გულის ფორმის ნივთი ალბათ ერთ-ერთი საუკეთესო და მოსახერხებელი არჩევანია, რომ ჩვენს რჩეულებს დავუმტკიცოთ სიყავრული. თანამედროვეობამ ეს ხერხი აიტაცა და უფრო მაშტაბური და სანახაობრივიც გახადა, დღევანდელ დროში აღარ ჯერდებიან მხოლოდ "გულის" ფორმის ნივთებს და თავიანთ გულისწორებს სახლის წინ გულის ცეცხლს უნთებენ... მაგრამ ეს ადამიანს მოგონილი კი არ არის ბუნაბამაც კი დაგვასწრო შეექმნა და ჩვენს არც თუ ისე პატარა სამყაროში ბევრი თვალწამრტაცი ადგილი…

      ვიდრე ფარდა გაიხსნება ისმის მუსიკა, მუსიკის ფონზე მეზღაპრე იწყებს მოყოლას:

მეზღაპრე: იყო და არა იყო რა (ფარდა ნელნელა იხსნება. სცენაზე ჩნდებიან სიცივისაგან, შიმშილისაგან და სიბნელისაგან შეწუხებული და ატირებული ადამიანები) - იყო ერთი ქალაქი. ის ქალაქი ბოროტ დევს დაეპყრო და მოეჯადოვებინა. იქ გამუდმებით ციოდა, ბნელოდა... ირგვლივ მხოლოდ შიმშილი, ტირილი და გოდება გამეფებულიყო. დღითი–დღე იცლებოდა ქალაქი, - დღითი–დღე…

რამოდენიმე დღე გავიდა მას შემდეგ, რაც სასახლეში დავბინავდით. საუკეთესო აპარტამენტებში ვცხოვრობდით. ხელმწიფის ბრძანებით არ გვაკლდა ფინიკი და ფახლავა, შაქარლამა და რახათ ლუხუმი. არც სამეჯლისო გართობა და ცხენებით ჯირითი მოგვკლებია, მაგრამ ყველაფერი სასახლის კანონებსა და სამეფო ეთიკეტებში იყო მოქცეული.

ტანსაცმელიც კი გამოგვიცვალეს. ჩვენი თავისუფალი სამოსის ნაცვლად მოტკეცილ…

      მიენდე იმას, რაც მოგეცა. მშვიდად ამოძრავე კიდურები, იცურე აუღელვებლად, სხეული ხომ ნავია, ხელები ნიჩბები, მოუსვი ისე, რომ ხელი არ შეუშალო შენს გვერდით მოცურავეებს, რომლებიც შენსავით ეძებენ სწორ და ნეტარ რითმს... ეცადე შეინარჩუნო ნელი, მშვიდი სვლა, არ ააჩქარო და არ შეანელო მოძრაობა, რომელიც თანდათან მუსიკასავით შთანთქავს მთელ შენს არსებას, მიყევი მას და გახსოვდეს, რომ შენი მელოდია განუმეორებელია, ყველაფერთან შესაბამისი და ჰარმონიული.…

ჩვენი ეტლი სასახლეს მიუახლოვდა.

მოჭარბებულად დიდი იყო სამეფო კარი. ძვირფასი ქვებით ნაგები უზარმაზარი გალავანი სალტესავით შემორტყმოდა მწვანე გაზონებით, მოცეკვავე ფანტანებითა და იშვიათი ჯიშის მცენარეებით გაწყობილ გიგანტურ ეზოს, რომლის გულშიც ელვასავით ბრწყინავდა თვალ-მარგალიტით მოჭედილი სასახლე.

მისი კოშკები ცას სწვდებოდნენ. ყველაზე მაღალი კოშკის წვერზე ოქროსგან…

დიდმა ხელმწიფემ საცხოვრებლად თავის სასახლე შემოგვთავაზა.

ორად გაიყო მასხარების ოჯახი. მამიკო და დედიკო სიხარულით ცას ეწივნენ. სულ აქეთ-იქით პროწიალობდნენ. ჩვენ კი დავნაღვლიანდით. მშობლიური, ჰაერში გამოკიდებული ქოხი ყველა სასახლეს გვერჩია. მაგრამ რას ვიზამდით?! დედიკო და მამიკო ხომ ჩვენი მშობლები იყვნენ და უნდა დაგვეჯერებინა. გადაწყდა და მეფის კარზე გადავედით…

ერთხელ, იქ, სადაც ზეციური მართლმსაჯულება ზეციური სამართლის თეთრ დარბაზებში მტყუან-მართლის გარჩევით იყო გართული, მე და ჩემი ძმები, ყურებდიდა და ნიკაპგრძელა მასხარები, ჩუმად შევიპარეთ და ღრუბელს ამოფარებულებმა თვალი მივადევნეთ ღვთის სიმართლით გაჯერებულ და განაჩენის გამოტანით გართულ ოცდაოთხ ნაფიც მსაჯულს, რომლებიც ვარსკვლავმხედრის ამაღლებულ ტახტის მისადგომებთან…

ჩემი დიდი ბაბუის და კიდევ მისი ბაბუის მთლად პირველი ბაბუა უზენაესის კარზე მასხართმოდგმის ანგელოზად ყოფილა თურმე განწესებული და ჩვენს ინტერესს იცავდა თავისი ანგელოზური მსახურებით.

როცა გადაუწყვეტია მის უზენაესობას გალაქტიკების შექმნა, დაუძახნია ბაბუასთვის და უკითხავს:

-მასხართანგელოზო, დედამიწის შექმნა მინდა და რას იტყვი ოთხკუთხედი ფორმა რომ…