ახლა, როცა ღამის სიჩუმეში უფრო ადვილია წარსულში ხეტიალია, მეც ავიღებ ვიზას ღრმა სარდაფებისთვის. ბავშვობის მოგონებებში პირველად მაშინ ჩნდება - ბნელ 90_იანებში, ე.წ. „ლახანკაში” რომ მაბანავებდა და „დათვი მჭლე და შენ მსუქანიო“ მლოცავდა. მერე მახსოვს საწოლი მის ოთახში, უფრო სწორედ ჩემი თავი მახსოვს მის საწოლში, მის გვერდით ბედნიერად წამოწოლილი და გარინდული ზღაპრების მოლოდინით (ცივ ზამთარში, ორთქლით გამთბარი ლოგინიც მახსოვს). როგორც წესი…

      მარხვა დაიწყო და მარხვას თეთრი დეკემბერი მოჰყვა. ორივე ერთად კი იმ განწყობას ქმნის, რასაც გაუაზრებელი სიხარულის მოლოდინი ჰქვია. ჰოდა, ამ ცივ ზამთარსა და თბილ ბუხართან, როცა სიკეთის განკაცებას ელოდები და სიკეთის რაობის შესახებ კითხულობ, არ შეიძლება არ მოგინდეს სხვისთვისაც მისი გაზიარება.

      რატომ დაკარგა სამყარომ ეს ორიენტირი? ან იქნებ არც ჰქონდა და სწორედ, ამ არქონის გამო წერდა ავტორი ასე გატაცებით?…

      გენიოსები ხომ დროში მოგზაური წინასწარმეტყველები არიან ან პირიქით, სულაც არ მოგზაურობენ და დროს თავად აძლევენ დასაწყისს. ზოგიერთნი კი, უბრალოდ დროის მსვლელობის საფეხურებს თუ არ აწყობენ, სხვისი აწყობილის ანალიზს აკეთებენ. და მაინც, დრო რჩება ერთადერთ ღირსეულ მეტოქედ სიცოცხლესთან ჭიდილში. ამ შესავლის იდეა კი, ერთი ძველდროული ჩანაწერის ამოწერა და თქვენთვი გაზიარება მეწადა. მეცხრამეტე საუკუნის მიწურულით თარიღდება ეს ტექსტი, მაგრამ მოდით - თითი…

      რწმენა-მორწმუნეობის, ურწმუნოებისა თუ რელიგიური გრძნობების საკითხს არაერთი მნიშვნელოვანი განხილვა მიეძღვნა, მაგრამ როგორც ისტორია გვასწავლის (არაფერს რომ არ გვასწავლის), ყოველთვის შეიძლება სიახლე კარგად დავიწყებულ ძველში ვიპოვოთ, იმიტომ რომ სინამდვილეში კაცობრიობა, აგერ უკვე მრავალი წელია, არა შექმნით, არამედ შექმნილის დახვეწითა და მოდიფიკაციით არის დაკავებული.

      დღევანდელ ბლოგშიც მინდა ერთი ძველი მოსაზრება შემოგთავაზოთ. ძველი…

      კანადური მულტიმედიური სტუდია „მომენტები ქარხანა“ (Moment Factory) თვალწარმტაც საოცრებებს ქმნის და არაერთი პროექტით დაამახსოვრა თავი მსოფლიოს. როგორც წესი, ქარხნის „მუშა-ხელი“ მსოფლიო ვარსკლავების კონცერტებს და ვიდეო-კლიპებს აფორმებს, ასევე სადღესასწაულო შოუებს დგამს... მაგრამ რაც მინდა ამ პოსტში გაჩვენოთ შედევრების კატეგორიას განეკუთვნება, რადგან არა დაკვეთას ასრულებდნენ, არამედ საკუთარ სურვილს - ალბათ, მარკეტინგული…

      დიდი ხანია მცხეთა-თბილისის მარშრუტკებზე არაფერი დამიწერია და ამჯერად გადავწყვიტე, არა მათზე, არამედ მათთვის დავწერო. მცხეთაში თბილისიდან ხშირად მიმომსვლელებს, კარგად ეცოდინებათ, რომ საღამოს, თბილისიდან მცხეთისკენ წასვლა 23:00 საათამდე შეუძლიათ, ხოლო მცხეთიდან თბილისისკენ 20:30 წუთამდე, ანუ ესაა ის დრო, რომელსაც ვპასუხობთ კითხვაზე - „ბოლო რომელზე გადის?“.

      დაკვირვებული თვალი შეამჩნევდა, გონება კი იკითხავდა -…

      დღეს წმინდა სინოდის რიგგარეშე კრება მოიწვიეს. ტრადიციულად კრება გაიმართა საქართველოს საპატრიარქოს რეზიდენციაში, თბილისში. წმინდა სინოდის აღნიშნული სხდომა წინასწარ დაგეგმილი/დაანონსებული არ იყო, სინოდის დაწყებამდე მღვდელმთავრებმაც განაცხადეს ამის შესახებ. სინოდი დაინიშნა ტრადიციულად 12:00-ზე და დასრულდა 14:30 წუთზე.

საქართველო სამოციქულო ავტოკეფალური მართლმადიდებელი ეკლესიის…

      მაუსი ზოგჯერ უპრაკუნოდ აკლიკებს ხოლმე და ინტერნეტში უკვე არაერთგზის გადავეყარე ნარატივს - რელიგია ხალხის სამართავად მოიგონეს, მორწმუნე ადამიანებს ღმერთი კომფორტისთვის სჭირდებათ, რომ თავი უკეთესად იგრძნონ, პასუხისმგებლობა მოიხსნან, რომ თავისი წარუმატებლობა რაღაც უხილავ ძალებს გადააბრალონ და ა.შ. აღარაფერს ვამბობ იმ ქილიკსა და დაცინვაზე, რომელიც, ხშირ შემთხვევაში, მორმწუნე ადამიანების მიმართ ისმის და საზოგადოების გარკვეულ ფენებში ნორმადაც არის…

      თავისუფლების შესახებ მსჯელობისას ხშირად აღნიშნავენ, რომ თავისუფლება ადამიანის უმთავრესი ღირებულებაა და არ არსებობს მასზე დიდი, რომ ესაა ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც შეიძლება ადამიანს გააჩნდეს, რომ ის თანაბარდია თავად სიცოცხლისა - „რა ხელს-ჰყრის პატივს ნაზი ბულბული, გალიაშია დატყვევებული?“ და ა.შ. ცხადია, როგორც ყველაფერში ამ საკითხშიც შეიძლება დაეჭვება - მართლაც ასეა თუ არა?! და თავისთავად, რა არის…

      პატერიკების მნიშვნელობასა და ისტორიაზე, ამ ბლოგ პოსტის ფარგლებში საუბარი მართებულად არ მიმაჩნია, უბრალოდ მინდა თავად მოგითხროთ ერთი პატერიკი, რომელიც ამბიონიდან, აგერ უკვე მესამედ მოვისმინე და დაზეპირება თუ არა, ტექსტთან (თუკი არსებობს) მიახლოებით მოყოლა შემიძლია.

      მოკლედ, ერთი ახალგაზრდა ბიჭი ღმერთის ურწმუნოებით ცხოვრობდა. ღმერთის არ სწამდა და სხვა მორწმუნეებისაც არ ესმოდა. სჩადიოდა ცოდვებს და არად ადარდებდა, რადგან მისთვის…

      როდესაც თავად პიროვნებად ქცეული სიურეალიზმი, ამ ჟანრის ავანგარდში მყოფი ხელოვანი ერთვება და აფერადებს, ამხატვრებს, თვალშესახედს ქმნის კიდევ ერთ სიურეალისტურ ამბავს, იქმნება სასწაული. ასეთი საოცარება გამოიცა 1969 წელს. ლუის კაროლეს ალისას ისტორია გააფორმა და თორმეტივე თავს, საკუთარი ილუსტრაცია მიუძღვა გენიალურმა სალვადრო დალიმ. გამოცემა წიგნმრავალი არ ყოფილა, სულ რაღაც 2700 ეგზემპლარი გამოვიდა მაშინ და რაც დრო გადის, თითოეული უფრო და უფრო…

      სარკის მთელი იდეა ისაა, რომ კოსმოსი შეგიზღუდოს და შენს მცირე სივრცეში ჩაგკეტოს, ჩაგაქვაოს, ჩაგანარცისოს. მარტო ის გაყურებინოს რაც ჩანხარ და არ მოგცეს საშუალება, დაინახო - ვინ ხარ და რა შეიძლება გახდე. სწორედ, ამ სარკეებში მზირალთა სამყაროდ გადავიქეცით - მთელი დღე ვირტუალურ რეალობაში დაკარგულები, ტელეფონის ეკრანზე თქვენს ან სხვის ანარეკლებს რომ უყურებთ, და ხშირად, ფიზიკური სამყარო უფრო ვირტუალურია, ვიდრე ციფრული.…

      ჯონ ნეშის ექვილიბრიუმზე ვუყურებდი ვიდეოს, რომელიც ამოჭრილი იყო ერთ-ერთი ცნობილი ფილმიდან „ბრწყინვალე გონება“ (A Beautiful Mind, 2001) - ამ ფილმმა, 4 ოსკარი აიღო, მათ შორის საუკეთესო ფილმისთვის, ოქროს გლობუსები აქვს, ბაფთები და ა.შ. ფილმი ბიოგრაფიულია და სწორედ, ხსენებულ, ამერიკელ მათემატიკოსს ჯონ ნეშს ეძღვნება (ორი წლის წინ გარდაიცვალა ეს კაცი).

      არა, დღეს ბრწყინვალე გონებაზე არ მოგიყვებით. ერთი…

      გასაგებია, რომ თქვენც შესაძლოა ეგ გაიფიქრეთ, არ დავმალავ, მეც მინდოდა შემძლებოდა ენტონი ბერჯესის მექანიკური ფორთოხალის მსგავსი დამეწერა, ან საერთოდ, მისი დაწუნებული, მაგრამ ჩემთვის გენიალურებული ფილმის მსგავსი ვიდეო დამედო (სტენლი კუბრიკის ამავე სახელწოდების ფილმს ვგულისხმობ, ცხადია), მაგრამ არა - გენიოსები არ ხდებიან, გენიოსებად იბადებიანო, ამბობენ. ამიტომ ამ პოსტში იქნება, უბრალოდ მექანიკა…

      ჩახედე მეგობარს თვალებშიო - საბჭოთა საქართველოში მეგობრობაზე შექმნილ სიმღერათა შორის, ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული სიმღერაა, მაგრამ იდეად ის აქვს, რომ მეგობრის თვალებში დაგხვდება სითბო და ალერსი. მაგრამ თუკი, მოგვეცემა საშუალება მთელს მსოფლიოში, სხვადასხვა, უცნობ-ნაცნობ, სხვა ეროვნების, აღმსარებლობის, ფერის, მენტალობის ადამიანებს ჩავხედოთ თვალებში, მაშინ?

      ალექსანდრე კიმუშინი (…

      კინომანიას ცოტა მოვწყდი, უფრო სწორედ, დიდი ხანია არაფერზე დამიწერია, მაგრამ რამდენიმე სერიალი კი ვნახე ბოლო კვირების განმავლობაში. სულ ახლახანს განვასრულე ახალგაზრდა პაპის (The Young Pope, 2016) ყურება. ჯერ სულ ახალია, შარშანდელი, ამიტომ ფილმის შესახებ ბევრს არაფერს მოგიყვებით, მეტიც - ამ პოსტის იდეა, განსხავებით ამ ციკლის (…

      XIX საუკუნის 60-იანი წლებიდან, სოციალური ფოტოგრაფიის, გნებავთ, ფოტორეპორტაჟების ხანა იწყება, მთელს მსოფლიოში. თუკი ამ დროისთვის, ევროპაში, სოციალური გაჭირვების ამსახველი ფოტორეპორტაჟები სიახლეს არ წარმოადგენდა, ამერიკის შეერთებულ შტატებში ჩემი დღევანდელი პოსტის გმირი ნამდვილად პირველი ფოტოგრაფი იყო.

იაკობ რისის ფოტოგრაფია • Jacob Riis…

      სანდომიანი ღიმილით ახალგაზრდა გოგონამ რაღაც გამომიწოდა. როგორც წესი, „პრომო“ გოგონებს ყოველთვის ვთანხმდები სარეკლამო ბროშურების გამორთმევაზე და არც ამჯერად მიღალატია ამ წესისთვის. მადლობაც გადავუხადე, გავუღიმე რამდენაც შემეძლო, თვითონაც გამიღიმა და განაგრძო თავისი საქმიანობა. სკოლის მოსწავლე იქნებოდა, ასე 15-16 წლის.

      პირველი რამაც გამაკვირვა ეს იყო სისქე. ტრადიციისამებრ „ფლაერი“ ან კუსტარულად, შავ-თეთრ პრინტერზე ამობეჭდილი ერთი…

- რა გადავიხადეთ იმის საფასურად, რომ დღეს ასეთი მშვიდი და წყნარი საღამოა?

      მოგვიანებით გიპასუხებთ.

* * *

- ბოლო დღეები სულ ვაწვიმებთ, ხომ არ გადავიღოთ?

- კარგი რა, ხომ იცი ამ ადამიანების ამბავი, დაიწყებენ მერე, „იწვის ქვეყანა და იხრუკებაო“. რა გინდა, ცოტა ვიწვიმოთ. იქნებ უხარიათ კიდეც.

- მაინც მეშინია, იქნებ არ ღირდეს? განსაკუთრებით სააღამოობით.

- პირიქით, საღამოსაა კარგი წვიმა.…