრამ მაინც ვტოვებთ. და ვიწყებთ წერას. ვწერთ ტკივილებს. ვწერთ გრძნობებს. და ასე ვცხოვრობთ. უფრო სწორად ვუძლებთ ცხოვრებას. და უფრო სწორად ცხოვრება…

      თაობა, რომელსაც მე წარმოვადგენ, დამოუკიდებლობაში დაიბადა. პირადად მე, დამოუკიდებლობიდან ზუსტად ერთი წლის თავზე მოვევლინე ამ ქვეყანას (გულწრფელობას გამოვიჩენ და სიმართლეს ვიტყვი - დიდად, ჩემი არჩევანი არ ყოფილა აქ რომ დავიბადე, მაგრამ ასე მოხდა და საწუწუნო არაფერი მაქვს).

      დღეს ვუყურებდი…

მგონი შეგეჩვიე.

      ათრთოლებული თვალების შემყურე ვხდები, როგორ მინდა შენთან სიახლოვე, წამითაც რომ არ მოგშორდე ისე და ჩემთან იყო, ვიცოდე რას აკეთებდე, რატომ და მახარებდეს ყოველი შენი ამოსუნთქვა.

მგონი შეგეჩვიე.

      ვუყურებ კინოს და ვხედავ, როგორ კარგად გრძნობს გოგო ბიჭთან თავს, როგორ შესციცინებენ თვალებში და…

უბრალოდ ღამეა

უბრალოდ ცივა

უბრალოდ სიმარტოვეა

უბრალოდ სევდააა

უბრალოდ ხმაურია

უბრალოდ ვტირი

უბრალოდ სიცარიელეა

უბრალოდ ვღელავ

უბრალოდ წამები გადის

უბრალოდ მოდის…

     ოთახი მორთულია სურნელით

     წვიმის წვეთები ეთამაშებიან გარედან ჩემს იასამნებს მე კი მათ ოთხში ვკლავ ეგოისტურად არვაძლე წვიმასთან თამაშის უფლებას

     ყველაფერი ხომ გაცილებით გრძნობადია დღეს ვიდრე გუშინ ან გუშინწინ

     ყველაფერი ხომ მომენტალურად ზუსტად ამ წამს ვიგრძენი და ვცდილობ გაგაგებინო…

     ვერაფერსაც ვერ ვხვდები და ვერაფერიც ვერ ვიცი გარდა გრძნობებისა, რომლებმაც ჩემი დახრჩბა დაიწყეს..

     ლამაზისეულია ყველაფერი და ამ სილამაზის მიღმა იმდენი სიმახინჯეა, რომ დაინახო გულისრევით მოკვდები

     ეს იასამნებს ჰგავს - ხელს გაიშვერ, მოწყვეტ და…

      არ შეიძლება დღიურში მას შემდეგ დაიწყო ჩანაწერის გაკეთება, როცა ემოცია გადაგივლის. მერე გიწევს გახსენება რას გრძნობდი, რას ხედავდი, რაზე ფიქრობდი. ახლა ზუსტად ასე ვარ, მაგრამ მახსოვს იმდენად სასიამოვნო განცდა შემოდიოდა თვალსაწიერიდან, რომ არ შეიძლება არ მოგიყვეთ.

      მცხეთას თბილისში თავისი საელჩო აქვს, ესაა დიდუბის ავტოსადგომი. ელჩი და მისი თანაშემწეები სალაროს პატარა ფანჯარაში გამომწყვდეული…

      ერთხელ, ერთი კაცი გრძნობების მაღაზიაში შევიდა. ხედავს დახლებს სათითაოდ აწერია:

      სიცრუე, შური, ბოღმა, ამპარტავნება, შურისძიება, სიზარმაცე და ა.შ. მაგრამ დახლები ცარიელია.

- რატომ არის ცარიელი? - იკითხა კაცმა

- ისეთი სისწრაფით იტაცებენ ადამიანები, შევსებას ვეღარ ავუდივარ - უპასუხა ნოქარმა - ხვალ ადრიანად მოდი და იქნება შენც შეგხვდეს რამე.

      კაცი გამობრუნდა და ის იყო უნდა გასულიყო, რომ ნოქარმა მიაძახა - მაქვს…