სამოთხეს მივალ მეკვლედ,

თუ არ წამიღო ქარმა,

ვარ სიყვარულის მეკვლე,

გული დამწყვიტა…

მე ვიმარტოვებ და ამ მარტოობაში ამოვა იები

დღეს დაჭყეტილი თვალებით ვიყურებოდი ვკრეფდი ყველაფფერს რაც გარშემო იყო ჩემთან ძალიან ახლოს და სიმართლე რომ ვთქვა ახლოს კიარადა ჩემთან მეც ხომ თქვენი ნაწილივარ და მიკვირდა როგორ შეიძლება ადამიანი ამას უყურებდეს და აქ დარჩენას…

უფალო ღმერთო, მეუფეო ყოვლისა სოფლისა, ხილულისა და უხილავისაო! შენსა წმიდასა ნებასა ზედა დამოკიდებულ არიან ყოველნი დღენი და წელნი ცხორებისა ჩემისანი. გმადლობ შენ, ყოვლადმოწყალეო მამაო, რამეთუ ჯერ-იჩინე ჩემთვის განგრძობაი ცხორებისა ჩემისაი კუალად წელიწად ერთ. რამეთუ ცოდვათათვის ჩემთა არა ღირს ვარ ესევითარსა წყალობასა, არამედ შენ ხარ, რომელი გამოაჩინებ ამას ჩემ ზედა გამოუთქმელითა კაცთმოყვარებითა შენითა. განმიგრძნე მოწყალებანი შენნი მე, ცოდვილსა, განმიგრძე ცხორებაი ჩემი…

როდესაც ხიდზე ფეხი შევდგი, სვლა შევანელე.

ყველა მეთევზემ ზურგი მაქცია,

ან უფრო ზუსტად,

ერთხელაც არ შემოუხედავთ,…

მე მიყვარს ეს ღამე

მე ჩემი სიშავე კი არმანაღვლებს არამედ ის რომ ასე უმოძრაოდ უყურებ ამ ყველაფერს

არადა ადამიანებს წესების დარღვევა ნაკლებად ადარდებთ იმას უფრო განიცდიან რომ ამ წესების დარღვევისას ამჩნევენ !!!…

მე გიამბობთ ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც უკურნებელი სენით იყო დაავადებული.

ქალმა იცოდა საკუთარი დაავადების შესახებ ... იცოდა, რომ სიკვდილი გარდაუვალი იყო. მისი საწოლი ფანჯრის პირდაპირ იდგა და ფანჯარაც ეზოს გასაჰყურება, სადაც ნეკერჩხლის ხე იდგა. გვიანი შემოდგომა იყო და ხეებს ფოთოლი შემოძარცვდათ. ქალის სიცოცხლეც დღეებს ითვლიდა და მან გასაწყვიტა, როოდესაც უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდებოდა ის გარდაიცვლებოდა და მისი მზერაც ფანჯარას არ სცილდებოდა.

მხატვარმა იცოდა ამის შესახებ და…

გუშინ სიგიჯეების დღე იყო არგეგონოთ რაიმე ნაცრისფერი პირიქით სავსე იყო ფერებით.. ჩემით იყო სავსე სამყარო სანამ ფეხი არშევაბიჯე სევდიან სამყაროში.. ეს მხოლოდ ჩემით თუ მოხდებოოდა თორემ ჩემს ფერებს ჩემს გარდა ვინ გააშავებს?

ყვითელი ფოთლები კი ისე მღერიან იმდენ რამეს…

ზამთარია...
ირგვლივ ნაცრისფერი მდუმარებაა,
ხეების ტოტები ისე აღპყრობილან მაღლა თითქოს ღმერთს შველას სთხოვენო.
უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდა მიწაზე შიშით, არ იცის დაბლა რა ხდება, რადგან უკან დაბრუნებული არავინ უნახავს.
შორიდან ხარ-ირემის განწირული ბღავილი ისმის თითქოს გულისსწორი დაკარგვია და ეძებსო.

არაფერი.

უბრალოდ მახსენდება და ახლაც მავსებს რაღაცნარად...

მზიურში ვიყავი საქანელებზე... ამაში გასაკვირი და გასაოცარი არაფერია, მაგრამ იქ, საქანელის პირდაპირ, სკამზე იჯდა ერთი ხანში შესული კაცი და მასთან მიდიოდნენ მტრედები... კეთილი სახით მიყურებდა და მიღიმოდა... მგონი ორივემ ერთად წარმოვიდგინეთ ის ჩემს ადგილას, საქანელაზე... როგორ არ გამეღიმებოდა... ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ვივსებოდი, როგორც ყოველთვის ყელში მწვდა ემოციები, თვალები ამიცრემლიანდა, ასე კარგი წიგნის კითხვისას…

ქუჩის მუსიკოსი

"იგი ცა და დედამიწასავით განსხვავდებოდა"...

- იასუნარი კავაბატა; თოვლიანი მხარე

22 სექტემბერს ნორმებიდან გადახვევის დღეა. საკუთარი ნორმებიდან და წესებიდან გადახვევის. დღე, როდესაც ყველაზე მეტ სიმართლეს ყვები საკუთარ თავზე, ამბობ იმას, რასაც მარტოდარჩენილიც არ ამბობდი, ფართე სიჩუმეში.

წერ, წერ და ვეღარ ჩერდები.

მერე კონვერტი, გაფორმება.

მერე ყოყმანი, იქნებ არ უნდა დაგეწერა, იქნებ არ უნდა დატოვო.

მერე მიდიხარ და ხელს გიწვავს, ჯიბეს გიწვავს, თითქოს მოპარული მიგქონდეს რამე. არავინ უნდა გაიგოს.

მერე თვალებით არჩევ ადგილს.…

   საკანდიდატო დისერტაცია რომ დავიცავი,ბანკეტი გადავიხადე,მაშინ ბანკეტი მთავრობის მიერ აკრძალული არ იყო.

   ნოდარ დუმბაძე თამადობდა.

   ზუგდიდელმა მეგობრებმა შემწვარი ვაცი ჩამომიტანეს,ორიგინალურდ იყო შემწვარი-ფეხებზე იდგა.სუფრაზე რომ დავდგით,შეზარხოშებული სტუმრები აღფრთოვანდნენ,მეც არ ვაციე,არც ვაცხელე და ჯიხვია მეთქი,გამოვაცხადე.

   ნოდარ ჩხეიძემ მოხერხებულად ჩამოაჭრა "ჯიხვს" ხორცი და ჩამოარიგა.

   ვხედავ გაჭრა ჩვენმა ტყუილმა,მოწონების შეძახილები მესმის,რა…

გთხოვ, მე გულახდილ სიტყვას მოველი,

ჩემი არ გჯერა და ვერც გაჯერებ,

ვეღარც ჩემიდან ითქვა ყოველი

და ვერც ამ წყეულ წუთებს ვაჩერებ.

თუ არც მომისმენ, მითხარ რომ მარად

ისე იფიქრებ, როგორც ცა წვიმას,

როგორც მაგ სხეულს სულია მყარად,

ისე როგორც მე, ისე არც იმას

ვითარცა ქრება შენში იმედი,

როს უკიდურესს ეხება ზღვარი,

მე ამ დასკვნამდე მაშინ მივედი,

როცა დაკარგე კუთვნილი თავი.

როს შენ სხვას უსმენ, ვინც არ გარგია,

მე ვიმეორებ, როგორც ცა…

დედამიწასა და სხვა პლანეტებს შორის

მანძილზე აღარ უნდა ფიქრობდე,

როცა შენსა და დედამიწას შორის მანძილიც კი

ვერ გაგირკვევია...

როცა შენი ქვეყანა ხუთი კონტინენტიდან

არც ერთ მათგანს არ მიეკუთვნება და

ერთ-ერთ პირობით ქალაქში ცხოვრობ,

რომელიღაც წლის მეხუთე სეზონზე დაბადებული...

როცა დღეები ცარიელი

ვაგონებივით რელსებზე დაგან,

მერე ნერვებიც ეშაფოტზე

დგანან და დგანან...

გაბზარულ ლავიწს რომ…