ნახე საერთო ბევრი გვქონია
მე ვწერ, შენ ხატავ ლექსებს გრძნობებად.
ყველა ყველა ღმერთისგან შექმნილი კაცი
დაბადებიდან ბედს ემონება!

ისევ წუხილის სუნი ასდის

ამ შემოდგომას,

ფოთლების ცვენას არ უხდება ცარიელი

დღეების გემო...

არაფერია ჩემს ოთახში

სიჩუმის გარდა,

ვერ შევეჩვიე, ისე გდია

უშინაარსოდ...

ვდგავარ და ისევ,

თხელ ძარღვებში სიცივე ჟონავს,

ქუჩის გულგრილმა სახეებმა

ძვლებში დამტეხეს...

წვიმის ნასუნთქი აღარ ეყოთ

ჰაერი ალბათ,

ადგნენ მზისფერი ბეღურებიც და

მიმატოვეს...

ამ შემოდგომას არ უხდება…

უფალი გვაძლევს სიცოცხლეს,

მერე ჩვენა ვცვლით სიკვდილში,

სატანა წამებს მიზომებს,

ბედს მიტრიალებს წისქვილში.…

მე შენ მოგიძღვენი გვირილები,

შენ კი შეიფერე მწვანედ,

გვიან შემამცნიე მოწიწებით,

ისევ გამიღიმე მწარედ.…

სამოთხეს მივალ მეკვლედ,

თუ არ წამიღო ქარმა,

ვარ სიყვარულის მეკვლე,

გული დამწყვიტა…

მე ვიმარტოვებ და ამ მარტოობაში ამოვა იები

დღეს დაჭყეტილი თვალებით ვიყურებოდი ვკრეფდი ყველაფფერს რაც გარშემო იყო ჩემთან ძალიან ახლოს და სიმართლე რომ ვთქვა ახლოს კიარადა ჩემთან მეც ხომ თქვენი ნაწილივარ და მიკვირდა როგორ შეიძლება ადამიანი ამას უყურებდეს და აქ დარჩენას…

უფალო ღმერთო, მეუფეო ყოვლისა სოფლისა, ხილულისა და უხილავისაო! შენსა წმიდასა ნებასა ზედა დამოკიდებულ არიან ყოველნი დღენი და წელნი ცხორებისა ჩემისანი. გმადლობ შენ, ყოვლადმოწყალეო მამაო, რამეთუ ჯერ-იჩინე ჩემთვის განგრძობაი ცხორებისა ჩემისაი კუალად წელიწად ერთ. რამეთუ ცოდვათათვის ჩემთა არა ღირს ვარ ესევითარსა წყალობასა, არამედ შენ ხარ, რომელი გამოაჩინებ ამას ჩემ ზედა გამოუთქმელითა კაცთმოყვარებითა შენითა. განმიგრძნე მოწყალებანი შენნი მე, ცოდვილსა, განმიგრძე ცხორებაი ჩემი…

როდესაც ხიდზე ფეხი შევდგი, სვლა შევანელე.

ყველა მეთევზემ ზურგი მაქცია,

ან უფრო ზუსტად,

ერთხელაც არ შემოუხედავთ,…

მე მიყვარს ეს ღამე

მე ჩემი სიშავე კი არმანაღვლებს არამედ ის რომ ასე უმოძრაოდ უყურებ ამ ყველაფერს

არადა ადამიანებს წესების დარღვევა ნაკლებად ადარდებთ იმას უფრო განიცდიან რომ ამ წესების დარღვევისას ამჩნევენ !!!…

მე გიამბობთ ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც უკურნებელი სენით იყო დაავადებული.

ქალმა იცოდა საკუთარი დაავადების შესახებ ... იცოდა, რომ სიკვდილი გარდაუვალი იყო. მისი საწოლი ფანჯრის პირდაპირ იდგა და ფანჯარაც ეზოს გასაჰყურება, სადაც ნეკერჩხლის ხე იდგა. გვიანი შემოდგომა იყო და ხეებს ფოთოლი შემოძარცვდათ. ქალის სიცოცხლეც დღეებს ითვლიდა და მან გასაწყვიტა, როოდესაც უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდებოდა ის გარდაიცვლებოდა და მისი მზერაც ფანჯარას არ სცილდებოდა.

მხატვარმა იცოდა ამის შესახებ და…

გუშინ სიგიჯეების დღე იყო არგეგონოთ რაიმე ნაცრისფერი პირიქით სავსე იყო ფერებით.. ჩემით იყო სავსე სამყარო სანამ ფეხი არშევაბიჯე სევდიან სამყაროში.. ეს მხოლოდ ჩემით თუ მოხდებოოდა თორემ ჩემს ფერებს ჩემს გარდა ვინ გააშავებს?

ყვითელი ფოთლები კი ისე მღერიან იმდენ რამეს…

ზამთარია...
ირგვლივ ნაცრისფერი მდუმარებაა,
ხეების ტოტები ისე აღპყრობილან მაღლა თითქოს ღმერთს შველას სთხოვენო.
უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდა მიწაზე შიშით, არ იცის დაბლა რა ხდება, რადგან უკან დაბრუნებული არავინ უნახავს.
შორიდან ხარ-ირემის განწირული ბღავილი ისმის თითქოს გულისსწორი დაკარგვია და ეძებსო.

არაფერი.

უბრალოდ მახსენდება და ახლაც მავსებს რაღაცნარად...

მზიურში ვიყავი საქანელებზე... ამაში გასაკვირი და გასაოცარი არაფერია, მაგრამ იქ, საქანელის პირდაპირ, სკამზე იჯდა ერთი ხანში შესული კაცი და მასთან მიდიოდნენ მტრედები... კეთილი სახით მიყურებდა და მიღიმოდა... მგონი ორივემ ერთად წარმოვიდგინეთ ის ჩემს ადგილას, საქანელაზე... როგორ არ გამეღიმებოდა... ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ვივსებოდი, როგორც ყოველთვის ყელში მწვდა ემოციები, თვალები ამიცრემლიანდა, ასე კარგი წიგნის კითხვისას…