გული: გამიშვი რააა, გამიშვი, ახლავე გამიშვი.

გონება: არა, ვერსადაც ვერ წახვალ. არ გაგიშვებ.

გული: გამიშვი, მასთან მინდა. მას კიდევ ვუყვარვარ ეს ვიცი.

გონება: არა, არ უყვარხარ. თავს ნუ იტყუებ და გააგრძელე ცხოვრება, როგორც საჭიროა.…

                                      (როცა განგება შენს წინააღმდეგაა)

                                        ფრთხილად, საფრთხე ახლოსაა

                                              სიკვდილი ახლოსაა.

   გამარჯობათ მე სტივ მარტინი ვარ და ეს ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა ერთი მიყრუებული სახლი ვიყიდე ტენესის შტატში, სადაც არაფერი არ იყო.  ზუსტად ასეთი…

მინდა წასვლა.

წასვლა მინდა აქედან შორს, სადაც ჯადოსნური მთებია.

წასვლა მინდა, სადაც არ იქნება ტანჯვა, ტკივილი, სევდა, იმედგაცრუება, სიძულვილი და ყველა ის საშინელი გრძნობა რაც ადამიანმა შეიძლება მეორე ადამიანს გაუკეთოს. იქ სადაც უცხო იქნება მოწყენა და საერთოდ ყველაფერი ცუდი. მინდა დავადგე გზას და იქამდე ვიარო, სანამ ძალ-ღონე არ გამომეცლება და იმას ვინატრებ, რომ ეს არასდროს მოხდეს. ცხოვრება ომია, მაგრამ მინდა ისე წავიდე სანგრებს შორის, რომ არცერთი ტყვია არ მომხვდეს, არც ერთი…

ვზივარ ჩემთვის, "არა-ნორმალურად"

(იმიტომ, რომ ჩემნაირებისთვის

"ნორმალურობა" მოსაბეზრებელია)

ფანჯარაზე ფეხებშემოწყობილი,

და რომელიღაც წერტილში

ჩემს ცხოვრებას ვუყურებ...

ოთახში ყველა სხივი იმარხება...…

                          (ზოგჯერ ყველაფერი ისე არ ხდება ჩვენ რომ გვინდა)  

   ასე მგონია, რომ შენც აქ ხარ და ეს უფრო მაძლევს იმის ძალას რომ გასაკეთებელი გავაკეთო და წინ გადავდგა ნაბიჯი... შენს ღიმილს რომ შევხედო ალბათ მომაჯადოვებს და ისე დამიჭერს რომ აქედან წასვლა არც მომინდება. ასე რომ მხოლოდ შემიძლია წარმოვიდგინო როგორ იღიმი და წარმოსახვაშიც ისეთი ლამაზი ხარ, რომ ვერ ვბედავ იქ წასვლას. მეშინია იმის რომ ვერასდროს გიხილავ…

შესავალს გავაკეთებ, ეს ეძღვნება მას, ვინც უკვე გვერდში აღარ მყავს. აქ კი სრულიად გულახდილი ვარ და ყველაფერი…

      გავათავე.... მოვრჩი და მინდა ზებულონზე ვისაუბრო, არ ვიცი როგორ დავიწყო.. დავიწყებ და დამეწერინება. მიჭირს ამ ტრაგიკულ გმირზე საუბარი. ზებულონი გახლავთ მთავარი პერსონაჟი რომანში. მის ცხოვრებას ბედისწერა განაგებდა. თავიდან ყველაფერი კარგად დაიწყო, ლაღი ტკბილი ბავშვობა ქონდა, სწავლის გაგრძელებას აპირებდა, როგორც იოველ ბატონიშვილმა თქვა,…

ხდება ხოლმე ასეც...

განვლილი ცხოვრება სიზმარში ნანახი

კადრებივით რომ გიტრიალებს თავში...

....

წუხელ,

ისევ არ ამინთია შუქი ოთახში,

საწოლზე ვიდევი და უხმოდ ვსუნთქავდი

მისი თვალების-ფერ…

ვწევარ ღამისფერი ჩრდილებით

სავსე ოთახში

ნეკნებში გაჩხერილი მოგონებებით

და სუნთქვა მიჭირს...

მე, ისევ ვწერ

შენზე...

როცა ვიცი,

რომ ამ სტრიქონებს წაიკითხავენ…

ჩემი სულის ჯგუფს

ჰქვია არაამქვეყნიური...

ვენებში

სისხლის მაგივრად, მოძრაობს

აბსურდი სიგიჟის დანამატებით...

ანუ, მივეკუთვნები

ადამიანების ცალეულ სახეობას...

ჩვენ,…

       მომენტი, როცა ყველაფერი იცვლება ერთგვარი გაურკვევლობის, მოლოდინებისა და იმედების ნაკრებია. ზოგადად ყველანი ყოველდღიურად განვიცდით ცვილებებს, თუმცა ამას ვერ ვამჩნევთ, ისევე, როგორც დედა ვერ ამჩნევს, როგორ იზრდება შვილი თვალსა და ხელს შუა. გადის დრო და ის უკვე ზრდარულია... თუმცა არის დროება, როცა ცვლილებების ქარს გუმანით გრძნობ. მაშინ ცვლილებებს ან ახორციელებ, ან იძუელბული ხარ განახორციელო...

      ყოველთვის…

თვალები ჰქონა.. ოჰ, როგორ გითხრა, მწვანე, ჩამუქებული, უსიცოცხლო და სხივმოკლებული. ადრე ისე უციმციმებდა, სიცოცხლის ნაპერწკლებს ისვრიდა. სახე მუდამ ნათელი და მომღიმარი ქონდა.. ახლა აღარც იღიმის. თვალებში სევდა ჩაუსახლდა.…

       რა  დრო  გასულა  ამხელა ცას კვლავ გადუარა  მზემ , და ჩავიდა  კიდევ ერთხელ (თუ სამუდამოდ? ) ვიცოდე  მაინც , უსასრულო  თვალსატყუარი.გალაქტიკათა ოკეანევ ( მითხარი უარი ან დასტურმყავი !) ისმენ თუ  არა  ჩემი უძირო ღამის მონოლოგს?! შენ  კვლავ  საოცარი  ხარ საოცარი, ეს დაეჭვება  შემზარავი შენი  მიწყალობე , ვით  ქარი სანთლებს დათოვლილ დღეებს გულგრილად მიქრობ შენს წიაღ მღოღავ უხილავ მიკრობს და  ეს   უმთვარო ღამეებიც ასე წყვალობენ ... მე კვლავ  ვეცემი მაგრამ…

სულ ტყუილია,

რომ ამბობენ,

ვარსკვლავები

მხოლოდ ცაში ციმციმებენო...

მე გუშინ გოგო ვნახე,

განათებული სახით მოდიოდა და

ეღიმებოდა...

ცის მაგივრად,…