უსაზღვროება! - არ დაჰყოლია არც დასაწყისი, არც დასასრული;

უსაზღვროება! - ფიქრი ყოველი დაინისლება, დაილიბრება;

უსაზღვროება! - არავის უფრთხის და არც არავის არ ეჯიბრება;

უსაზღვროება! - არა აქვს არსად მას გზა განვლილი თუ გზა სავალი, მასში ერთნაირ ძალით ინთქმება არსი მუდმივი და წარმავალი,

უსაზღვროება! - იგი გარს…

      ახლა მომინდა შენზე დამეწერა, ის რაც მარტო ჩემი და შენია, საუკუნოა,მარტო ერთია და სულის სალხინოა! საიდუმლოა, მაგრამ მინდა სხვებსაც გავუზიარო, იცი შენ, რომ არ მიყვარს როცა მეგობრობაზე ცხადად და ყბადაღებულად საუბრობენ, არც ამას აღვნიშნავ ხმამაღლა.. მაგრამ მინდა რომ უბრალოდ გაიზიარონ..მინდა რომ სხვებმაც იპოვონ ის ერთი ან ორი ან სამი, არა ათი და ათასი.. ის არ შეიძლება ბევრი იყოს.. შენში ჩემს სულს ვპოულობ, მაგრამ უფრო კარგს, ისეთს როგორიც მინდა რომ მე ვიყო, ამიტომ…

არ მესმის რატომ ამბობს ხალხი "ნახვამდის"

შეუძლია ვინმეს იგრძნოს??

ჩვენ შეგვიძლია გაფრენა... ვიპოვოთ საკუთარი გზა...

მე არმესმის რატომ იმალება ამდენი ტკივილი ჩვენს ყოველ უჯრედში მაშინ როდესაც საყარო ასეთი…

       წვიმს......ისე თითქოს ზეცას სურს თავისი დარდი სპეტაკ წვეთებს გაატანოს. ჩემი ამინდია.....ხეტიალი მინდა.....გარეთ გავდივარ......თმა არ დამივარცხნია,არც კი მიცდია,ისე როგორც მჩვევია ხოლმე,სპონტანურად წამოვვარდი და დავტკბი წვიმის სურნელით,კმაყოფილი მიწის ოხშივარით,გამოცოცხლებული ფოთლებით.თითქოს ხელახლა დავიბადე,შვებას ვგრძნობ წვეთები რომ მელამუნება....ქოლგა არც გამიშლია.....მე ხომ ცხოვრებაში ქოლგა რა დამიჭერია ხელში...მე ხომ არავის იმედად არ ვყოფილვარ…

ჩვეულებრიობისგან დაღლილი მოვდიოდი

სახლისკენ. სადარბაზოში შემოსულს,

ჰამლეტი გამახსენდა

და კიბეებზე

"ყოფნა-არყოფნა" გავითვალე...

დავიწყე "ყოფნით",

და ჩემი კარის წინ,

კიბის…

    ეს ტკივილზე, ჩემთვის გამოუთქმელ ტკივილზეა, რომლის გახსენებაც უცრემლოდ ვერ გაივლის ჩემს გონებას. ტკივილზე რომელსაც ჩემი გონების და გულის დიდი ნაწილი უკავია... ეხლა ცრემლები ხელს ძალიან მიშლის, ფურცლებს მისველებს, ნაწერს მიფუჭებს. იმდენი რამ მაქვს სათქმელი და იმდენად გამოუთქმელი. არ ვიცი რამდენად შევძლებ მელნით ამ გამწარებული ტკბილი ხსოვნის ფურცელზე გადატანას.

     2013 წლის 6 ივნისი, ვითომდა ერთი ჩვეულებრივი დღე, მაგრამ ამ…

       „სიყვარული ცხოვრების უდიდესი დრამაა.. სიკვდილი არსებითად ბევრად ნაკლებ დრამატულია: ის დასასრული ყოველი მოძრაობისა და მხოლოდ სიყვარულის თვალსაზრისით ეძლევა მას საშინელი აზრი და მნიშვნელობა: იმიტომ, რომ აუტანელია არა სიკვდილი თავისთავად არამედ სიყვარულის სიკვდილი“

მე რომ გავორებულიყავი

შენ რას იზამდი?

რომელს ამირჩევდი? –

მე - შენებურს თუ მე - ახლებურს?

რას გასამებულხარ?

უარმყავი ოთხჯერ ზედიზედ ან გამითვალე

ჩურჩულით.

გამომიწოდე შენი ხუთი თითი…

რამდენჯერ მიფიქრია

წვეთოვანით შემეყვანა ჩემი სიყვარული შენ

ძარღვებში

რომ ვნებისაგან გაგიჟებულს ვენები მოგეფხანა.

მაგრამ, მერე შემეშინდა

ქავილი უსიამოვნო ალერგიაში არ გადაგზრდოდა და

აკვიატებული იდეის დროული…

სულში ჩამხედე... ხედავ?

რა ფერებია სულში

ახლა რომ იყო, ჩემთან

ჩაგიხუტებდი გულში

დამიძახებდე ნეტავ

დღესაც, როგორმე გავძლებ

ოღონდ, ვისუნთქო შენთან

და შენი ცქერით გავძღე

ზეცას ახედე… ხედავ?

ობლად დარჩენილ ღრუბელს

როგორ მტკიოდი მე და

როგორ, მიყვარდი წუხელ

და საოცარი დილა

თენდება, შენით მთვრალი

თვალებს, მისველებს წვიმა

ცრემლის ატყვია კვალი

წარსულს, ფეხდაფეხ მივდევ.…

       რამდენიმე დღის წინ, 3 ივნისს, საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის საპატრიარქო რეზიდენციაში შედგა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის ეპისკოპოსთა წმინდა სინოდის კრება. კრების დადგენილება გამოქვეყნდა საპატრიარქოს ოფიციალურ ვებ გვერდზე რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ! 

       კრებას თავმჯდომარეობდა სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი,მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი და…

სარკმელს ატუზულამა..

ჭიქა ყავით ხელში,

ფურცლებს მოვაბნიე ისევ შენზე ლექსი....

ჩემი მუზა შენ ხარ,ლექსის შემოქმედი.

მე კი გეფერები ჩემი სტრიქონებით,

რითმში ჩავატიე ჩუმი მელოდია,

ლექსად გადმოგეცი ჩემი ემოცია..................

       ბადრი გაბრიჩიძე, 62 წლის, წარმოშობით ტყიბულიდან. საცხოვრებელი ადგილი- ქ. თბილისი, მოსკოვის გამზირი, კორპუს N36- თან მდგარი შავი „ვოლგა“... დიახ, შავი „ვოლგა“... როდესაც მითხრეს, რომ ეს ადამიანი მანქანაში ცხოვრობდა, ვერ დავიჯერე და გადავწყვიტე, საკუთარი თვალით მენახა. ადგილზე მისული გავოგნდი: ზედ გზის პირას, #36- ე კორპუსის კუთხეში უკრაინული ნომრების მქონე მანქანის უკანა სავარძელზე ასაკოვანი მამაკაცი იჯდა და სადღაც სივრცეში იყურებოდა... როდესაც მასთან მივედი და ვუთხარი, რომ ჟურნალისტი…

      ღამეა, წვიმის ხმაურმა და ნოსტალგიურმა სურნელმა, ღამისეული სიმყუდროვე შემოაფრქვია ნაცრისფერი გარემოდან საძინებელში.. როგორც ყოველთვის ჩაფიქრებული ვარ, ბევრს ვფიქრობ და ვწყდები გარემოს.. რიტორიკული კითხვები კი თან დამყვება.. მაინც რა იწვევს ადამიანში სიცარიელეს?! მარტოობას?! როცა უამრავი ადამიანი გყავს გვერდით, რომლებიც სითბოთი და სიყვარულით განებივრებენ, მაგრამ თავს მაინც დაცარიელებულად და გრძნობაგამოცლილივით გრძნობ.. უცნაურია.. გაგეცინა არაა?? შენ ხომ…

იცი, წუხელის როგორ მესიზმრე?

ჩემსკენ გაწვდილი თბილი ხელებით....

თითქოს რაღაცას მეუბნებოდი

მე კი ვერაფრით, ვეღარ ვხვდებოდი,

თითქოს დაკარგეს სიტყვებმა ძალა,

დავკარგეთ რწმენა უსიტყვოდ თქმულის

ვეღარ ვიჭერდი, იმ მზერას შენთან,

რომელიც ძალას მმატებდა სულში.

ერთი იმედი მქონდა მე იმის,

რომ შენი ხილვა…

როცა გულის ხმაური არ გაძინებს,

როცა თითებს შორის ნაპრალებში

მთვარის შუქიც ვეღარ აღწევს..

როცა ოთახი მონატრებით ვეღარ სუნთქავს..

როცა სისხლში გარეული ფიქრები

ვენიდან ვენაში ინაცვლებენ..

მოგონებები პულსში ფეთქავენ და

ისევ ხედავ გადამფრენ ფრინველებს,

მიუხედავად იმისა, რომ ღამეა..

მიფრინავენ სადღაც..

-მდე -ს გარეშე...

აკვირდები ფარდას და იცი,

რომ ქუჩაში გამვლელმა

შეიძლება შენი სილუეტი მაინც…

სიკვდილს თვალებში ჩავხედე, სიკვდილმა თვალი ჩამიკრა,

შემომხედა და მამძახა დღეს არა ხვალე წაგიყვან.

ბევრი ვიფიქრე ძალიან, ფიქრებში სად არ აღმოვნდი,

ჩემს თავს ვუთხარი გეყოფა, სათქმელი თუ გაქ წარმოსთქვი.



დღეიდან მხოლოდ დღეს ვცოცხლობ, დღეიდან ხვალე არ მინდა,

დღეიდან უნდა იცოდე-რაც იყო უკვე წავიდა.

ისევ თვალებში ჩავხედე, სიკვდილმა მითხრა რა გინდა?

ვუთხარი თან წამიყვანე მე აქ სიციცხლე არ მინდა!



             …

მსოფლიო, რომ დღით დღე ვითარდება და იცვლება ალბათ ამაში ორი აზრი არ არსებობს, თუ რა ხდებოდა წარსულსი ამას ან ზველი ვიდეო მასლაბეით, ან ფოტობით ვგებულობთ... ამიტომ გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ისეთი რამ ხდებოდა ალბათ არც კი გავიფიქრებიტ, ამიტომ თავლი გადავავლოტ წარსულ მოვლენებს...

1. ის დრო, როდესაც ყველა მამკაცი ქუდს ატარებდა…