Когда от боли капает слеза... Когда от страха сердце бьется... Когда от света прячется душа... Когда от горя жизнь вся рвется... Ты посиди тихонько в тишине... Закрой глаза, и понимая, что устала... Сама себе скажи, наедине... Я буду счастлива! Во чтобы то, ни стало...

წმიდა იოანე ნათლისმცემლის შობა

კახას ვერსია…

სრულ ხალხმრავლობაში ჩემი სული მაინც სიმარტოვეს განიცდის.. თითქოს  ეს გაღიზიანება და უმადურობა არასდროს დამთავრდება.. თითქოს ეს გარიყულობა და თავგანწირვა ჩემი მხრიდან ასევე ღიმილით შემორიგებული გარემო დამცინავი მზერით მაინც არასდროს დამთავრდება... თითქოს მე ვარ და ისინი არიან თითქოს შენ ხარ და თითქოს  მე .. თითქოს მე გავააჩინე ეს ბზარი და არაასრდორ არ ამოივსება.. თითქოს ეს ტირიილი, გული შეკუმშული მდგომარეობა არასდროს დამთავრდება... გადავიღალე...შენ და მე ცალკ-ცალკე.... მე და შენ და შენ და…

Люди никогда не меняются к лучшему через ненависть, осуждение или приговор. Мы меняемся к лучшему через Прощение, Любовь и Веру.

უფალს მადლობას ვწირავ ყველაფრისთვის რასაც ჩემს დაუმარცხებელ სულს უმზადებს.....
ისინი:–ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა
მე:–ყველაფერი მომავალს ბარდება!..........

კოლუმბი რომ შუა ზღვაში
ამერიკას დაეძებდა,
მაშინ ქართლში ვახტანგ მეფე
კანონების კოდექსს წერდა
და როდესაც რუსმა ხალხმა 
ძლივს ისწავლა ანი-ბანი,
შოთამ მაშინ დაამთავრა
თავის ვეფხისტყაოსანი.

“მეგობრობა ერთი დიდი განძია

უმეგობროდ ყველა ტიპი ბანძია.

მახსოვს, როდის გითხარი ეს ფრაზა. ისიც მახსოვს, შენ ბანძი არასდროს იქნებიო, თვალის ჩაპაჭუნებით და ჩახუტებით რომ მიჩურჩულე, თუმცა შეცდი. შეცდი, თუ მეგობრობას მხოლოდ შენით განვსაზღვრავ. ახლა “ბანძი” ვარ, რადგან შენ აღარ მყავხარ; ჩემს ბედნიერებასა თუ უბედურებას ვეღარ გაგიზიარებ; ვეღარ ჩაგეხუტები ისე,…

        ზაფხული კვამლივით დაიკლაკნება ჩემ ირგვლივ, მხურვალე ტუჩები მოაქვს ყურთან და მეუბნება რომ „მხოლოდ ერთი ნაბიჯი დაგვრჩა“. ნაბიჯებში დღეებს გულისხმობს, უკუღმა ათვლა დაიწყო, სულ ცოტაც და „სტარტ“–ზე ვიქნებით. რამდენიმე დღეა იღბალი არსად შემხვედრია. ალბათ ავცდით ერთმანეთს, ან მე გამოვედი ზედმეტად გვიან, ან ის გავიდა ზედმეტად ადრე. პირველად ჩემ დაბადების დღეზე გამოჩნდა, მოტეხილი ფეხით, მთვრალ მდგომარეობაში გადავეყარეთ ერთმანეთს, მაშინ დიდი ყურადღება არ…

Общаясь сердцами

День… солнце… тепло… деревья… девушка… парень… луна… ночь… окно… темнота… холод…

- Любимая, помнишь ли ты обо мне …

- Без тебя и секунда не проходит…

-У меня пасмурно на душе без…

      შემოდგომა, ეხლა დავაკვირდი რა ლამაზი სიტყვაა, "შემო–დგომა". იცი, მე დღეს ფოთლებს ვაგროვებდი, ვტკბებოდი ბოტანიკურ ბაღში ფოთოლთა შრიალით და ჩანჩქერის ლამაზი ხედით, ძალიან ლამაზია ირგვლივ ყველაფერი. იცი? დღეს მზე ცდილობდა გაეცოცხლებინა ბუნება, მაგრამ უშედეგოდ, დღის ბოლოს ღრუბელი უფრო ძლიერი აღმოჩნდა და ჩემი საყვარელი წვიმა წამოვიდა... :) მიყვარს შემოდგომა, ულამაზესი დროა. მიყვარს იმიტომ რომ ლამაზია, ფერადია, ყვითლი, წითელი ფოთლებით ივსება ქუჩები, მე მიზიდავს…

წმ. მამები ბავშვების აღზრდის შესახებ

მრავალ მშობელს შვილების გამო ბევრი რამის დათმენა იმიტომ უწევს, რომ არ სურთ გაროზგვა, სიტყვით გონს მოყვანა და დამწუხრება თავაშვებულად და უკანონოდ მცხოვრები ვაჟებისა; ამიტომაც ხშირად უწევთ ხილვა, თუ როგორ ცვივდებიან მათი შვილები დიდ უბედურებაში... ბოლო-ბოლო რითი განმართლდები? გეტყვის ღმერთი: განა არ მოგეცი ბავშვი, რომ თავიდანვე შენთან ეცხოვრა? მე დაგადგინე მის მასწავლებლად, მოძღვრად, მეურვედ და უფროსად – ნუთუ მთელი…

წმ. ბერი სილუან ათონელი

რაღაცნაირად რაღაცნაირად რაღაცნაირად...ძალინ ძალიან ცარიელ სკივრში აგდია ერთი ძვირფასი ძალიან ძვირფასი სურათი...ხანდახან მე ძალიან მენატრება ეს სურათი მარა სკივრს ვერ ვაღებ  და არ შემიძლია დავინახო.....ვინ გაგებს ამას ან იმას თუ რა ძვირფასია ეს ძველის ძელი სკიივრი რომელშიც არაფერი არააა ერთი ძველი სუართის გარდა..ის სურათი ვიღაც ერთიისთვის მთელი განძია ვიღაც ბევრი კი ჩაიხედავს ამ სკივრში და იტყვის რომ ცარიელია......იქ აბლანუდებია...და როგორც არ უნდა მინდოდეს  ძვირფასი სურათის ნახვა  მაინც არ…

ალბათ გახსოვთ ჩვენი დაანონსებული პოეზიის საღამო...

23 ივნისს, სულთმოფენობის ბრწყინვალე დღესასწაულზე, სამების საკათედრო ტაძრის პირველ…

აქტუალური თემა სიკვდილიი... და მე მოვკვდები.. და მე ამოვეფარები მიწიის იმ ნაგლეჯს სადაც შენ გაივლი ხელჩაკიდებული შენს სიყვარულთან ერთად.. და მე მოვკვდები... წამიღებს ყორნების ქვითინი... დამიიტიირებს ჩუმად ამოსული იები რომელსაც შენ ფეხით გათელავ.... და მე მოვკვდები ჭიდილში ტალღის რომელიც ნაზად კოცნისას სიცოოცხლეს წამართმევს... და მე მოვკვდები მიწაზე მშვიდად ამოსუნთქულ ჰაერის ვიოლინოს სიმებთან ერთად.. ცრემლების ნდომით და მაინც ღიმილით... სიკვდილის წყურვილში ვიხრჩობი და სიკვდილის დომით…

შენ არასდროს გეშინოდა სიბნელის...მაშინაც კი, როცა შენს სხეულს ბავშვობა შემოახიეს, იმედგადაწურული თითებით ცდილობდი თვალების დამალვას,რათა აღარ დაგენახა საკუთარ ლეშში დამწყვდეული არსებები,რომლებსაც ადამიანებს ეძახდნენ ...

შენ ყოველთვის შეგეძლო ფრთების გაშლა ტკივილგამოცლილი წარსულიდან -ღრუბლებში ჩამარხულ მომავლამდე, მაგრამ არასოდეს გაფრენილხარ...სწორედ ამიტომ , როდესაც სხვები სილურჯის სანახავად მაღლა იხედებოდნენ,შენ, შენს ფეხებ-ქვეშ…