როცა დავინახე რა მწარედ გააქნია თავი უარყოფის ნიშნად - ნეტავ არ მეკითხათო - გავიფიქრე და ენაზე ვიკბინე, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.

      საუბრისას რამდენჯერმე ახსენა გარდაცვლილი შვილი, შვილის საფლავი, „ჩემი ბიჭი რომ მოკვდაო...“ და ა.შ. თითქოს ძალიან მსუბუქად და თავისუფლად საუბრობდა ამ თემაზე. ერთი შეხედვით იფიქრებით, ძალიან დიდი ხნის ისტორიაა და ამიტომ უადვილდება ასე თქმაო. მერე ისე მოხდა, რომ მარტო დავრჩით, ჩიქა არაყი მომატანინა და…

      ქველნო სულ ცოტა ხნის წინ 8 აპრილს ქართველი მსახიობი ლეილა აბაშიძე გარდაიცვალა და გადავწყვიტე ეს პოსტი მასზე დამეწერა ის ნატო ვაჩნაძის შემდეგ ალბათ ყველაზე პოპულარული ქართველი მსახიობი იყო.

      დაიბადა თბილისში 1929 წლის 1 აგვისტოს მამა თანამდებობის პირი იყო და რეპრესიების დროს 37 წელს გაუციმბირებიათ ამის გამო ოჯახი ციმბირი გადავიდა საცხოვრებლად რადგან მასთან ახლოს ყოფილიყვნენ სწორედ აქ გამოავლინა ლეილამ პირველი სამსახიობი…

      ახლა, როცა ღამის სიჩუმეში უფრო ადვილია წარსულში ხეტიალია, მეც ავიღებ ვიზას ღრმა სარდაფებისთვის. ბავშვობის მოგონებებში პირველად მაშინ ჩნდება - ბნელ 90_იანებში, ე.წ. „ლახანკაში” რომ მაბანავებდა და „დათვი მჭლე და შენ მსუქანიო“ მლოცავდა. მერე მახსოვს საწოლი მის ოთახში, უფრო სწორედ ჩემი თავი მახსოვს მის საწოლში, მის გვერდით ბედნიერად წამოწოლილი და გარინდული ზღაპრების მოლოდინით (ცივ ზამთარში, ორთქლით გამთბარი ლოგინიც მახსოვს). როგორც წესი…

- რა გადავიხადეთ იმის საფასურად, რომ დღეს ასეთი მშვიდი და წყნარი საღამოა?

      მოგვიანებით გიპასუხებთ.

* * *

- ბოლო დღეები სულ ვაწვიმებთ, ხომ არ გადავიღოთ?

- კარგი რა, ხომ იცი ამ ადამიანების ამბავი, დაიწყებენ მერე, „იწვის ქვეყანა და იხრუკებაო“. რა გინდა, ცოტა ვიწვიმოთ. იქნებ უხარიათ კიდეც.

- მაინც მეშინია, იქნებ არ ღირდეს? განსაკუთრებით სააღამოობით.

- პირიქით, საღამოსაა კარგი წვიმა.…

      რამდენიმე საათის წინ ან შეიძლება სწორედ ამ წუთებშიც, შვიდი წელი გავიდა იმ მომენტიდან, როცა სკოლაში, ჩვენი კლასისთვის ბოლო ზარი დარეკეს. გვახსოვს, იმ დადგმაზე, მაიკო მასწავლებელს ვთხოვეთ - მას, დაგვირეკეთ ბოლო ზარი. იყო ცრემლები, იყო ღიმილი, სიცილი, კისკისი, მხიარულებაც, ცოტა იუმორი და ბევრი მოგონება, მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში, იყო სითბო და სიყვარული - ეს ხდიდა იმ დღეს განსაკუთრებულს. გიმნაზია უკვე აღარ ერქვა, სტატუსით ოფიციალურად უკვე…

      დღევანდელ დღეს წმიდა ეკლესია მიცვალებულებს იხსენიებდა.. ტაძარი სავსე დამხვდა, შავებში ჩაცმული დიაცთა უმრავლესობით. ბევრს ძალიან კარგად ვიცნობდი და მათი სევდის მომსწრე ვიყავი, რომელიც შვილის გარდაცვალებით იყო გამოწვეული. ვერ გავუძელი ამდენი ცრემლიანი თვალების ნახვას, რომელიც ჩემთვის ძალიან ნაცნობი იყო. მეც დავატარებ დიდ სიცარიელეს და ტკივილს გულით, რომელიც ახლახანს კიდევ უფრო გამიღრმავდა და უფრო მეტად მძიმე სატარებელი გამიხდა. არ მიყვარს და არ…

      ჰო ასე იცის, გათენდება მერე ისევ დაღამდება, დღე დღეს მიყვება წყებად და წლებად, მერე კიდევ საუკუნეში გადადიან და უკან იტოვებენ ყველაფერს ადამიანებს, გრძნობებს, ემოციებს, ბუნებაც იცვლება. ფეხს კარგად უწყობს ბუნება დროის დინებას. იცვლება გარემოც, იცვლებიან ადამიანებიც. არა კი არ იცვლებიან ცვლიან დამოკიდებულებებს და შეხედულებებს, მიზნებს ერთმანეთში ანაცვლებენ და ......

      და მიისწრეფიან ამ მიზნისკენ! არ ვიც, არ ვიც, ვისი რა მიზანი იყო…

      ინტერნეტ "სტატუსები" წვიმაზე უკვე ყელში ამოვიდა,…

      ადამიანი ხშირად ცვლის საკუთარ მოგონებებს.

      ის ინახავს მის მოგონებებს ტვინში და ჰგონია, რომ ისინი ვიდეოს ჰგვანან, რომლებიც ნებისმიერ დროს შეუძლია, ჩართოს და გააცოცხლოს ისე, როგორც ეს იყო, თუმცა ეს ასე არ არის. ყოველ ჯერზე, როცა ჩვენ ვუბრუნდებით მოგონებას, ჩვენ მას ვცვლით. ეს ხდება იმიტომ, რომ ნერვული უჯრედები ჩვენს ტვინში ყოველთვის სხვადასხვანაირად აქტიურდება. ამის მიზეზი შეიძლება იყოს: შემდეგში მომხდარი მოვლენები, ან ადამიანის…

      ძველავეჯიან ოთახში საწოლზე ხანიერი ქალი იწვა: სულით და ხორცით ერთნაირად გატანჯული. იწვა გარინდებული, თითქოს ტკივილებს ყურს უგდებსო. ის იყო, ზოგჯერ გვერდს თუ იცვლიდა ნელა, სეჭირვებით, უძლურად და ჩუმი გმინვით ამხნევებდა ტკივილს. დაგნებდი, არაფერს გავნებ, შენთან ვარო. სახე არაფერს ხატავდა; გაშტერებოდა ყველა მიმიკა და ფერიც არაფრისმთამელი დასდებოდა. მხოლოდ თვალები იყო რაღაცნაირი გამომეტყველების, აი ისეთი, თუ გინახავთ დასაკლავად შებოჭილი საქონელი…

      ერთი კითხვა მაწუხებს მთელი დღეა. არ ვიცი, აქამდე არ მიფიქრია, რატომ არის დაბადების დღე დღესასწაულთან დაკავშირებული? რატომ ვზეიმობთ ან გვიხარია ჩვენი დაბადების დღე? სანამ პატარა ხარ საჩუქრები გახარებს შესაძლოა, ტორტი და ა.შ. მოკლედ, ირგვლივ სამყაროს ვერ ამჩნევ, მაგრამ რეალურად იბადები ამ ქვეყნად ტანჯვისთვის, ტკივილისთვის, ბრძოლისთვის, თავის შენახვისა და გატანისთვის.

      ასეც თუ ისეც, მაინც გვიხარია დაბადების დღე, ზოგჯერ საკუთარზე…

     2009 წელს პირველად ვესტუმრე რაჭას. ვისაც ახსოვს…

     ბოლო რამდენიმე დღეა უბრალოდ ვთამაშობ ფიქრებით....

     ვხვდები რომ განცდები და ემოციები იბადება და უკვალოდ ქრება მე ვრჩები საწყისი-დასასრული, გრძნობები მძაფრდება ან იკლებს არასდროს არჩერდება ერთ ადგილას

     გახსოვს გითხარი ეს გრძნობა დაუღალავ სწრაფვას იწვევს შენსკენ თქო ფერებს გავხარ უბრალოდ…

      წელიწადის დასასრული და მომდევნო წლის დასაწყისი არც ისე ბედნიერი გამოდგა როგორც ამას ტელეეკრანებიდან გვპირდებიან, გვლოცავენ ანდა გვილოცავენ ხოლმე.

      იშვიათად ვუყურებ ტელევიზორს, მაგრამ თითქოს, 31 დეკემბერს ჩართული ტელევიზორის ოთახში ყოფნა ეს საახალწლო აუცილებლობაა, მაგრამ მხოლოდ კარგ ამბებს როდი მოისმენ იქ.

მამა ილია კარტოზია გარდაიცვალაო

      გემის და ხანძრის ამბავი ვიცოდი, დაკარგული…

     პირველად ვხვდები ბზობას მამაჩემის გარეშე... დღეს მისი დაბადების დღეა. მის გარეშე ალბათ ძალიან მკაცრი ნათქვამია, რადგან სვეტიცხოვლის ტაძარში ყოველთვის ვგრძობ მის ახლოს მყოფობას. ვგალობდი დღეს და თან თვალებით ვეძებდი იმ ადგილას, სადაც 22 წლის განმავლობაში იდგა. სვეტიცხოველში, წარსული, აწმყო და მომავალი ერთ სივრცეშია მოქცეული. ამ ტაძარში ცოცხლდება არა მარტო ქრისტეს…