ხუთი საათია გამთენიის...

აღარ მიკვირს, ჩვეულია...

ღამის ძილს ვდარაჯობ...

სიჩუმეში ისევ უხმაუროდ გაისმის

ჩემი გაცრეცილი სუნთქვა...

როგორ მოვიტყუო,

არ მცივათქო,

როცა ხელებიდან

ლურჯი ვენებიც კი სიცარიელეში გაიკრიფა...

როგორ მოვიტყუო,

რომ ყველაფერი გენიალურადაა,

როცა ყელში ცრემლები კი არა,

ცხოვრება მეჩხირება...

როცა ჰაერის ნაკლებობისგან

ნეკნები მტკივა და

თანდათან სიზმრისეულ ლანდს…

მე გავიქცევი...

დავტოვებ ჩემს უსულო სახლს

ჩემებურად მოუწესრიგებელი წესრიგით,

იატაკზე მიმობნეულ პურის ნამცეცებს,

და ჩიტებისთვის ღია ფანჯარას...

კიბეზე დავეშვები

მოგონებებით სავსე ზურგჩანთით,

restless-ობის აღმატებული შეგრძნებით,

სიცივისგან დასერილი სხეულით...

მაინც მივაღწევ,

ბევრჯერ ნახსენებ,

სიშორისკენ მიმავალ ძველ მატარებელს,

დაგლეჯილი ერთფეროვნებითა და

სულში გადაშლილი…

ჩემს ოთახში

ისევ არ ანთია შუქი...

ფარდები სრულად ფარავს ფანჯრებს...

საათი ჩამოვხსენი...

აღარ ისმის დროის მექანიკური ხმაური...

შეციებული ვწევარ საწოლზე...

ვუსმენ მხოლოდ წვიმის,

სიჩუმისა და

გულისცემის აკომპანიმენტს...

ახლა,

ყველაზე მეტად მინდა,

გიყურებდე ბავშვურად მძინარს...…

Per aspera ad astra

      სალამი, ჩემო ძვირფასო ჯონათან! გადავწყვიტე, შენთვის ჩემი ფიქრებიდან ამონარიდი მომეწერა... ვიმედოვნებ ზღვის ნაპირზე შესვენებისას, ნახავ, რომ შენს სახელზე წერილია და წაიკითხავ... მეც შენნაირი სული ვარ ჯონა, ცხოვრებას მონდომებული და არა უაზრობაშემოცმულ, ნაღრძობ ყოფას…