დამარცხებული დეპრესია იგრძნობა ჩემში,

მიქუხს სიწყნარე მყუდროებით განამწარები.

ეს სიკვდილია, დამიჯერეთ, გულიდან ვერ ვშლი,

არადა დროა ამ სიკვდილის გარდაცვალების.

როდის წამსკდება თვალებიდან უაზროდ ცრემლი?

როდის გავხდები მატიანე საკუთარ თავის?

გაქრა ის ღმერთი ადრე პატივს რომელსაც…

     მახსოვს  2013 წლის 29 ივნისი იყო პირველად ხევსურეთში რომ წამოვედი.არ მქონდა ნანახი და ხევსურეთი მხოლოდ შატილის კოშკი მეგონა  და მეც მის სანახავად მივდიოდი,თუმცა მანამდე ხევსურული ლექსები,სიმღერები და ხევსურები მიყვარდა....სანამ წავიდოდი მოკლედ გავეცანი მის ისტორიას,რომ მთლად არაკომპეტენტური არ ვყოფილიყავი,თუმცა წინ დიდი სიამოვნება მელოდებოდა.

ორი დღით ვიყავი წასული…

სიმაღლეა განცდის ან სიმაღლეა აივნის,

ჰაიამის დოქები არასოდეს მეყოფა,

ძარღვებს სისხლი გასდის და სურდოსავით გამივლის,

ტყუილი და დოგმების უჩვეულო ეპოქა...



ოდესმე თუ მორეჩებით ამინდებზე საუბარს,

ყველაფერზე პასუხობთ, არაფერი ისე რა,

მე კი იმის ნაცვლად რომ დუმილს მხარი ავუბა,

ღამე მგლების ყმუილზე ეშვით მაჯებს ვისერავ...



კარებს წიხლით…

       სრულიად საქართველოს კათოლიკოს - პატრიარქი სამართლიანობის უმაღლესი ორდენით დააჯილდოვეს. საპატიო ჯილდო პატრიარქს მსოფლიოს იურისტთა ასოციაციამ მიანიჭა, რომლის შტაბ-ბინა ვაშინგტონშია.

       ორგანიზაციის ხელმძღვანელი პირები და წევრები დღეს კათოლიკოს-პატრიარქს საპატრიარქოში ესტუმრნენ და ჯილდო და დიპლომი გადასცეს. დაჯილდოების ცერემონიალს ესწრებოდნენ…

          არაფერი საინტერესო უცხო მკითხველისთვის. ესაა სამების საღმრთისმეტყველო ინსტიტუტის შემოდგომის სემესტრის ჩათვლა-გამოცდების განრიგი.

I ცვლა

ჩათვლები:…

ისე ამეკეცა ფრთები ნაოცნებარს,

სულის ყველა კარი დამრჩა გაღებული.

მაინც ვერ შევძელი შენი გაოცება,

ჩემი ყველა განცდა შენ გაქვს წაღებული.



ისე ყველა სხივით ისე გაიპარა,

ცამ მზე ვეღარ ნახა ვერცერთ მოსახვევში.

ახლა მზერას ვაკლავ ქუჩებს გამომხმარს და

შენს დანახვას ვცდილობ ყოველ მოსახლეში.



ისე მომეყინა კანზე მიტოვება,

ცივი ქარი მაგლეჯს ღიმილს შედედებულს.

ვიცი ცხოვრებას რომ ვეღარ გადავახვევ,

ვეღარც კადრს დავიჭერ სადმე შენელებულს.



ღამე…

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!

მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,

სანდომიან ცის ელვა და ფერი

მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

აფეთქებული და მოცახცახე

იწვოდა ნათელ ალთა კრებული,

მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე

იყო იდუმალ გაფითრებული.

იწვოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა,

ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი.

მაგრამ ლოდინით დაღალულ…

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება,

სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება.



მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს,

სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.



ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი,

ისე არის სავსე გრძნებით, ვით რითმებით ეს წერილი.



საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული,

ისე სავსე უხვ…

ბუნებით ყველა ადამიანი „თავის უფალია“. ამ „თავი უფლების“ გამოხატვის შესაძლებლობა მას ნებისმიერ სიტუაციაში აქვს. თუმცა, ხშირად ადამიანი ნებით თუ იძულებით იზღუდავს „თავის უფლებობას“. იყო „თავის უფალი“ კი ნიშნავს, წინააღმდეგობების პირობებშიც კი შეგეძლოს „თავის უფლებობის“ შენარჩუნება. რა ხდება, როცა მოდის A პირი და აიძულებს B პირს, შეასრულოს X მოქმედება? აქვს თუ არა არჩევანის თავისუფლება B პირს? ჟ.ბეშლერს თუ დავუჯერებთ, B-საც აქვს არჩევანის თავისუფლება. B ირჩევს მორჩილებას და დაუმორჩილებლობას…

შევდივართ სასახლეში.

წმინდაო, დამიცევ! სუროში საშიშრად მივარდნილ კედლებით

ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:

აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის ეტლებით.

ჰაერი სიკვდილით დაფარეს...

განდეგილ ცხოვრებით დღეგრძელი მოხუცი ცხოვრობდა აქ ერთ დროს.

ვინ იყო? სახელი არავინ იცოდა.

ათასგვარ წამლით და შელოცვით ეძებდა ბედნიერ სამკვიდროს

და მუდამ ფარული ღელვებით იწოდა...

მის თვალწინ ქარივით დგებოდენ ყოველღამ ფერმკრთალი ქალები:

სანთლების, წიგნების წყევლა…

       ბულგარეთის ეკლესიის წარმომადგენელი, ნევროკოპის მიტროპოლიტი ნათანაილი გარდაიცვალა!

       მოიხსენე უფალო, სული ახლადშესვენებულისა მიტროპოლიტისა ნათანაილისა.…

"-იცით რა: ვთქვათ, ვინმემ დუელში გამოგიწვიათ, რას იზამდით? წეღანაც მინდოდა მეკითხა. _მე... მე დუელში არავინ გამომიწვევს. _მაგრამ რომ გამოგიწვიონ? შეგეშინდებათ? _მგონი...შემეშინდება. _მართლა? მაშ ლაჩარი ხართ? _არა, მგონი, არა. ლაჩარი გარბის, ხოლო ვისაც ეშინია და მაინც არ გარბის, ის ლაჩარი არ არის,_მცირე ფიქრის შემდეგ შეჰღიმა თავადმა. _თქვენ არ გაიქცევით?_უთხრა აგლაიამ. _მე მგონი, არა,_ახლა კი სიცილი ვეღარ შეიკავა თავადმა."

ხანდახან იმის დადგენაც კი ჭირს, ვინ ცუდია და ვინ — კარგი. რამდენჯერ მოგვსვლია: შეხედავ კაცს — მოგეწონება, გაიცნობ — მოგეწონება, დაგელაპარაკება — მოგეწონება, დაგელაპარაკება ისევ — უიმე, მტრისას… შემოიკრავ თავში ხელს, როგორ შევცდი, ვინ მეგონა და… პირიქითაცაა: შეხედავ — აგბურძგლავს, გაიცნობ — დაგბურძგლავს, დაილაპარაკებს — დაგთუთქავს, მერე კიდევ…

იცინის, ტირის, ის!

...სევდიანი, ფიქრთ გასართველად...

ნ.ბარათაშვილი

იცინის! ტირის!

ეს მოთხრობა ძალიან დიდი ხნის წინ დავწერე სხვა ბლოგზე და ველოდი ზუსტ დროს გადმოსატანად...…

     უფალო, მომეც მე ძალა, რათა სიმშვიდითა სულიერითა მივიღო ყოველივე, რასაცა მომიტანს დღეი ესე.

     მომეც მე ძალა, რათა სრულიად მინდობილ ვექმნე წმიდასა ნებასა შენსა.…

გიყურებ ბნელ თვალებში. მეშინია ჩემი წარსულის. შორით მოდიხარ ვით ავესტას მოხუცი მოგვი. წელში მოხრილი როგორც მშვილდი ჩემი ბავშვობის. გინდა ვიტირო, რომ მე ასე ახალგაზრდა ვარ. ასე ახალგაზრდა დედა ვარ. ასე მოხუცი დედა მყოლია. კითხულობ ჩემს ნაწერებს. გული მტკივა: ჩემი არ გესმის.