9 ივლისს (ძვ. სტ. 26 ივნისს) ქრისტეს ეკლესია იხსენიებს წმინდა ეპისკოპოსს იოანეს      მერვე საუკუნეში, საქართველოში ეპისკპოსად ხელდასხმული ეპისკოპოსი, იოანე, სიღრმიდან ღმრთისერთგულების ფიცი დადო და სულ მალე ბერად აღიკვეცა. ღირსმა მამამ იერუსალიმის წმიდა ადგილები მოილოცა და სამი წლის შემდეგ დაბრუნდა სამშობლოში, ისტორიულ ყირიმში, რომის იმპერიის აღმოსავლეთში (გუთში, გოთიაში). იმ ხანად ხატმბრძოლმა იმპერატორმა კონსტანტინემ (კოპრონიმი) (741-775) გადაწყვიტა გუთელი მღვდელ განედევნა. ქრისტიანები შეევედრნენ წმიდა იოანეს, შესდგომოდა მღვდელმთავრის მძიმე უღელს. წმიდა მამა მწვალებლობისაგან დაცულ საქართველოში გამოემგზავრა. აქ დაასხეს მას ხელი ეპისკოპოსად. გუთეთს დაბრუნებული მღვდელმთავარი მალე იძულებული შეიქმნა დაეტოვებინა სამწყსო, ხაზართა დევნას გაერიდა და 4 წელი გაატარა ამასტრიდაში. წმიდა იოანემ 40 დღით ადრე იწინასწარმეტყველა საკუთარი სიკვდილი, გარდაიცვალა 790 წელს და დაკრძალეს პართენიტის მონასტერში. წმინდა მამის ხსენება, ასევე აღნიშნება…► ვრცლად ◄

8 ივლისს (ძვ. სტ. 26 ივნისს) ქრისტეს ეკლესია იხსენიებს ღირწმოწამე თებრონია ქალწულს      მეორე საუკუნის მიწურულს და მესამე საუკუნის დასაწყისსი, იმპერატორ დიოკლეტიანეს ზეობისას, ქრისტეს ეკლესია არაერთი წმინდანით გაძლიერდა და განივრცო. ერთ-ერთი ასეთი ღირსმოწამე გახდათ, ქალწული თებრონია. ქარმოშობით ქალაქ სივაპოლისიდან იყო (ასურეთი) და იქ, მონასტერში იზრდებოდა იღუმენია ბრიენასთან (წმინდა ღირსმოწამის დეიდა). როგორც თავის დისწულს, იღუმენიამ, ზრუნავდა რა მის ცხონებაზე, სხვა მონაზვნებთან შედარებით მკაცრი კანონი დაუწესა. მონასტრის წესდების მიხედვით, პარასკევობით დები ხელს იღებდნენ თავიანთ მორჩილების საქმეებზე და ლოცვასა და წმიდა წერილის კითხვაში ატარებდნენ დროს. ჩვეულებრივ, წინამძღვარი კითხვას წმიდა თებრონიას ავალებდა. როცა ნეტარი ქალწულის კეთილმსახური ცხოვრების შესახებ ქალაქში ხმა გავრცელდა, მასთან სიარული დაიწყო დიდგვაროვანმა წარმართმა ქვრივმა იერიამ. თებრონიამ შეჭირვებულ ახალგაზრდა ქალს ხსნის გზა დაანახა, რის შემდეგაც იგი მოინათლა და მშობლები და ახლობლებიც აზიარა ქრისტეს ნათელს.     …► ვრცლად ◄

7 ივლისს (ძვ. სტ. 25 ივნისს) ქრისტეს ეკლესია ზეიმობს წმინდა იონე ნათლისმცემლის შობის დღესასწაულს      წმინდა წერილში, კერძოდ ლუკას სახარებაში მოთხრობილია იოანე ნათლისმცემლის შობის შესახებ. მისი მშობლები (ზაქარია და ელისაბედი) უკვე ღრმად მოხუცებულნი იყვნენ და მიუხედავად მათი ღმრთივსათნო ცხოვრებისა ჯერ კიდევ არ ჰყავდათ შვილი. ამიტომ ებრაელთაგან ათვალწუნებულები იყვნენ. უფალმა შეისმინა მათი ვედრება და ერთხელაც, ზაქარიას რომელიც მღვდელმსახური იყო, ანგელოზი ეჩვენა, რომელმაც უთხრა, რომ ელისაბედი, მისი ცოლი შობდა ძეს, რომლისთვისაც იოანე უნდა დაერქმია ზაქარიას.      მაშინ ღმრთის მოშიშ ზაქარიას გაუკვირდა, როგორ შეეძლო ელისაბედს ეშვა, ვინაიდან ის საკმაოდ ხანდასმული იყო.      მაშინ ანგელოზმა უთხრა "და აჰა იყო შენ დადუმებულ და ვერ შემძლებელ სიტყუად ვიდრე დღედმდე ყოფად ამისა ამისთჳს, რამეთუ არა გრწმენეს სიტყუანი ჩემნი, რომელნი აღესრულნენ ჟამსა თჳსსა" (ლკ. 1, 20).      მართლაც, როდესაც მოიწია ჟამი ელისაბედის მშობიარობისა, შვა ძე. როდესაც ჰკითხეს თუ რა სახელი უნდა დარქმეოდა, ელისაბედმა უპასუხა რომ…► ვრცლად ◄