უხდება ოქტომბერს ქარი და სიცივე,

ხო, ნარინჯისფერი ფოთლებიც უხდება

ფინჯანი ჩაიც და მერე დავიძინებ,

თორემ ფანჯარაში თანდათან მუქდება

ჩრდილები რომლებიც სულ შენი მგონია...

დღეს ისევ მოვყევი ქუჩაში ბოდიალს,

ქარებმა წამართვეს ფერადი ქუდი და

ქუჩიდან ქუჩაში,ბაღიდან ბაღებში

მთელი დღე გიჟივით,გიჟივით დავდევდი

და მაინც გამექცა...იმდენი ვიტირე...

ახლა გაცვეთილი წიგნის ფურცლებია

თავშესაფარი და ბედის ირონიაც,

თითქმის…

წამოდი ცაში,

მაგ სნეულ სხეულს,

მე ვუდასტაქარებ შუქის ლექსებით;

მზეს მაცოცხლებელს გამოვთხოვ სხივებს,

მაინც გამოვთხოვ,

არ მოვეშვები!

და თუ მნათობი მაინც გაკუშტდა,

არ გაიმეტა შენთვის…

       მე-3 დღეა აღარ დაურეკავს, ალბათ ვარჯიშობს, ჯერ კარგად არ იცის ფრენა, თანაც ჯერ მოკლე ფრთები აქვს, სულ 4 დღეა რაც წავიდა, თუ სწრაფად ფრენის შეჯიბრში მიიღებს მონაწილეობას აუცილებლად გაიმარჯვებს, მიუხედავად მისი მოკლე ფრთებისა, მე დარწმუნებული ვარ. შემპირდა რომ ფრთებს მეც დამახვედრებს, როცა ავალ, ნამდვილ ფრთებს, ოღონდ მასსავით რომ არ გამიჭირდეს მათ გამოყენება, იქ წასვლამდე ფრენა უნდა ვისწავლო, მითხრა რომ დასაწყისისთვის აქვე შემიძლია დავიწყო სწავლა.

      მისი ხმა მავიწყდება, თუ…

       ერთმა ძალიან საინტერესო ადამიანმა მითხრა: – როცა ცნობილი და დიდი ადამიანის სახელი გქვია, შენც უნდა ეცადო ეს სახელი მთელი ცხოვრება ღირსეულად ატარო"–ო.

       თავიდან ვიფიქრე, ნორმებით, ღირებულებებით და მორალით ისედაც საკმაოდ დახუნძლულ გარემოში, დამატებითი პასუხისმგებლობების ქონა არც თუ ისე ადვილი საქმეათქო... მერე გადავწყვიტე, გამეგო ვისი სახელი მერქვა და ირონიითა და…

ბერი გაბრიელი †

ზეცავ ჩვენს შორის საღამო ჩადგა,

ბინდის ბილიკით შეგვიწყო ხელი.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს

და ვგრძნობ, რომ მალე შამათი მელის!

ანგელოზს ფუჭსა, ლამაზს და ამაყს

მოაქვს ბჭე ფიქრთა, რომ გასცეს ველურს.

ნუ აკვირდებით დატენილ იარაღს,

მე თავს არ ვიკლავ, მე ვიკლავ სხეულს.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს,

სულ ერთი დღის ვარ, ბრმა, ყრუ და უქმი.

ჩემს თეთრ აკვანთან დემონი დადგა

და გაღიმებულ თოჯინას მჩუქნის.

საკუთარ თავთან ვთამაშობ ჭადრაკს,…

მათთვის ქვეყნის ისტორია

იწყებოდა თავიდან,

მამის კვალზე დაგეშილი

შვილიც ომში წავიდა,

იქნებ ესეც ბედი იყო,

ბედი შეურიგალი

ვერაგულად თავს დაგვატყდა

ორი ომის გრიგალი,

შეეწირნენ საქართელოს,

დარჩნენ როგორც გმირები,

არ მოაკლდეს ჩვენს მიწა-წყალს

მსგავსი…

მაშინ, როდესაც გაანათებს ცას

ვარსკვლავები,

როდესაც ქარი ჩაიქროლებს

ქუჩებში ფრთხილად,

ლამპიონებით განათდება

ქალაქი ჩემი,

მარტოობაში გაილევა

ბევრისთვის ღამე.

„და როცა მოხვალ

გათენებას დავუცდით ერთად.“

დაველოდებით ჰორიზონტზე მზის

ამობრწყინვას,

გადავიქროლებთ…

       ინტერნეტ სივრცის ყველაზე პოპულარული ცხოველები. ზოგჯერ მართლა საყვარლები არიან, ზოგჯერ კი ისე ჭამენ ერთმანეთს რომ ჯობს ერთად არც აცხოვროთ. 

       საინტერესოა რომელი ფოტო უფრო მოგეწონებათ ☺ 

       დღევანდელ პოსტში კი მათი სრული იდილია სუფევს ☺…

ჩემი ფიქრების მარწუხებში მყავხარ მომწყვდეული

თავის მიდრეკას არ გაცლი.

ბორგავ და ცდილობ გაურკვევლისგან განთავისუფლდე,

იგი ტკბილი დაბეგვით გიბრუებს სხეულს,

მოგეცვარა კისერი,

თვალები ერთმანეთისკენ მიგორავს ვნებით შეძრული,

შენს წინაშე ვარ მწარე სიცხადით,

სხეულთა შეტკბობის უიმედო სიშორით.

გინდა გაუსხლტე უნამდვილო სინამდვილისგან,

მაგრამ არ გიშვებ,

ჩემი ფიქრებით შორიდან გიმწყვდევ…

      არ მეწერინება. წინასწარ მაპატიე, თუ ბანალური ვიქნები, თუმცა ვიცი, რომ ჩემი სიტყვები შენთვის არასოდესაა ბანალური. იმ დროიდან დავიწყებ, ქუჩაზე ხელჩაკიდებული რომ გადმოგყავდი. ჩვენ შორის ერთადერთი, რაც არ ბალანსდებოდა სიმაღლე იყო სხვამხრივ ყველაფრით ვგავდით ერთმანეთს. მაშინ, როცა რთულცხვრებაგამოვლილი კაცებისა და ქალების როლებს ვირგებდით, ალბათ, ვერც კი წარმოგვედგინა თუ ასე გაგვიჭირდებოდა ქიშმიშებიანი ფუნთუშის სიტკბოდან წიწაკის სიცხარეზე…

მე ვებევრები ამ კედლებს.. ქვაფენილს, რომელიც ყოველდღე ერთნაირი მადით ჭამს ჩემს ტერფებს..

უვიც ნეკერჩხლებსა და ჭადრებს..

სიცხიან შენობებს..

ჩემს ყოველ ჩასუნთქვაზე ქალაქი ყმუის.. ბღავის..

მე არ ვუხდები მის ორგანიზმს.

ჩემს დანახვაზე ჭლექიანივით ხროტინებს.. ფერი ეკარგება..

ყველა გაწვიმებაზე მას მე განბანვის რიტუალს ვუტარებ იმ იმედით, რომ ''ბოლოჯერ გავწვიმდები'' და ცოდვებისგან განბანილს გავუშვებ ი…

აი, ჩამოვიდა მორიგი გზავნილი დასავლეთიდან. დედამ, როგორც ყოველთვის, ახლაც ჩაალაგა ჩანთაში ჩემი სახლის ნაწილი და გამომიგზავნა. მაგრამ ამ ჯერზე საოცარი სტუმარი ჩამოყვა ამ ჩანთას. უფრო ზუსტი რომ ვიყო, ჩანთას კი არ ჩამოყვა,  ჩანთით ჩამოიდა :) 

ჩვეულებრივად, როგორც აქამდე გამიკეთებია, დავხვდი…

       ამ ბოლოს ეს "რაღაც" დამჩემდა და დაჩემებული "რაღაც" სიყვარულს ჩემულობს (ამას მხოლოდ მე გავიგებ) შორს რომ არ წავიდე, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ რაც დღეს იყო მართლა "რაღაც" იყო, დღეს იყო სიყვარულის ზეიმი, ნამდვილი გრძნობის, ყოველგვარი ფარისევლობის და ფარული სარჩულების გარეშე.. ეს ის რაღაც იყო, როცა ორ ადამიანს მართლა უყვარს ერთმანეთი და ისინი…

რისი იმედით გინდა

შენ ამ აღმართის ავლა?!

იწვი სიცოცხლით წმინდა,

დადნი ვითარცა ავლი.

მე სული ესე სხეპით 

საუკუნეებს მიწვავს

შენი საწყალი მსხვერპლი

დაბლა გაკვრია მიწას.

ცხოვრებამ გამაწვალა

მქონდეს ასეთი იჭვი,

იქნება სხვისი წვაა

ის ცეცხლი შენ რომ იწვი...

გარნა იფრენდი ძნიად

დანებებოდა ნებას

მის საცერს გაუცრია 

შენი ლამაზი ვნებაც...

იფიქრო იქნებ ასეც,

გზა დააჩქარო…

ია თუ დაგიყნოსავს როდისმე? - ჰკითხა ზოსიმე მღვდელმა და თვითონ უყნოსა იის კონას.

- რაო? - საკუთარ ყურებს არ ენდო პეტრე.

- აი ია. - თქვა ზოსიმე მღდელმა და ის ხელი ასწია, რომელშიაც იის კონა და ლოცვანი ერთად ეჭირა, პეტრეს დაანახვა. - აქედან იწყება ადამიანი.

- მამაჩემი კვდება. უზიარებლად ნუ გამიშვებსო. - თქვა ზოსიმე…