თაობა, რომელსაც მე წარმოვადგენ, დამოუკიდებლობაში დაიბადა. პირადად მე, დამოუკიდებლობიდან ზუსტად ერთი წლის თავზე მოვევლინე ამ ქვეყანას (გულწრფელობას გამოვიჩენ და სიმართლეს ვიტყვი - დიდად, ჩემი არჩევანი არ ყოფილა აქ რომ დავიბადე, მაგრამ ასე მოხდა და საწუწუნო არაფერი მაქვს).

      დღეს ვუყურებდი…

      შუაღამე გადასული იყო, როდესაც ერთ მყუდრო ხის ქოხს მიადგნენ. არც სიცოცხლის ნიშანწყალი ჩანდა სადმე და არც სანთელი ბჟუტავდა.

      - ჯერ მე წავალ, ვნახავ რა ხდება - თქვა მიოდმა.

      ტარაკანი და მარია ბუჩქებში ჩიამალნენ, გაიყუსნენ.

      - რა ხდება იქ? - იკითხა თოვლის ქულამ.

      - ჯერ არ ვიცით, ნახავს მიოდი და გვეტყვის.

      სამჯერ შემოუარა მიოდმა ხის ქოხს. შიგნით შეიხედა. მერე შევიდა, მოათვალიერა. უკან…

      ფილმების მოყვარულებს, დღევანდელ ბლოგპოსტში კიდევ ერთ ოსკაროსან ფილმს გაგახსენებთ. ნელ-ნელა 21-ე საუკუნეში გადმოვაბიჯეთ. გახსოვთ ალბათ, წინა ოსკაროსანი ფილმი, რომელიც ბლოგში წარვადგინეთ, იყო 1992 წელს გადაღებული და ერთი წლის თავს ოსკარით დამშვენებული, კლინტ ისტვუდის "…

      რთული ხარო მეუბნებოდნენ. მეუბნებოდნენ რთული ხარო და მიდიოდნენ მარტივ გოგონებთან. გოგონებთან, რომელთა გრძნობები, პასუხები, ქცევები მოზომილია, აწონილი, თავშეკავებული.

      ისეთ გოგონებთან, ვან გოგის რამდენიმე ნამუშევრის სახელი რომ დაუმახსოვრებიათ, არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით რომ დააბიჯებენ მუზეუმებში.

      რთული ხარო მეუბნებოდნენ. მეუბნებოდნენ რთული ხარო და მიდიოდნენ იმ მარტივ, ცარიელ გოგონებთან. სარკეში ნასწავლი მიმიკები…

ყვავილებმა დაიბანეს პირი,

შუბლზე ოფლი მოიწმინდა ზეცამ,

გულში ჩუმად დაგუბებულ ტკივილს,

თურმე ჩვენი განშორება ერქვა.

წყარო ჩუმად მიყვებოდა შენზე,

შენი სუნთქვა მოჰყვებოდა ნიავს,

აღარ გელი, არა, აღარ გეძებ

და წარსული ცრემლებს უხმოდ მიაქვთ.

ისევ მარტო გავუყვები ქუჩას,

სიყვარული ატირდება სულში,

ჩვენი გრძნობის სპეტაკ ჭირისუფალთ,

თეთრ გვირილებს ჩავიხუტებ გულში.

ყვავილებმა დაიბანეს პირი,

შუბლზე ოფლი…

      მოძღვარს ლაბადა ჰქონდა მოსხმული, ფართო კაპიუშონი წამოეფარებინა თავზე, მის ქვემოთ დიდი ცისფერი თვალები ელავდნენ, ყველას და ყველაფერს დაკვირვებით და მოწყალებით უმზერდა. ეზოს გადახედა, წვიმის მიუხედავად ხალხი მოგროვილიყო, ბევრი უპოვარიც მათ შორის.

      - მამაო, დამეხმარე! - მისდევს პატარა ბიჭი, ჩამოკონკილი აცვია (მართლა თუ საგანგებოდ, ვინ იცის) სირენასავით გაჰკივის.

      თავმდაბლობა ისწავლე, - მიუბრუნდა მოძღვარი, - "ითხოვეთ და…

      - ჩქარა, ჩქარა... - გუნებაში განუწყვეტლივ იმეორებდა ნანი, თითქოს ეს სიტყვაც დაეხმარებოდა, რათა რაც შეიძლება სწაფად ერბინა. ცალი ხელით თავსაფრის ბოლოები შემოეკრიბა, რომ არ ეფრიალა, მეორეთი მკერდი ეჭირა, რძით სავსე, დამძიმებული. რძეს ვეღარ სწოვდა მისი პატარა, თუმცა ბევრს ცდილობდა ნანი, თუნდაც რამდენიმე წვეთი გადაეყლაპა პატარას. რაღაც ავადმყოფობა შეეყარა, სამიოდე დღეში სრულიად შეიცვალა, ვარდისფერი ლოყები გაუფითრდა, მერე კანი მოეჩვარა, ბალღურ…

      სად ხარ ჩემო უცნობო მეგობარო? სამი დღეა გადაუდებელი საქმები მაქვს, მაგრამ მაინც ვახერხებ ხანდახან თვალი შევავლო ჩემს გვერდს, შენ კი დაკარგული ხარ - ამ სიტყვებით გონებაში მივმართავ ჩემს ვირტუალურ კავალერს, თაყვანისმცემელს, თუ რა დავარქვა, არ ვიცი, უბრალოდ მეგობარს, რომელთანაც აგერ უკვე თითქმის ორი თვეა მიმოწერა მაქვს.

      დღეს შედარებით ნაკლები საქმე მქონდა, ყურადღებით ვათვალიერებ ჩემს გვერდს. უამრავი საინტერესო რამ მომხდარა,…

      2016 წლის 6 მაისს სამების საკათედრო ტაძარში გაიმართა მაისურაძეთა საგვარეულო კავშირის წლიური შეხვედრა. შეხვედრა დაიწყო სამების ტაძრის ეზოს ბაღთან, სადაც საქართველოში ყველაზე მრავალრიცხოვანი გვარების - მაისურაძეების, გელაშვილებისა და ბერიძეების სახელზე 2009 წელს თავად უწმიდესმა და უნეტარესმა, ილია…

ცოტა რამ საფლავზე გასვლასთან დაკავშირებით

      ეს ცოტა რამ, არ ვიცი რამდენად ცოტა გამომივა, მაგრამ შევეცდები ყურადღება გავამახვილო მნიშვნელოვან დეტალებზე. პოსტი განკუთვნილია მრევლისთვის.

      დავიწყებ იმით, რომ პოსტს ვაქვეყნებ დღეს, ბრწყინვალე შვიდეულის სამშაბათს, მაშინ როდესაც საფლავზე გასვლის ორი ძირითად ტრადიცია (ზოგიერთ…

      გუშინ დილით, აპრილის ბოლო დღეს, როდესაც ჯერ თვით მზესაც არ ენახა სვეტიცხოვლის სიდიადე, ვუყურებდი უფლის "გვამს" და გონება მექაჩებოდა ფიქრეთში - რამ მოგაფიქრა უფალო, დაგემარცხებინა სიკვდილი სიკვდილით? წევხარ ახლა საფლავში და დგას მარიამ შენს საფლავთან და ტირის... და მაშინ როდესაც რამდენიმე საათით ადრე მთელი ქვეყანა შეიძრა, როდესაც მთელი სამყარო და თვით მოციქულებიც კი მკვდრად გრაცხავდნენ, შენ ამ დროს სიკვდილს ამარცხებ სიკვდილით.

     …

      შეუძლებელია მიყვარდეს იმის გამო, რომ მინდა განვიცადო სიყვარულის განცდა ან ავიღოთ ნორმა "გიყვარდეს სამშობლო." ეს არის საყოველთაოდ აღიარებული ნორმა, მაგრამ იმის ცოდნა, რომ გიყვარდეს სამშობლო ამ მცნებას ვერ დაბადებს და ვერ განმაცდევინებს სიყვარულს იმიტომ, რომ ფენომენს რომელსაც სიყვარული ჰქვია სხვა პირობები აქვს და არ ემთხვევა ცნების შინაარსის გაგებას. ასე რომ არ ხდებოდეს სიყვარულის ფენომენი საერთოდ დაიკარგებოდა,…

      წელს ჩემი ოცდამეხუთე წელი დაიწყო. კიდევ ერთი ჭაღარა შეემატა ჩემს თმებს. ასე ამბობენ, თორემ ჯერ მე ჭაღარა არ შემინიშნავს თმებში. კიდევ იმასაც ამბობენ ცხრამეტი წლისას გავხარო და ბავშვი ხარო. ამ უკანასკნელს კი ძირითადად ჩემი ტინგიცურ-მაიმუნური ხასიათის გამო მაბრალებენ. ასე იყო პოლონეთშიც, "გოგო"(მე) იყო ყველას ბავშვი და ყველა იყო ჩემი აღმზრდელი, დედა, დეიდა, მამა, უფროსი მეგობარი და ა.შ. ასეა ახლაც, სამსახურში,…

      ყველა მწერალი ვალდებულია ზრუნავდეს თავის მკითხველზე. დიადი მწერლები სხვადასხვაგვარად გამოხატავდნენ ამ ზრუნვას, ზოგი მარტივი ენით ცდილობდა ეთქვა სათქმელი, ზოგიერთი მკითხველის გონებას საუკუნეებით წინ წასწევდა, ზოგი ყოველდღიურობისთვის მისცემდა ხსნის გასაღებს, ვინ მხატვრულად და რბილად, ვინ ხისტად და ყვირილით.

      ერთი, რომ დიადი მწერალი არ ვარ და მეორე რომ არც ეს პოსტია მაღალი იდეების მატარებელი, ამიტომ ჩემს ზრუნვას მკითხველისადმი…

ხელებს შორის შენი თვალები გამოვიმწყვდიე და მარცხენა მკლავის კუთხეში შენმა სახელმა დამბურძგლა.

მე როგორც, არც ისე დალაგებულ ინდივიდს მომაქვს შენთვის პატარა ყუთი, რომ შიგნით ჩაგტენო და მარტო ერთი ფანჯარა დაგიტოვო, ისიც, იმიტომ რო ზოგჯერ შენც ისე "დაგიბეროს" როგორც მე.

მე ეგოისტი ვარ და ყველაზე მეტად ჩემი თავი და ჩემს თავში მოსიარულე ადამიანები მიყვარს.

მე ერთი სამყარო მარგუნეს და ჩემს ათასს ვმალავ, რომ არ წამართვან.

მე…

      მახსოვს შარშანდელი "მე". შარშანწინდელიც მახსოვს და იმის წინანდელიც...სულ პატარაც... დღეს სხვა "მე" ვარ. სხვა არ ნიშნავს აუცილებლად უფრო მაღალს ან დაბალს... უბრალოდ სხვა გარემოში და დროში, სხვა გარემოებებით და გრძნობებით, სხვა თვალებით და სხვა გულითაც... უბრალოდ სხვა მე, ახალი და სხვანაირი ამ ახალ გზაზე... ახალ გზაზე იმიტომ, რომ ის წინა მთავარი გზა სულ სხვა გზებად დაიყო და მეც ერთს გავყევი, არა იმიტომ რომ რაღაც…

      ცოტა ხნით სიჩუმე იდგა გარესკნელის ბნელში, სადაც ყოველივეს მხოლოდ ეშმაკთა ალი ანათებდა. თითქოს ყველა ხვდებოდა მათ მომავლს, მათი მარადიული ცხოვრებისთვის განწირულ ბედს, მაგრამ ეშმაკები აბა რის ეშმაკები იქნებოდნენ ეს მწუხარება სინანულის ყოფილიყო, არა - ქვეცნობიერად სწუხდნენ სწორედ იმიტომ, რომ მათმა ამპარტავნებამ, მათმა მეგობარმა ეს დაუშვა.

      როდესაც მრისხანების ეშმაკი თავის ადგილზე დაჯდა, ვასილისკომ…

      გამწარებულები მიჰქროდნენ და ჯერ კიდევ ზამთის სიცივე სახეს უყინავდა. თოვლის ქულა მაინც ფიქრობდა იმ სახლზე, იმ მოტაცებაზე, რომელსაც ტარაკანი ასე საზარელ ფერებში უხატავდა წეღან, როცა არც კი უსმენდა, და ახლაღა მოაგონდა მისი სიტყვები - გაგწრთვნიან, მოგაშინაურბენ, დაგიმონებენ.

- ფრთხილად, ურემი მოდის. - მიოდის შეძახებამ გამოაფხიზლა ფიქრებში წასული თოვლის ქულა.

- აქ ჩავიმალოთ ბუჩქებში. - გადასწია მარიამ ბუჩქებისკენ და სამივენი იქ…

სინათლის ხაზები ერწყმის სიბნელეს უკვალოდ ქრებიან და თავიდან იბადებიან

სიღრმიდან ამონადენ სიბნელეში დაბადებულ მზეს ადამიანები ეთაყვანებიან ან გაუგებარ მოძრაობებს ასრულებენ ვერ გავიგე ეშინიათ თუ რამის თქმა სურთ

იქნებ ეს იმიტომ ხდება რომ ულტრაიისფერი სხივები მთლიანად შთანთქეს

ან იქნებ იმის გამო რომ იციან ისინიც გაქრებიან როგორც სინათლის სხივები.. ისე უკვალოდ რომ გრამ სითეთრეს ვერ დატოვებენ და…

      დღევანდელ კინომანიურ ბლოგპოსტში მინდა ცნობილ, რეიტინგულ და არაოსკაროსან, თუმცა რამდენიმე პრემიის და დაჯილდოების გამარჯვებულ ფილმზე ვისაუბრო. ეს კინო 2003 წელს გამოჩნდა მსოფლიო კინოეკრანებზე და დასაწყისშივე გეტყვით, მთავარ როლზე ჯერ კიდევ ახალგაზრდული იერით და მომხიბვლავობით სავსე, იმ დროისთვის 35 წლის ნიკოლ კიდმანი დაასაქმეს მეტწილად უარყოფითი როლებით ცნობილ პოლ ბეტანთან ერთად.…