2013  წლის 5 ოქტომბერი მთელი თბილისისთვის თბილისობის შაბათი იყო, ილიაუნისთვის კი მეცნიერების დღე.ვინმე იკითხავს, თქვე დალოცვილებო, მთელი ქალაქი რომ ჭამა–სმის ხასიათზე იყო თქვენ რაღა მაშინ მოგინდათ კატალიზატორების სუნით გაჟღენთილი პიკნიკობაო მაგრამ, საქმეც ეს არის...…

   "თითქოს იმდენი რამა მაქვს სათქმელი, მაგრამ დიდია და ვერ ვერევი, თავი ვერ მომიყრია. ზოგჯერ მეჩვენება, თითქოს მთელი სამყარო, მთელი სიცოცხლე, ყველაფერი ჩემს არსებაში შემოჭრილიყოს და მთხოვდეს მათზე ვილაპარაკო. ვგრძნობ,-ო, რატომ არ შემიძლია ამისი აღწერა, - ვგრძნობ მთელ სიდიადეს ამისას, მაგრამ პირს რომ დავაღებ, ბალღივით ავლუღლუღდები. ძალიან ძნელი საქმეა, სიტყვებით ჩამოაყალიბო შენი ფიქრები და გრძნობები ხოლო მერე კი დაწერო და წარმოთქვა, რათა მკითხველიცა და მსმენელიც შენი…

აღელვებულმა შემომხედა და თვალისდახამხამებაში სახე ეცვალა.. არ მოელოდა რ ელოდა ჩემგან .. მე კი ვიდექი მის წინ და აწითლებულ ჩემს ლოყებს უარესად მოეკიდა ცეცხლი.. შემრცხვა, შემრცხვა და ისევ და ისევ ამოვიზლუქუე როოგორც რამოდენიმე წამიუს წინ როცა სიყვარულში გამოუტყდი.. არ ელოდა .. არ უნდა…

ანუ ის, რაც ვიცით რომ ასეა...

I don't want to miss one smile
I don't want to miss one kiss
I just want to be with you
Right here with you, just like this
I just want to hold you close
Feel your heart so close to mine
And just stay here in this moment
For all the rest of time

ნუ იამაყებ, ადამიანო, როდესაც მტვერი და მიწა ხარ!რას მიიღებ შენი დიდებისაგან, როდესაც მცირე ხნის შემდეგ ყველაფერს ხრწნა წარიტაცებს? ღრუბლებზე მეტად ნუ ამაღლდები და იცოდე, რომ მიწა და ფერფლი ხარ; მიწიდან ხარ აღებული და სულ მალე მიწადვე მიიქცევი; დიდი ხარ, სუფთა და სამართლიანი, ვიდრე ღმერთი შეგეწევა; უფალმა შეგქმნა და მისით დგახარ; ნუ უარყოფ და ნუ დაივიწყებ კეთილისმყოფელს, შესაძლოა, სათნოებას აღასრულებ კიდევაც, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ უფალი დაგეხმარა.

ასეთები ვართ, ხან გიჟები, ხან ჭკვიანები,

გვარის ნიშატი ქვლივიძეებს შუბლზე გვატყვია,

კარგი ბევრი გვყავს, ცუდიც-ალბათ, თუმცა არავის

სამშობლოსათვის არასდროს არ გვიღალატია.



გვყავდა ბაუჯა, ქვლივიძეანთ კოტორაშვილი,

მტრებსა ხოცავდა, საცალფეხოს ხრამში ტოვებდა,

პოეტიც გვყავდა, დიდი მიშა, სიტყვის ოსტატი,

რომ გალია და ვერ დაიწყო მაინც ცხოვრება.…

”თუ გინდა კარგად გაიცნო ადამიანი, მიაქციე ყურადღება არა იმას, თუ როგორ საუბროს, ტირის ან ღელავს იგი, არამედ დააკვირდით მას მაშინ, როცა იცინის”

                                                                                                      დოსტოევსკი

  მუხრანელ მანდილოსნებს სასწრაფო საკერავი მისცა ქეთევანმა,ზაზას შავლეგა ყაბალახი გამოართვა თარგად,მიახლოებით ამფერივე ნაჭრები იშოვა მრავლად აჭრევინაა და შეაკერინა,თავის მომხრეებს ფარულ მცნებისა და ფიცის კაცებს სახის საბურავად დაურიგა.

  ამის შემდეგ შავლეგა ყაბალახიანი ხალხი მრავლად მიმოდიოდა...ხალხი ფრიად ხელს უწყობდა მათ...მალავდა და ყველგან ფარულ მშვიდობიან გზას უკვალავდა....ხალხი შეალერსებულ საუბარში მათ"შავლეგოებს" უწოდებდა..(გმირთა ვარამი..ლ.გოთუა)…

ისევ მოვიდა ზამთარი

ფიფქებიც ისევ ცვივა

უშენოდ არ ვარ გამთბარი,

უშენოდ ისევ მცივა.

მინდა, რომ იყო ჩემთან,

მინდა, რომ იყო ახლოს,

არ მინდა იყო სხვისი,

არ მინდა იყო კვლავ შორს.

მე ვერ გავუძლებ ტკივილს,

მე ვერ გავუძებ სევდას,

მე ვერ გავიძლებ სხვისთვის

ჩემი ცრემლების დენას.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

შენი ტრფობით ვარ მთვრალი.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

უშენოდ მე ვარ მკვდარი.

ისევ მოვიდა…

შენზე ვფიქრობდი ხატის წინ მდგარი,

და შენზე დავწერ როგორც ედგარი.

შენზე ვილოცებ სანთლებით ხელში,

და აი ამ დროს წავალ ფიქრებში.

შენზე ვფიქრობდი ეკლესიაში,

და აი ამ დროს შენც მომხვდი თვალში.

დაგინახე და უცებ შევკრთი,

შევრკთი და უცებ შემეხე ხელით,

და შენ მითხარი: არაა დაწყნარდი! 

ბავშვი ხარ, მაგრამ, მეც შემიყვარდი.

შეიყვარდი და გამითევია მე შენს ფიქრებში ღამე უკუნი.

შემიყვარდი და დამჭირვებია ღმერთის წინაშე ბევრი…

გაზაფხულის ამ უგულო ღამეს,

მინდა ლექსით ყურში რაღაც გითხრა..

ვიწყებ წერას, ვერ ვალაგებ აზრებს,

ყველა აზრი ერთად როგორ გითხრა.

არ მეგონა, შევიცვლიდი ჰანგებს,

არ მეგონა, დრო თუ ფრრეთბს მაჭრიდა,

ხვალ თუ მე შენ ვერ გაჩუქებ ჰანგებს

მაშ, სიცოცხლე არაფრად არ ღირდა.

საუკუნოდ გაგატანდი ქარებს!

გულში ალბათ დაგმარხავდი დინჯად,

კარგ ცხოვრებას გაგიხდიდი მწარეს,

მე, რომ ვგრძნობდე უშენობა…

 ისევ დაღამდა, ისევ გამახსენდი,

 ისევ შენკენ ქრიან ჩემი ოცნებები

 ისევ დავიძინე თითქოს დაწყნარებით, 

 ისევ დამესიზმრე და თან გამიფრინდი.

 

 ირგვლივ მივიხედე,შენ კი არსად ჩანდი,

 ირგვლივ მივიხედე,სჩანდა შენი ლანდი,

 ვფიქრობ, ნეტავ სად ხარ?! ნეტავ სად გეძებო, 

 ნეტავ გიპოვიდე ამაზე ვოცნებობ.



 უცებ ხმა მომესმა, თითქოს შორს იყავი,

 უცებ წარმომიდგა თვალწინ შენი ლანდი...

 უცებ…

  უშენოდ ისევ შემცივდა,

  მარტო ვარ, ფიქრებს მისცემია ფართო გზა–კვალი,

  უშენოდ გული ატირდა,

  ნუთუ წარსულით ისულდგმულებს გრძნობით დამწვარი...

  უშენოდ ენაც დადუმდა,

  ო რა რთულია ბაასობდე სევდით გამხმარი...

  უშენოდ ფეთქვაც ჩაჩუმდა,

  თითქოს შენივე სიყვარულით სადღაც გამქრალი...

  უშენოდ გზები გამოჩნდა,

  გზები რომლებიც აღარ არი შვების მომცემი ნატურმოერტის ფერით გამთბარი... 

  უშენოდ ლექსიც დასრულდა, 

  ლექსი…

 ჩემი თვალით დანახული

მათე 18 : 12-13

12.როგორ გგონიათ, კაცს რომ ასი ცხვარი ჰყავდეს და ერთი მათგანი დაეკარგოს, განა არ მიატოვებს მთაში ოთხმოცდაცხრამეტს, და არ წავა დაკარგულის საძებნად?

13. და თუ მოხდა ისე, რომ იპოვა, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, მას უფრო მეტად შეჰხარის, ვიდრე იმ ოთხმოცდაცხრამეტს, რომლებიც არ დაჰკარგვია.

ლუკა 15 : 3-6

ასი ცხვარი რომ…

       ახალი აღთქმის ყოველი აბზაცი და თითოეული სიტყვაც კი უდიდეს მოწიწებას იწვევს ჩემში. წარმოუდგენელია გულგრილად წაიკითხოს ადამიანმა ჩვენი მაცხოვრის ამქვეყნიური ცხოვრების ამსახველი ეპიზოდები და სულში რომელიმე სიმი მაინც არ შეერხას...

       მინდა ყურადღება საიდუმლო სერობაზე გავამახვილო, კერძოდ ფეხთბანვაზე და ამჯერად ევქარისტიის საიდუმლოს არ შევეხები. ახალი აღთქმის გადაკითხვისას რატომღაც ამ ეპიზოდმა მიიქცია…

  "ცხოვრება ქურქია შვილო, რომელშიც სულ მცივა... ეს ხალხი, ეს საზოგადოება კი ზამთარს ჰგავს, მათი გამოხედვა, ძუნწად ჩავლილი ნაბიჯები, თვალები, ზამთრის ამინდებივით ცივია, ხოლო ისინი კი ვინც მოწყალებას არ იშურებენ, ზამთარში იშვიათ, თუმცა თბილ და მზიან ამინდებს ჰგვანან..."